Η ακόλουθη σύγκριση αγγίζει το ανίερο. Μα, δυστυχώς, είναι αναγκαία. Ο μέγας Τσόρτσιλ, διάσημος (και) για τις θρυλικές ρήσεις του, τις γεμάτες χιούμορ, αυτοσαρκασμό και πυκνή σοφία έλεγε ότι η Ιστορία θα ήταν καλή μαζί του γιατί σκόπευε να τη γράψει μόνος του… Και το έκανε. Και με τις δύο έννοιες: πρωτίστως πάλεψε, επί χρόνια δε μόνος, μέχρι που άλλαξε τη μοίρα του κόσμου αποτρέποντας την επικράτηση του πιο φρικτού ολοκληρωτισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Και, εν συνεχεία, συνέγραψε ένα τεράστιας σημασίας και όγκου γνήσιο ιστοριογραφικό έργο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – και όχι μόνο. Εργο που το περιεχόμενό του, παρά τον αυτοσαρκασμό του Τσόρτσιλ, δεν αμφισβητείται.
Τι δεν έγραψε; Αλλα αντί άλλων, κλαψιάρικα, όπως «εγώ δεν ήθελα, αλλά επέμενε ο πεθαμένος υπουργός μου», ή «θαύμαζα τους Ελληνες που άντεξαν και αναρωτιόμουν αν θα άντεχαν οι Γερμανοί», σαν να μιλά για πειραματόζωα εργαστηρίου, ή εκ των υστέρων μελούρες όπως «με πλήγωνε που άκουγα για τεμπέληδες Ελληνες». Και, βεβαίως, ανάξιους λόγου αυτοθαυμασμούς όπως «τελικά εγώ σας έσωσα»…
Οχι ο Τσόρτσιλ δεν έγραψε έτσι την Ιστορία. Ούτε στην πράξη, ούτε στο χαρτί. Στον αντίποδα, έτσι το έπραξε η Ανγκελα Μέρκελ. Και με τους δύο τρόπους.
Η Μέρκελ περιοδεύει τώρα για να πουλήσει το βιβλίο της. Και, βέβαια, για να προλάβει να κατευθύνει, όπως φαντάζεται, αυτό που ο Τσόρτσιλ ήταν τόσο ασφαλής με την προσωπικότητά του ώστε να το λέει ο ίδιος: «η Ιστορία θα είναι καλή μαζί του». Ομως για εκείνον ήταν αυτονόητο: το εξασφάλιζε το τεράστιο θετικό αποτύπωμά του επάνω της.
Αντιθέτως, με τη Μέρκελ, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό είναι αδύνατον: ήδη εδώ και καιρό είναι περιθωριοποιημένη και μέσα στην ίδια τη Γερμανία, ακόμα και στο ίδιο της το κόμμα, ιδίως μετά τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία. Επειδή τώρα άπαντες κατανοούν πόσο έβλαψε την Ευρώπη εξαναγκάζοντάς τη να υποδουλωθεί στο ρωσικό ενεργειακό άρμα προς αποκλειστικό όφελος της γερμανικής βιομηχανίας, που στο τέλος και αυτή ακόμα το πλήρωσε.
Οσο για την Ελλάδα, από όλα τα αδιανόητα που είπε αυτές τις μέρες που βρέθηκε στην Αθήνα, ένα κυρίως αξίζει να συγκρατήσει κανείς: «Δεν είχαμε πλάνο για το Grexit». Χαλαρά, σαν να έλεγε «τι καλό καιρό που έχετε εδώ, να είχαμε και εμείς τέτοιο».
Εδώ ενυπάρχει κομβική σημασία για την πορεία της Ιστορίας. Τι σήμαινε για την πρωτοφανώς εκβιαζόμενη Ελλάδα που είχε μεν την τραγική ακρισία να πιστέψει ότι ο Τσίπρας ήταν ο «άνθρωπός της» (και ο οποίος τελικά αλληλολατρεύτηκε με τη… «Μάνταμ Μέρκελ γκόου χομ»), πλην όμως, όταν ο Γιούνκερ του έβγαλε στο τραπέζι εκείνο το τεράστιο ντοσιέ και απειλούσε ότι ήταν το έτοιμο σχέδιο, ο «οδικός χάρτης» για το Grexit, ήταν όλο παραμύθι.
Μέσα στην καλά κρυμμένη πλην κραταιή αμετροέπειά της και στην πάγια τακτική της να ρίχνει κάθε ευθύνη πάντα σε άλλους με προτίμηση στους πεθαμένους, σαν να μην ήταν εκείνη το κύριο πρόσωπο, ολίσθησε στην αλήθεια. Κρίμα όμως που δεν μάθαμε ποτέ τι πραγματικά περιείχε εκείνο το ντοσιέ που έκανε μια χώρα ολόκληρη να τρέμει μέχρι θανάτου. Αν πάντως κρίνει κανείς από τον όγκο του, μάλλον θα πρέπει ίσως να ήταν τηλεφωνικός κατάλογος, πιθανώς των Βρυξελλών, που θα τον είχαν πρόχειρο…