Θα επιμείνω και σήμερα στην κωλοτούμπα Τσίπρα του 2015, μέσω της οποίας ο πολιτικός που είχε σύρει τους πολίτες στην επιλογή του Οχι, τους άδειασε μεγαλοπρεπώς, για να σωθεί και ο ίδιος και η χώρα, ομολογώντας ότι με τις θέσεις του και την πολιτική του έσερνε όσους τον εμπιστεύτηκαν και τον ακολούθησαν στον γκρεμό.
Θα επιμείνω ακόμα ότι ο πολιτικός δεν κρίνεται από μια στιγμιαία επιλογή, ακόμα κι αν είναι η σωστή στη δεδομένη στιγμή, αλλά από τη συνολική πορεία του. Ιδίως αν ο πολιτικός είναι αυτός που οδήγησε τα πράγματα στο μη περαιτέρω, ενώ σημασία έχει και η πολιτεία του μετά τη μεταστροφή του.
Ισχυρίζομαι, δηλαδή, ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τα πριν και τα μετά της 6ης Ιουλίου 2015. Τα πολύ πριν τα έχουμε εμπεδώσει: εχθροπάθεια, βία και οιονεί εμφύλιος, επαγγελία μιας αδύνατης διαγραφής χρεών, επαγγελία κατάργησης των μνημονίων. Τα μετά γίνεται σοβαρή προσπάθεια να αναθεωρηθούν, προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ του ευρώ και της ευρωζώνης κι ότι όλα ήταν μια επιδέξια προσπάθεια του Τσίπρα, με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης (πλην ΚΚΕ), να προσγειώσει στα μαλακά τους πολίτες τάζοντάς τους «βιώσιμη και αξιόπιστη συμφωνία για οριστική έξοδο από την κρίση».
Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά αυτό ονομάζεται παπατζιλίκι. Η ουσία είναι ό,τι λεγόταν τότε για τις κυβερνητικές επιλογές. Πώς εκφραζόταν η πίστη στην Ευρώπη; Την εξέφραζε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, που τότε ήταν υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος, με τη φράση: «το Οχι θα είναι ένα μήνυμα ελπίδας για όλη την Ευρώπη», αφού λίγες μέρες πριν διαβεβαίωνε ότι «δεν υπάρχει καμία περίπτωση για capital control, οι καταθέσεις είναι διασφαλισμένες». Από τη σκοπιά του, πηγαίνοντας στο περήφανο Οχι της κάλπης, ο Τσίπρας δήλωνε ότι το τελεσίγραφο των δανειστών «αντίκειται στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της Ευρώπης, στις αξίες του κοινού ευρωπαϊκού μας οικοδομήματος» και, πιστός στην παράδοση του «όμφακες εισίν», ισχυριζόταν ότι «πολιτισμός σ’ αυτή τη χώρα υπήρξε και πριν υπάρξουν τράπεζες».
Αλλά δεν ήταν μόνο εκείνοι που δήθεν μιλούσαν στο όνομα μιας Ευρώπης – αγελάδας για άρμεγμα. Ηταν και οι άλλοι, οι οιονεί επαναστάτες. Ο Νίκος Φίλης έλεγε ότι «το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μηδενίζει το κοντέρ της διαπραγμάτευσης», ενώ σχολιάζοντας τα capital control ισχυριζόταν ότι «μπορούμε να ζήσουμε ένα μικρό χρονικό διάστημα με κάποιους περιορισμούς που διασφαλίζουν όμως το μείζον». Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος μου θύμισε ότι είχε πει και το ανεπανάληπτο «μας ρωτούν πού θα βρούμε χρήματα. Απαντούμε, θα βρούμε χρήματα».
Ο Μάκης Μπαλαούρας δήλωνε ότι «το ευρώ είναι νόμισμα ασταθές». Ο Δημήτρης Στρατούλης έλεγε ότι «προκαλέσαμε πανικό στους δανειστές μας» και ο Λεουτσάκος διαπίστωνε ότι «τα χρήματα είναι χαρτιά, θα βρεθούν». Η Ραχήλ Μακρή έβλεπε ότι ήδη οι αγορές χόρευαν πεντοζάλη, ενώ ο μουσικός Σταμάτης Κραουνάκης έγραψε με πολλά θαυμαστικά: «τσουλήστε τώρα στη λάσπη σούργελα… που θα μας κάνετε και τους ευρωπαίους… βλαχάρες!!!!!!!!!!!!!!».
Οσο για τον Πάνο Καμμένο, δήλωσε σε κοινή συνέντευξη με τον Τσίπρα: «Στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας […] ένας δημοκρατικός στρατός και οι δημοκρατικές Ενοπλες Δυνάμεις συνεχίζουν να διαφυλάσσουν με την αποστολή τους την εικόνα της χώρας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό…». Στην ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2015, θα επέβλεπε τη ζωή μας ο στρατός.
Δεν ξεχνώ.