Για την κακοποίηση των ζώων δεν φταίνε μόνο οι ίδιοι οι κακοποιητές τους. Φταίμε κι εμείς. Εμείς που ξέραμε και βλέπαμε αλλά δεν μιλούσαμε. Εμείς που, αντί να τους καταγγείλουμε, τους χαϊδεύαμε τ’ αυτιά.
Εμείς που ρίχναμε νερό στον μύλο του παράνομου εμπορίου ζώων. Εμείς που πληρώναμε για ένα κουτάβι χωρίς να μας νοιάζει τι μπορεί να έχει υποστεί – αυτό και οι γονείς του – μέχρι να φτάσει στα χέρια μας.
Γιατί ωραία τα μεγάλα λόγια και οι βαρύγδουπες καταδίκες από απόσταση. Συμπαθητικοί και οι αφορισμοί. Αλλά αν δεν υπήρχε ζήτηση, θα υπήρχαν παράνομοι εκτροφείς; Αρα ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός; Μήπως να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη; Κι ας μη μας αρέσει αυτό που θα δούμε.
Αξίζει η δική μας ικανοποίηση για την απόκτηση ενός «ρατσάτου», χαριτωμένου κουταβιού τον βασανισμό τόσων άλλων ζώων; Εκτός κι αν η συνείδησή μας αξίζει τόσο. Η αγάπη δεν είναι hashtag, ούτε φωτογραφία με φίλτρο· είναι στάση ζωής. Είναι φωνή, πράξη και – κυρίως – ευθύνη. Σταµατίνα Σταµατάκου