Η λύση που φαίνεται να προκρίνεται με αυτή την τροπολογία, δίνει μια κάποια λύση για αρκετούς οικισμούς και μόνο για τη ζώνη Γ.
Για να δούμε όμως ποιους αφορά.
Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2021, σε οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων, ζουν 3.160.000 κάτοικοι σε σύνολο 13.734 οικισμών, πάνω από το 30% των κατοίκων της χώρας μας. Οι οικισμοί με κάτω από 700 κατοίκους είναι 12.670 και έχουν 1.940.000 κατοίκους, περίπου το 60% των κατοίκων που μένουν σε οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων.
Το ερώτημα είναι γιατί γίνεται ο διαχωρισμός στους 700 κατοίκους, και όχι στους 1.000 ή στους 2.000; Ποια είναι τα επιστημονικά κριτήρια; Πώς δέχθηκε το ΣτΕ αυτή την κατηγοριοποίηση; Μήπως το ΣτΕ κάνει κάτι περισσότερο από το να ελέγχει τη συνταγματικότητα; Μήπως τελικά αυτό που δημόσια και ιδιωτικά κουβεντιάζεται για τη διάκριση των εξουσιών έχει πρόβλημα και από την άλλη κατεύθυνση; Τελικά ποιος νομοθετεί;
Ολα τα παραπάνω τα αναφέρω, διότι εκτός από τη ζώνη Γ, υπάρχει πρόβλημα και για τον πυρήνα των οικισμών και τις ζώνες Β και Β1, όπου οι πολίτες δεν πρέπει να αμελούν ότι, ανεξαρτήτως εμβαδού των ακινήτων, απαιτείται υποχρεωτικά πρόσβαση σε κοινόχρηστο χώρο για να οικοδομηθούν, ή να επεκταθούν τα ήδη υπάρχοντα κτίρια. Αυτό το σημείο, η κυβέρνηση δεν τολμά να το πειράξει. Ισως υπό τον φόβο του ΣτΕ. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα ακίνητα αυτά θα μείνουν χωράφια.
Δυστυχώς σε αυτή τη δημόσια συζήτηση για τους οικισμούς, χάνεται η ουσία και μπλέκουμε στους τύπους. Και η ουσία είναι η δημόσια συζήτηση για τη στρατηγική ανάπτυξη των οικισμών που μαραζώνουν χρόνο με τον χρόνο, και αντέχουν όσο αντέχει η βιολογική ηλικία των κατοίκων τους. Αυτή η συζήτηση λείπει, η πιο ουσιαστική.