Το αφήγημα των διαχρονικών ευθυνών εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Ή μάλλον, οι αφηγητές υιοθέτησαν διαφορετικό ύφος. Αντί να επιλέγουν ένα διδακτικό όταν μιλούν για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το γύρισαν σε ένα αλληγορικό. Ετσι, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ενημέρωσε το φιλοθέαμον κοινό πως τα μέλη της ζητούν να κριθούν «από το συνολικό αποτέλεσμα. Και οι πολίτες θα κρίνουν την ειλικρίνεια και την αποτελεσματικότητα της δικής μας πλευράς, αντιπαραβάλλοντας με την ειλικρίνεια και την αποτελεσματικότητα της αντιπολίτευσης». Η επίσημη κυβερνητική φωνή, πάλι, το διατύπωσε με λιγότερη λεπτότητα. «Οι πολίτες στις εκλογές θα αποφασίσουν με βάση τα θετικά και τα αρνητικά της κυβέρνησης. Εχουμε πετύχει σε πολλά μέτωπα, συνεχίζουμε την προσπάθεια για να κλείσουμε “πληγές” του παρελθόντος», ανέφερε. Η αλλαγή στον υπερασπιστικό τόνο είναι μια απόπειρα διαφυγής από τη μονοθεματική επικαιρότητα (που η πρόσφατη εμπειρία των Τεμπών έχει δείξει ότι δεν ευνοεί την κυβέρνηση). Οι εμπνευστές της στρατηγικής θέλουν να τη συνδυάσουν με «καλές ειδήσεις» για την καθημερινότητα ή την οικονομική ανάπτυξη και ολίγη ατομική ευθύνη των εμπλεκομένων νεοδημοκρατών. Το σχέδιο δεν φαίνεται ανεδαφικό. Τα μειονεκτήματα της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης συνεχίζουν να αποτελούν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της κεντροδεξιάς διακυβέρνησης.
Κληρονομιά
Οσοι ψηφίζουν για κυβέρνηση δεν έχουν πάψει να δείχνουν κάποιον ορθολογισμό στην εκλογική τους συμπεριφορά (τον ορθολογισμό της τσέπης τους, όπως τον περιγράφει χαρακτηριστικά επαγγελματίας των μετρήσεων) και το μπουστάρισμα των γαλάζιων ποσοστών μετά την ανακοίνωση μέτρων για τους ενοικιαστές και τους συνταξιούχους επιβεβαιώνει αυτόν τον άγραφο κανόνα. Η δε πολιτική εμπειρία επιβάλλει να κουβαλήσουν το φορτίο της κοινωνικής δυσαρέσκειας που προκαλούν οι παλαιοκομματικές συνήθειες μεμονωμένα στελέχη και όχι το σύνολο της κυβέρνησης – προκειμένου το Μαξίμου να προστατευθεί από τον θυμό μιας κοινής γνώμης η οποία έχει μάθει να θεωρεί το ρουσφέτι συστατικό στοιχείο του συστήματος αλλά ταυτόχρονα ελπίζει σε ένα κράτος το οποίο θα λειτουργεί δυτικοευρωπαϊκά. Κι όμως, το πλάνο έχει κενά. Για παράδειγμα: ένα υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο, στο οποίο όλα τα θετικά αποτελέσματα αποδίδονται σε πρωθυπουργική παρέμβαση, γιατί δεν κατάφερε να ελέγξει τόσους υπουργούς, υφυπουργούς και βουλευτές; Μια εξουσία που υποσχέθηκε συνεχή αξιολόγηση των πεπραγμένων της γιατί δεν πρόλαβε το σκάνδαλο προτού εκείνο φτάσει στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία; Τα παραπάνω φάουλ της κυβερνητικής έδρας δεν μπορούν πια να αντιμετωπιστούν σαν τυχαία σφάλματα. Εγιναν μέρος της πολιτικής κληρονομιάς που θα αφήσει στις μελλοντικές γενιές – του legacy της, που θα έλεγαν κι όσοι έχουν γραφείο εκεί.