Το πρώτο δείγμα της νέας ΑΕΚ προβλημάτισε αρκετά, και αυτό δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αλλά με τη συνολική εικόνα. Δεν θέλω να γίνω άδικος με τον Μάρκο Νίκολιτς, αλλά αυτό το 4-4-2 με διάταξη ρόμβου στη μεσαία γραμμή θέλει πολλή δουλειά για να εφαρμοστεί και δεν ξέρω αν τον έχει.
Στο πρώτο μέρος η Ενωση προσπάθησε να κυκλοφορήσει την μπάλα, αλλά δεν είδαμε απολύτως τίποτα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Πολλές κοντινές μεταβιβάσεις, πολλές φορές η μπάλα προς τα πίσω και ουσία μηδέν. Ανασταλτικά τα προβλήματα κόντρα σε μια ομάδα που φέτος ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία του Βελγίου, ήταν αρκετά. Σχεδόν καθόλου πρέσινγκ στον αντίπαλο που μπορούσε να «χτίσει» επιθέσεις. Μεγάλα κενά εξαιτίας του ρόμβου στα άκρα, κάτι που έδινε στα αντίπαλα μπακ τη δυνατότητα να ανεβαίνουν χωρίς πίεση.
Στο δεύτερο ημίχρονο η εντελώς διαφορετική ενδεκάδα που δοκίμασε ο σέρβος τεχνικός έδειξε να έχει περισσότερη όρεξη και διάθεση (ήταν και χαμηλότερος ο μέσος όρος ηλικίας). Ηταν επίσης πολύ πιο επιθετική από την ομάδα του α’ ημιχρόνου. Ωστόσο εμφανίστηκαν ξανά οι δυσλειτουργίες του ρόμβου, κυρίως όταν η ΑΕΚ αμυνόταν και τα αντίπαλα μπακ έπαιρναν μέτρα.
Οσοι πάντως είχαν ερωτευθεί το ποδόσφαιρο του Αλμέιδα και το πρέσινγκ από ψηλά (ειδικά της πρώτης του σεζόν), θα πρέπει να το διαγράψουν από το μυαλό τους διότι ο Νίκολιτς παίζει άλλο εντελώς… ποδόσφαιρο.
Σε ατομικό επίπεδο, ο Γιόνσον του πρώτου μέρους και ο Κοϊτά του δευτέρου, μαζί με τον Ρέλβας που έδειξε καλά στοιχεία, είναι οι μοναδικοί για τους οποίους μπορεί να πει κανείς κάτι θετικό.
Αν πάντως πρέπει να εστιάσουμε κάπου, είναι ότι η απόκτηση αριστερού μπακ είναι επιτακτική ανάγκη. Γκατσίνοβιτς και Πήλιος δεν έπεισαν και ο χρόνος είναι πλέον αμείλικτος εχθρός εν όψει των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων του Δικεφάλου.