Ως σκάνδαλο η ιστορία του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει μεγάλο σουξέ. Εχει επιδοτήσεις και χρήμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εχει υπουργούς και υφυπουργούς εμπλεκόμενους. Εχει ευρωπαίους εισαγγελείς. Εχει δικογραφία γεμάτη από καταγραφές τηλεφωνικών συνομιλιών που θα ενθουσιάσουν το κοινό και γιατί οι εμπλεκόμενοι έχουν καταπληκτικά προσωνύμια, όπως ο «Φραπές». Θα μας στοιχίσει, λένε όσοι έχουν γνώση, κοντά στο 1 δισ. εκατομμύριο ευρώ, καθώς πρόστιμα αναμένονται κι άλλα. Αλλά χαλάλι. Διότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως η κυβέρνηση της ΝΔ τα κατάφερε σε αυτό που ήταν η πιο σημαντική της δέσμευση: έφερε πίσω την κανονικότητα. Ας προσέχαμε όταν αυτό μας το έταζε.
Ενα σημαντικό κομμάτι του κόσμου (πάνω από 40%) ψήφισε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις τον Κυριάκο Μητσοτάκη γιατί είχε βαρεθεί τη μη κανονικότητα των κυβερνήσεων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: δεν είναι παράξενο. Ωραίες είναι οι αντισυστημικές κορόνες και οι ρήξεις με το παρελθόν κ.τ.λ., αλλά έχουν κόστος. Για τις κυβερνήσεις του Τσίπρα μπορείς να πεις πολλά: δεν χαρακτηρίζονταν όμως από κανονικότητα. Ο Τσίπρας και οι επιτελάρχες του έβαλαν του κόσμου τους φόρους, μηχανεύτηκαν διάφορους τρόπους για να κρατήσουν την εξουσία, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν κωλοτούμπες χωρίς να τους νοιάζει το ρεζιλίκι που προκαλεί η μη τήρηση κάποιας στοιχειώδους συνέπειας. Η γοητευτική μη κανονικότητα επιβραβεύτηκε σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά κούρασε γρήγορα. Ο Μητσοτάκης όταν μίλησε για επιστροφή στην κανονικότητα έβαλε γκολ σε άδειο τέρμα: ένας κουρασμένος κόσμος το άκουσε αυτό το σύνθημα σαν μελωδία στα αφτιά του. Εχοντας ωστόσο ξεχάσει κάτι βασικό: το ποια ήταν η κανονικότητα των κυβερνήσεων της ΝΔ. Που είχαν κι έχουν ευθύνες και για τη χρεοκοπία και για τη διαχείριση της κρίσης.
Σήμερα η χώρα μας ζει μέρες κανονικότητας: το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ – και όχι μόνο – είναι ο θρίαμβος της κανονικότητας. Διαβάζουμε πώς ακριβώς γίνονται τα ρουσφέτια και πώς λειτουργεί το πελατειακό κράτος. Εχουμε παραιτήσεις υπουργών που δεν κάνουν αυτοκριτική. Ακούμε ότι «έφτασε η ώρα για να συγκρουστεί η κυβέρνηση με το βαθύ κράτος», ενώ ήδη ψιθυρίζεται πως «για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα» – και τα δύο αποτελούν «νεοδημοκρατική επικοινωνιακή κανονικότητα». Ζούμε επίσης κι άλλες κανονικότητες. Πριν αρχίσει το καλοκαίρι άρχισαν οι πυρκαγιές. Ακούμε νύχτα-μέρα για εξοπλισμούς. Περιμένουμε τη ΔΕΘ για να μάθουμε τι θα μοιράσει ο Πρωθυπουργός. Ξαναέγινε το «δώσε και μένα, μπάρμπα» ένα είδος εθνικού οράματος. Να μην ξεχάσω και το αλατοπίπερο της «ανάληψης ευθυνών»: κι αυτό στο πλαίσιο της κανονικότητας ακούγεται. Σαν παλιό σουξέ.
Η πρώτη θολή κυβερνητική απάντηση στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι πως «όλα αυτά γίνονταν χρόνια»: να την η κανονικότητα! Πιστεύει κανείς πως αυτές οι πρακτικές συνδιαλλαγής σχετίζονται μόνο με τον αγροτικό κόσμο; Οτι είναι διαφορετικά τα πράγματα σε τομείς άλλους; Πως ο μόνος αμαρτωλός οργανισμός είναι ο ΟΠΕΚΕΠΕ; Δεν το πιστεύω: απλά η ευρωπαϊκή εισαγγελία με τα άλλα δεν έχει ασχοληθεί.
Θα αλλάξει κάτι έστω στις συλλογικές μας αντιλήψεις μετά την αποκάλυψη του πανηγυριού; Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω. Και στις επόμενες εκλογές από τη μια θα έχουμε τη ρεμούλα και τη σήψη της «κανονικότητας» κι από την άλλη την παλαβομάρα και τον ανορθολογισμό της «μη κανονικότητας» και θα διαλέξουμε ανάμεσα στη Σκύλα και στη Χάρυβδη. Αν ο Τσίπρας και η παρέα του διέλυσαν την Αριστερά ευτελίζοντας την ηθική της, ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ μουντζούρωσαν την όποια γοητεία του μεταρρυθμιστικού λόγου – σκότωσαν την προοπτική της προόδου. «Αποτύχαμε» είπε ο Πρωθυπουργός. Λάθος του. Εμείς αποτύχαμε γιατί ξεχάσαμε ποια ήταν η κανονικότητα που μας υποσχέθηκε. Και μας την έφερε.