Tα συμβόλαια στο ποδόσφαιρο και στον επαγγελματικό αθλητισμό γενικότερα, καθορίζουν ένα γενικό πλαίσιο αρμοδιοτήτων και υποχρεώσεων που δεν είναι απόλυτα δεσμευτικό, όπως λανθασμένα πιστεύεται. Ότι ισχύει στον γάμο ή στην σχέση συμβίωσης δηλαδή, όπου κανένα χαρτί και καμία προκαθορισμένη δέσμευση δεν μπορεί να παρατείνει την συνύπαρξη, πόσω μάλλον την ευτυχή συμβίωση.
Υπάρχουν ζευγάρια που δεν χωρίζουν λόγω παιδιών π.χ, οπότε στην ουσία δεν υπάρχει σχέση αλλά κοινός τόπος κατοικίας, κάτι σαν airbnb.
Στον επαγγελματικό αθλητισμό, αυτό ισοδυναμεί με καταδίκη.
Στον συγκεκριμένο χώρο επικρατεί ο άγραφος νόμος, ότι τα «θέλω» των αθλητών είναι ισχυρότερα από τους όρους που αναγράφονται στα συμβόλαια. Κι ας μην αρέσει στην εργοδότρια εταιρία, στον ιδιοκτήτη, στον κόσμο.
ΠΑΟΚ και Γιόνι Όττο δεσμεύονταν με συμβόλαιο, που προέβλεπε αυτόματη ανανέωση με προσυμφωνημένες απολαβές για την σεζόν 2025-26, σε περίπτωση που ο παίκτης συμπλήρωνε συγκεκριμένο αριθμό συμμετοχών.
Ο Ισπανός τις έπιασε στα μέσα της σεζόν, οπότε βάσει της συμφωνίας ήταν υποχρεωμένος να παραμείνει. Μίλησε με τον Σαββίδη ζητώντας να μην ισχύσει ο όρος για να επιστρέψει στην πατρίδα του, κάτι που ο μεγαλομέτοχος έκανε αποδεκτό.
Θεωρητικά, ο ιδιοκτήτης είχε κάθε δικαίωμα να του πει «δεν με ενδιαφέρει τι επιθυμείς εσύ, αλλά τι αναγράφεται στο συμβόλαιο. Θες δεν θες θα μείνεις, σεβάσου την υπογραφή σου και μην με σκοτίζεις».
Μην σας ξεγελάει που η αποχώρηση του Όττο δεν προκαλεί ούτε κρύο ούτε ζέστη στους περισσότερους, ούτε επειδή ένας 30αρης με υπολειπόμενο συμβόλαιο ενός έτους, δεν γινόταν να φέρει χρήματα στα ταμεία. Βάλτε στην θέση του τον Κωνσταντέλια, τον Κοτάρσκι, τον Πινέδα, τον Μουζακίτη, τον Φώτη Ιωαννίδη, πιο λεπτές και δύσκολες περιπτώσεις δηλαδή.
Οι κλασικοί γιαλαντζί επαναστάτες και ξερόλες του διαδικτύου ή ορισμένοι δημοσιογράφοι που γράφουν απλώς για να χαϊδέψουν αυτιά, θα διερρήγνυαν τα ιμάτια τους προτρέποντας τον πρόεδρο να κρατήσει αδιάλλακτη στάση κρεμώντας το δελτίο του παίκτη στο ταβάνι. Δελτία υπήρχαν την εποχή που η τηλεόραση ήταν ακόμα ασπρόμαυρη βέβαια, αλλά το ξεχνάνε όταν η ανάγκη να τσιμπήσουν like θολώνει το μυαλό.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κάποιος από τους προαναφερθέντες αστέρες ζητούσε πιεστικά να πουληθεί κι ο πρόεδρος δεν διαπραγματευόταν, ακολουθώντας την σκληρή γραμμή «δεν πας πουθενά, θα μείνεις εδώ μέχρι να κάνεις εγγόνια».
Ποιο το όφελος άραγε;
Ο παίκτης θα παρέμενε αλλά με βαριά καρδιά. Δεν θα συνέχιζε να είναι ο Κωνσταντέλιας, ο Πινέδα και ο Μουζακίτης που ξέρουμε, αφού οι παίκτες αυτοί αποδίδουν και μας αρέσουν επειδή χαίρονται το παιχνίδι και απολαμβάνουν την συμμετοχή στις ομάδες τους, όχι γιατί τους αναγκάζουν τα συμβόλαια.
Πολύ σύντομα η αξία τους θα συρρικνωνόταν θεαματικά και τα 10-20-30 εκατομμύρια που θα εισέρρεαν σήμερα στα ταμεία, αύριο δεν θα διακρίνονται ούτε με κιάλια.
Στην πραγματικότητα η ζημιά θα ήταν διπλή, αφού ο παίκτης θα καιγόταν μαζί με τα χρήματα που θα έφερνε.
Πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο -ειδικά αν μιλάμε για ξένους που το δέσιμο τους με την ομάδα είναι επιφανειακό- να έκαναν τα αποδυτήρια άνω κάτω.
Υπόψιν πως η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που στα 20 και στα 25 έχουν εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους και μπαίνοντας σε αεροπλάνο οι μισοί επιβάτες τους παρακαλούν για μια selfie, δεν θέλουν πολύ για να σαλέψουν πιστεύοντας πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους. Δεν το έχουν σε τίποτα να σπάνε τα πάντα και να δημιουργούν καθημερινά προβλήματα, οπότε στις προηγούμενες ζημιές προσθέστε την ανακατωσούρα στο εσωτερικό της ομάδας.
Το ακόμα πιο σημαντικό είναι πως θα έβρισκαν απόλυτη κατανόηση από τους συναδέλφους τους και τον προπονητή, που θα έφερναν τον εαυτό τους στην ίδια θέση. Ούτε και σε εκείνους θα άρεσε να τους φορέσουν αλυσίδες και να τους κρατάνε με το ζόρι.
Το τελευταίο αποτελεί και την πιο σημαντική παράμετρο, γιατί το βασικότερο όλων είναι το μήνυμα που στέλνεις στους πέριξ και στην αγορά γενικώς.
Φαινομενικά είναι εύκολο να πεις στον παίκτη που για χ-ψ λόγους θέλει να αποχωρήσει, ότι δεν φεύγει κι αν επιμείνει θα του καρφώσεις το…δελτίο στο ταβάνι, το αποτέλεσμα όμως θα είναι να γίνεις απαγορευτικός προορισμός.
Σκεφτείτε το κι εσείς που με διαβάζετε, αν ήσασταν αθλητής ή γονιός αθλητή με καλή προοπτική, ποια ομάδα θα επιλέγατε;
Εκείνη που θα σου έλεγε «έλα σε εμάς να εξελιχτείς να αποκτήσεις υπεραξία και μόλις έρθει ικανοποιητική πρόταση δεν θα σου κόψουμε τον δρόμο» ή σε αυτήν που ενώ έχει δώσει δείγμα γραφής πως θα σου παρέχει τα παραπάνω, μόλις ερχόταν πρόταση θα σου συμπεριφερόταν ως σκλάβο καρφώνοντας το…δελτίο στο ταβάνι;
Στις ελάχιστες περιπτώσεις που καταλήγουμε σε μπρα ντε φερ αυτό είναι προσωρινό και με στόχο να αυξηθούν τα ανταλλάγματα.
Σε διαφορετική περίπτωση χαμένοι θα είναι και οι δυο, περισσότερο όμως η εταιρία-σύλλογος.
Κι επειδή το γνωρίζουν και οι πρόεδροι και οι ομάδες, καταλήγουμε στην τελική επικράτηση της επιθυμίας των αθλητών κι ας ουρλιάζουν οι τριγύρω..