Oταν αναδημοσιεύονται κείμενά μου από «ΤΑ ΝΕΑ» στα σόσιαλ, υπάρχουν πολλές και ποικίλες αντιδράσεις. Στα κείμενα, ιδίως, που αναφέρονται στα γεγονότα μιας δεκαετίας πριν, στο πρώτο εξάμηνο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που έκλεισε σαν σήμερα με την επιλογή από τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα της κωλοτούμπας, με την οποία ακύρωνε το πανηγυρικό 62,15% του Οχι στο δημοψήφισμα, εκτός από πολλά και ευφάνταστα μπινελίκια, διατυπώνεται η μομφή ότι ασχολούμαι με το παρελθόν και όχι με τα καυτά σημερινά ζητήματα.
Υπενθυμίζω ότι τα καυτά σημερινά ζητήματα είναι όσα προκύπτουν γύρω από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα οποία προφανώς και ασχολούμαι. Υπενθυμίζω ακόμα ότι στα καυτά ζητήματα συγκαταλέγονταν έως προχτές τα ξυλόλια, τα εξαερωμένα βαγόνια, το «μπάζωμα» και η «συγκάλυψη» των Τεμπών, και ήδη πολλοί προσπαθούν να τα ξεχάσουμε.
Η μνήμη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Γι’ αυτό όσοι δεν είναι αμνήμονες επιστρέφουν στο παρελθόν, επειδή εκεί βρίσκονται πολλές απαντήσεις που εξηγούν το παρόν και το μέλλον. Ποιος μπορεί, π.χ., να αρνηθεί την ανάγκη υπενθύμισης του ρόλου του ναζισμού και του ολέθρου που έσπειρε; Και ποιος (εκτός των απολογητών τους) μπορεί να αρνηθεί τον ολοκληρωτισμό των κομμουνιστικών καθεστώτων, που έστελναν τους εχθρούς του λαού (αλλά συχνά και τους φίλους του λαού οι οποίοι εξέπιπταν της συμπάθειας του συντρόφου προέδρου) στο απόσπασμα ή στα γκουλάγκ;
Γιατί όμως φανατικοί οπαδοί επιδιώκουν το σβήσιμο ή τον εξωραϊσμό του παρελθόντος; Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος. Η ανάμνηση του δημοψηφίσματος του 2015 και της κωλοτούμπας, π.χ., καταδικάζει σε μαρασμό την περίφημη απόπειρα επαναλανσαρίσματος του πρωτεργάτη εκείνης της περιόδου, του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος υποστηρίζει ότι δεν μας κατέστρεψε αλλά ότι μας έσωσε, αφού αυτό που λέμε κωλοτούμπα (και εκείνος το θεωρεί κάτι σαν στοχαστική προσαρμογή στον ρεαλισμό) είναι ό,τι έβαλε και τον ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο της αρετής, να υπογράψει δηλαδή Μνημόνιο, να το ψηφίσει και να το στηρίξει.
Καλή εξήγηση για αφελείς. Οι κανονικοί άνθρωποι, όμως, που δεν θυμούνται μια στιγμή αλλά ανακαλούν στη μνήμη τους όλο το πακέτο κρίνουν τον πρωτεργάτη του δημοψηφίσματος και της κωλοτούμπας από όλο το πακέτο. Ξεκίνησε έχοντας εργαλειοποιήσει τη βία που διέλυσε την Αθήνα, μετά τον φόνο Γρηγορόπουλου. Επένδυσε στις πλατείες του αντιμνημονίου, της Αγανάκτησης και των άκρων. Επένδυσε στον διχασμό και στη βία – που είχαν τραγική στιγμή την πυρπόληση της Μαρφίν και τον θάνατο τριών εργαζομένων. Υποσχέθηκε να καταργήσει τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, και διέψευσε πανηγυρικά την υπόσχεσή του. Και στη συνέχεια εργαλειοποίησε τη Δικαιοσύνη και προσπάθησε να ελέγξει τον Τύπο. Σημάδεψε την εξουσία του με τους αλλοπρόσαλλους χειρισμούς συγκάλυψης του Ματιού – που ολοκληρώθηκαν με την αποκάλυψη της κρυφής κρουαζιέρας αναψυχής με το κότερο μιας πλούσιας. Και συνέχισε με βασικό εργαλείο του την εχθροπάθεια και το γκροτέσκο μέχρι τη συντριπτική ήττα του. Ολα αυτά, και πολλά ακόμα όχι ασήμαντα περιστατικά, φτιάχνουν την πολιτεία του Αλέξη Τσίπρα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Και δεν νομίζω ότι είναι δυνατό το ξαναγράψιμό της. Τέλος.