Το ότι η χώρα δεν διαθέτει ηγέτη αντιπολίτευσης είναι γνωστό και δεν χρήζει ανάλυσης. Συνιστά άλλωστε τον κυριότερο λόγο για τον οποίον δεν αμφισβητείται από το εκλογικό σώμα ο Μητσοτάκης, παρά το γεγονός ότι η δυσαρέσκεια των πολιτών είναι σταθερά παρούσα. Ομως, τα τελευταία γεγονότα, εσωτερικά και εξωτερικά, θέτουν πιο επιτακτικά από ποτέ το ερώτημα: μήπως δεν υπάρχει ούτε πρωθυπουργός;
Ξεκινώντας από το διεθνές και εξαιρετικά επικίνδυνο για την Ελλάδα μέτωπο, αρκεί να θυμίσει κανείς τι συνέβη προχθές στη σύνοδο του ΝΑΤΟ: ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν είχε εκτενή συζήτηση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει στο Ιράν, που ήρθε σε συνέχεια πλήθους μακρών τηλεφωνικών επικοινωνιών των δύο στο παρελθόν από την αρχή της θητείας Τραμπ. Τον οποίον όμως ο Μητσοτάκης δεν έχει μέχρι στιγμής καταφέρει όχι να δει μα ούτε καν να ακούσει, πλην όταν ανοίγει την τηλεόραση να δει ειδήσεις.
Η τραγική, πλήρης και απόλυτη αυτή περιφρόνηση του Λευκού Οίκου προς τον… κατάμαυρο της Ηρώδου Αττικού είναι πρωτοφανής, ιδίως σε σύγκριση με το τι συμβαίνει με την Αγκυρα – το ακριβώς αντίθετο. Παράλληλα, οι «σφαλιάρες» πέφτουν βροχή: όπως ακόμα και από τη σημερινή Λιβύη, που μέχρι και αυτή κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να τα γυρίσει και να ποντάρει επιθετικά στο… άλλο άλογο. Α, ας μην επικαλεστεί εδώ κανείς την «πλήρη ευρωπαϊκή υποστήριξη όπως στον Εβρο», που είναι η νέα βλακώδης καραμέλα της κυβέρνησης: εάν υπάρξει, θα είναι για τις χώρες που τη δίνουν, όχι για την Ελλάδα. Για την Ελλάδα, αυτό που οι ίδιες χώρες προσφέρουν στον Μητσοτάκη είναι η… συμμετοχή της Τουρκίας στη νέα πίτα των ευρωπαϊκών εξοπλισμών: τόσο σοβαρά παίρνουν τον ίδιο και την Ελλάδα των ημερών του.
Αυτά είναι η μία πικρή, επικίνδυνη γεύση μιας χώρας που πλέει ακυβέρνητη σε δέκα μποφόρ διεθνούς τρικυμίας. Υπάρχει όμως και η εσωτερική: ο παραιτηθείς (ή ενδεχομένως αποπεμφθείς;) υπουργός Βορίδης το είπε, όπως πάντοτε συνηθίζει, τσεκουράτα: «ουδέν επιλήψιμον έχω πράξει» ως προς το θέμα για το οποίο η ευρωπαϊκή εισαγγελία, που θα έχει, φαίνεται, τίποτα… προσωπικά μαζί του, έχει εντελώς αντίθετη άποψη, όπως και για τους τρεις υφυπουργούς που αποχαιρέτησαν παρέα. Οπως και να έχει το ζήτημα, οι δικαστικές αρχές, αν όχι οι ελληνικές, οπωσδήποτε πλέον οι ευρωπαϊκές, θα αποφασίσουν αν θα πέσει βαρύς ο πέλεκυς (σ.σ.: νεοελληνιστί το τσεκούρι) επί των ανωτέρω.
Το ερώτημα συνεπώς δεν είναι αυτό: το ερώτημα είναι άλλο, προγενέστερο: ο Μητσοτάκης, πάλι δεν είχε ιδέα; Οπως δεν είχε και για τις υποκλοπές μέσα από το γραφείο του; Οπως δεν είχε και για κάποιο θέμα στα ΕΛΤΑ, εκεί δεν ήταν, ή όχι; Οπως, όπως, όπως… Δεκάδες είναι τα θέματα του είδους που τον έχουν ρίξει τον κακομοίρη απ’ τα σύννεφα. Ολοι οι αγνώμονες που τους δίνει θέσεις και τους κάνει κάποιους, να τον προδίδουν έτσι! Μα τι ντροπή! Δεν έχουν τσίπα πάνω τους; Δεν έχουν έλεος! Α. Και η Ελλάδα; Δεν έχει πρωθυπουργό – αφού όλα – μα όλα – τα… «μαθαίνει τελευταίος». Ο καημένος…