Δύσκολο πράγμα το rebranding. Από τα μεγαλύτερα στοιχήματα που μπορεί να βάλει κάποιος που ασχολείται με το μάρκετινγκ. Ετσι μου έλεγε φίλος που είναι σε αυτήν τη δουλειά. Διότι το επαναλανσάρισμα θα πρέπει να υπενθυμίζει το παλιό προϊόν – αν πρόκειται να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, βγάλε στην αγορά κάτι καινούργιο –, να δημιουργεί συνειρμούς που «χαϊδεύουν» τη νοσταλγία αλλά, συγχρόνως, να δίνει την αίσθηση στον καταναλωτή ότι δοκιμάζει κάτι πραγματικά νέο και ότι η εταιρεία μεριμνά ώστε να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του με δύναμη όμως από την παράδοση. Συν κάτι ακόμη. Οτι το προϊόν που επαναλανσάρεται δεν έχει, προηγουμένως, ξεφτίσει εντελώς. Γι’ αυτό και δεν ευοδώνονται με επιτυχία όλα τα rebranding. Μην πω ότι τα περισσότερα αποτυγχάνουν.
Βλέπω, για παράδειγμα, το rebranding του Αλέξη Τσίπρα. Που, πρώτα απ’ όλα, έγινε τη λάθος στιγμή. Βρε πάνω στην επέτειο των δέκα χρόνων του δημοψηφίσματος; Βέβαια, οι διαφημιστές του, τα δημοσιογραφικά και αρθρογραφικά «πιστόλια» του ή το ξεχνούν εντελώς ή λένε ότι αυτό πάει πέρασε, ότι δεν απασχολεί τον μέσο πολίτη και ότι η επαναφορά του είναι αντιτσιπρική προπαγάνδα. Βρε πάτε καλά; Ποιος μαρκετίστας κέρδισε υποτιμώντας και απαξιώνοντας το κοινό; Να το δούμε κι αλλιώς; Ας πούμε ότι από μια παρτίδα χαλασμένων τσιπς, δηλητηριάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Τι θα έρθεις να πεις δέκα χρόνια μετά; Οτι αφού δεν πεθάνατε τότε, ελάτε τώρα να πετάξουμε όλοι μαζί αετό;
Αλλο λάθος, ότι το προϊόν επανέρχεται με την ίδια στιφή γεύση. Στην προκειμένη περίπτωση, με το ίδιο διχαστικό λανγκάζ, την ίδια εχθροπάθεια και αλαζονεία, το ίδιο αδιαπραγμάτευτο ως προς την αποκλειστικότητα του ηθικού πλεονεκτήματος, με το ίδιο «αυτοί κι εμείς». Ε ρε φίλε, την επέτειο του δημοψηφίσματος δεν βάζεις τον Τσίπρα να μιλάει για αλήθειες και ψέματα. Καλύτερα δηλαδή να τον βάλεις καταμεσής ενός φόρουμ να κάνει κωλοτούμπες. Θα είχε τουλάχιστον πλάκα. Δεν το βάζεις να μιλάει για προπαγάνδα και να ζητάει τα πρακτικά της Συνόδου των πολιτικών αρχηγών της 6ης Ιουλίου 2015 «…γιατί δέκα χρόνια διαστρέβλωσης της αλήθειας είναι αρκετά». Τι είναι, δηλαδή, η αλήθεια; Ξινόμαυρο να ωριμάσει στα δέκα χρόνια; Στα εννιά, ας πούμε, δεν τον ενοχλούσε η διαστρέβλωσή της αλλά τον ενοχλεί στα δέκα;
Και τι είναι το «προϊόν» που επαναλανσάρεται; Χαρισματικός ηγέτης λένε κάποιοι. Ποιος χαρισματικός ηγέτης μουτρώνει μόλις χάνει και αποσύρεται ύστερα από «συνομιλία με τον μαξιλάρι του» όπως μας είχε πει πριν από δύο χρόνια; Και μάλιστα με την ίδια ακριβώς «συσκευασία». Με τα ίδια ασφυκτικά στενά ρούχα. Με τα μπατζάκια που, όταν σηκώνεται, φρενάρουν στη μέση της γάμπας και μετατρέπουν τα παντελόνια κουστουμιού σε κάπρι. Δηλαδή ούτε καν τα ρούχα του αλλιώς δεν φόρεσε αυτός ο Μανωλιός.