Δεν βλέπω την είδηση να κυκλοφορεί, αλλά συνέβη: το Σάββατο, στο Φεστιβάλ Βιβλίου των Χανίων, η Ντόρα Μπακογιάννη αποχώρησε από πάνελ με θέμα την οικολογία, όταν «συλλογικότητες» με αριστερή, αριστερίστικη και οικολογική ατζέντα προσπάθησαν να μπουν σε εκδήλωση για να καταγγείλουν ουσιαστικά την ανάπτυξη. Η βασική αντίδραση των διαμαρτυρομένων, που επαναλαμβάνουν πρακτικές του κινήματος της «Αγανάκτησης», αφορούσε κυρίως το έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης και τη σχεδιαζόμενη εγκατάσταση 269 νέων τεράστιων πυλώνων υψηλής τάσης στους ορεινούς όγκους μεταξύ Χανίων και Ηρακλείου. Ακούστηκαν, επίσης, γκρίνιες για τις εξορύξεις κοιτασμάτων.
Προσωπικά δεν εκπλήσσομαι. Στη μεταπολίτευση, κάθε είδους ανάπτυξη από την Αριστερά αντιμετωπίζεται αρνητικά, ως αφορμή καταστροφής του περιβάλλοντος. Κάθε αναπτυξιακό έργο καταγγέλλεται ως πρακτική ερημοποίησης. Ηδη από τον προηγούμενο αιώνα, η Αριστερά νόμιζε ότι διασκεδάζει την κρίση της προσθέτοντας στους τίτλους των κομμάτων της την οικολογία. Η οικολογία, ως οικολογισμός, μάλιστα, μοιάζει σήμερα ως η ιδεολογική σωτηρία της ανύπαρκτης πολιτικά και ιδεολογικά, ηθικολογικής Αριστεράς.
Πρόκειται στην ουσία για νεοκομμουνισμό της αποανάπτυξης, υποκατάστατο του παραδοσιακού κομμουνισμού – παραδείγματά του η αντίδραση στις Σκουριές της Χαλκιδικής ή οι διαμαρτυρίες τύπου «λεύτερα βουνά χωρίς αιολικά». Αποανάπτυξη που λειτουργεί συσπειρωτικά – αφού μπορεί να φέρει κοντά παραδοσιακά ψεκασμένους και επαναστάτες.