Λες και μια αίσθηση είχε διαπεράσει το μυαλό των περισσοτέρων εκείνο το βράδυ της 1ης Ιουλίου του 2004 που βρισκόμασταν στις εξέδρες του Ντραγκάο στο Πόρτο για τον ημιτελικό με την Τσεχία. Ωστε μόλις κερδίσαμε το κόρνερ στο φινάλε του ημιχρόνου της παράτασης, σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι. Να έμπαινε ένα γκολ τώρα, μονολογεί ο διπλανός μας, καθώς ίσχυε – τότε – ο κανονισμός του ασημένιου γκολ που έδινε αυτόματα τη νίκη εάν αυτό έμπαινε στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης.
Τελευταία κουβέντα που πρόλαβα να πω στον 6χρονο γιο μου Παναγιώτη που είχα στους ώμους μου: «Κρατήσου καλά, αν μπει γκολ».
Τσιάρτας κόρνερ, Δέλλας κεφαλιά. Γκολ και φύγαμε για τον τελικό. Πανζουρλισμός στο χορτάρι, έκσταση και στις εξέδρες και εγώ να ψάχνω τον μικρό Παναγιώτη από τους ώμους μου και την ίδια στιγμή και τον μεγάλο Παναγιώτη, τον πατέρα μου, δίπλα να δω ότι είναι καλά. Διότι, με θέματα στην καρδιά, δεν ήταν και το… ιδανικό φινάλε.
Και οι δύο πανηγύριζαν πιο έξαλλα από μένα και το μαγικό βράδυ τελείωσε με τραγούδια στον δρόμο της επιστροφής. Και υπήρχε και συνέχεια, τρεις μέρες αργότερα.