Αυτές οι εικόνες από την κηδεία του Ζότα και του αδερφού του δύσκολα θα φύγουν από τη μνήμη μας. Με τη σύζυγο του ποδοσφαιριστή της Λίβερπουλ, τους γονείς του, τους συμπαίκτες και τους φίλους του να μην μπορούν να πιστέψουν αυτό που έχει συμβεί. Και χιλιάδες κόσμου, οπαδοί της Λίβερπουλ και όχι μόνο να θρηνούν μαζί τους. Πολλοί λένε «πώς κάνετε έτσι, κάθε μέρα σκοτώνεται τόσος κόσμος στους δρόμους», αλλά αυτή είναι μία πολύ κυνική αντιμετώπιση. Σαφώς και κάθε μέρα πεθαίνει κόσμος σε τροχαία, από αρρώστιες και διάφορες άλλες αιτίες, αλλά σε περιπτώσεις όπως αυτή του Ζότα ο αντίκτυπος είναι ακόμη μεγαλύτερος.
Ηταν ένας διάσημος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στο κορυφαίο επίπεδο, είχες συνηθίσει να τον βλέπεις σε δράση, να τρέχει, να πανηγυρίζει, να έχει έντονα συναισθήματα. Ποτέ όταν παρακολουθείς έναν αγώνα δεν μπορείς να διανοηθείς πως ο ποδοσφαιριστής που παρακολουθείς εκείνη την ώρα να… αλωνίζει το γήπεδο με ένα σορτσάκι, μπορεί να έχει τέτοια κατάληξη. Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Μπάλντοκ. Ολοι αυτοί οι ήρωες του αθλητισμού μοιάζουν να είναι άτρωτοι. Ισως γι’ αυτό τα φώτα να έχουν πέσει περισσότερο στον Ζότα και όχι στον αδερφό του, Αντρέ, που έπαιζε σε χαμηλότερο επίπεδο και δεν ήταν το ίδιο γνωστός. Κι εκείνος χάθηκε το ίδιο άδικα. Ο Ζότα πριν από έναν μήνα πανηγύριζε πρωτάθλημα με τη Λίβερπουλ, πριν από λίγες εβδομάδες σήκωνε το Nations League με την Πορτογαλία και έντεκα μέρες πριν σκοτωθεί παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, με τον οποίο είχε ήδη τρία παιδιά. Είναι αδύνατον να μην σε συγκλονίσει ένα τέτοιο γεγονός. Καλώς ή κακώς τέτοιου είδους αθλητές και προσωπικότητες μοιάζουν ως κάτι το ξεχωριστό, ιδιαίτερα δυνατοί στα μάτια μας. Πιστεύουμε ότι δεν τους αγγίζει τίποτα. Μπροστά στον θάνατο όμως, είμαστε όλοι ίδιοι, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Πριν από λίγες μέρες ο Ζότα είχε τα πάντα, μία ονειρεμένη ζωή. Πλέον δεν υπάρχει, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια και ανθρώπους που θα πρέπει να βρουν το κουράγιο να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Μακάρι να τα καταφέρουν. Οι προχθεσινές εικόνες όμως είναι «μαχαιριά».