Νέος κύκλος αμηχανίας και προβληματισμού ανοίγει για Μέγαρο Μαξίμου και ΝΔ: από τη μια καταγράφονται αιφνιδιασμοί στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής, πυροδοτώντας επικρίσεις εκ δεξιών και εξ αριστερών, ακόμα και κραδασμούς εκ των έσω, σε ένα έτσι κι αλλιώς δύσκολο περιβάλλον παγκόσμιων γεωπολιτικών εξελίξεων, και από την άλλη προκύπτουν ξαφνικά εσωκομματικά χτυπήματα σε μια περίοδο που το κυβερνών κόμμα δεν έχει κερδίσει το στοίχημα της συσπείρωσης. Στο πιεστικό περιβάλλον υπάρχουν πλέον και οι πέντε παραιτήσεις κυβερνητικών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου του Μάκη Βορίδη, για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η απειλή ανώμαλης προσγείωσης της κυβέρνησης σε περιβάλλον εσωστρέφειας είναι ορατή ύστερα από δύο μήνες ανοδικής πορείας και δύο μήνες πριν από την πολιτική αφετηρία της ΔΕΘ. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις που παρατηρούνται στο νεοδημοκρατικό παρασκήνιο, ενίοτε και δημοσίως, από τις εξελίξεις στα εθνικά (Τουρκία, Λιβύη, Αίγυπτος) έως τις εύθραυστες γαλάζιες ισορροπίες δείχνουν πως για την κυβερνητική έδρα είναι περισσότερα τα μέτωπα που ανοίγουν απότομα από εκείνα που η ίδια πιστεύει ότι κλείνει. Στελέχη μοιράζονται πια την ίδια ανησυχία, ότι μικρά και μεγαλύτερα κενά αέρος στην κυβερνητική τροχιά λειτουργούν σωρευτικά, επιδεινώνοντας απότομα την εικόνα κόπωσης της εξαετίας. Εξού και η δυσκολία υπολογισμού του πολιτικού κόστους.
Οσο κι αν στη μεγάλη εικόνα του πολιτικού σκηνικού δεν υπάρχουν ανατροπές, τελευταία δημοσκόπηση (Metron Analysis / Mega) δείχνει επαναφορά της ΝΔ σε πτώση και διαφοροποιήσεις με σημασία σε επιμέρους δείκτες αξιολόγησης της κυβέρνησης: η μπάρα με τις θετικές απόψεις στα γεωπολιτικά κατρακυλά στο 27% από το 36% του περασμένου μήνα και ίσως για πρώτη φορά κάτω από το 30% αφού σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ακόμα και στις πιο πιεστικές φάσεις για τη ΝΔ, το χαρτί της εξωτερικής πολιτικής ήταν το ισχυρότερό της. Η υπόθεση της Μονής Σινά και το τουρκολιβυκό μνημόνιο έχουν πολιτικό αντίκτυπο στο εσωτερικό. Ειδικά με τη Λιβύη δημιουργείται – και λόγω Μεταναστευτικού – νέα εύφλεκτη ζώνη που κινητοποιεί τα υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας και τον Πρωθυπουργό, ο οποίος από τις Βρυξέλλες έστειλε νέα πρόσκληση («ισχύει στο ακέραιο») για συζητήσεις οριοθέτησης ΑΟΖ, παρότι αναγνώρισε ότι πρέπει η Λιβύη να αποκτήσει ενιαία κυβέρνηση.
Ο ίδιος απέρριψε την κριτική για την πρόσφατη συμφωνία Αγκυρας – Τρίπολης για έρευνες σε τέσσερα θαλάσσια οικόπεδα – που «εκ πρώτης όψεως» σέβονται τη μέση γραμμή –, σπεύδοντας να προλάβει νέα αντιπολιτευτικά ή και δεξιά βέλη, ενδεχομένως από τον Αντώνη Σαμαρά, με αντεπίθεση: «Είχε στο παρελθόν η χώρα μας ευκαιρία να κάνει μία τέτοια οριοθέτηση, δεν την έκανε. Ας το θυμούνται κάποιοι οι οποίοι άσκησαν καθήκοντα στο παρελθόν. Εμείς οριοθετήσαμε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα με Αίγυπτο και Ιταλία, εμείς ασκούμε στο πεδίο τα κυριαρχικά μας δικαιώματα».
Η σύγκρουση
Ηδη όμως το Μαξίμου είχε έρθει σε δύσκολη θέση από τη σκληρή ενδοκυβερνητική σύγκρουση μεταξύ Αδωνη Γεωργιάδη και Νίκου Δένδια, με τον Παύλο Μαρινάκη να επιχειρεί μάταια να την υποβαθμίσει. Το θέμα επανέφερε και τη σεναριολογία για την επόμενη ημέρα της ΝΔ που προκαλεί αποπροσανατολισμό και αμηχανία στο Μαξίμου – ο Μητσοτάκης πάλευε άλλωστε να τη σταματήσει προ μηνών. Ο Γεωργιάδης επιτέθηκε με σαφέστατες αιχμές στον Δένδια ότι επί της θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών «δεν κατάλαβε» και «δεν εμπόδισε» το τουρκολιβυκό και ο δεύτερος σήκωσε το γάντι με απαξιωτική δήλωση συνεργατών του ότι «στη δημόσια σφαίρα έχει τη σημασία του ό,τι λέγεται, αλλά κυρίως σημασία έχει ποιος το λέει». Εχουν προηγηθεί «αποστάσεις» ανάμεσα σε Γιώργο Γεραπετρίτη και Δένδια ως προς τον κανονισμό Safe και τη συμμετοχή τρίτων χωρών σε ευρωπαϊκά αμυντικά πρότζεκτ, ενώ βουλευτές εκφράζουν με αιχμές τις ανησυχίες του δεξιού ακροατηρίου.
Κι αυτά ενώ έχει σηκωθεί μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ σοβαρό πολιτικό ζήτημα – πέραν των τυχόν ποινικών ευθυνών για εμπλεκόμενα πρόσωπα – με ευρωπαϊκές διαστάσεις και με προς το παρόν δύσκολα υπολογίσιμο πολιτικό κόστος. Εν αναμονή ανασχηματισμού για την αντικατάσταση των παραιτηθέντων την ερχόμενη εβδομάδα, μένει προσώρας το πλήγμα σε έναν κεντρικό πυλώνα του αφηγήματος Μητσοτάκη: το τέλος, όπως διακήρυττε, σε παλαιοκομματικές, πελατειακές νοοτροπίες του παρελθόντος.