Πριν από δύο μήνες η χώρα ασχολείτο με πυρόσφαιρες. Και σταμάτησε να το κάνει από τη μία μέρα στην άλλη. Λες και κάτι τη χτύπησε στο κεφάλι και υπέστη μερική αμνησία. Υστερα έφερε το Μεσανατολικό στα δικά της μέτρα και ξεκίνησε τους online καβγάδες για την Παλαιστίνη. Ακολούθησε η κρίση με το Ιράν και ακούστηκαν κάποιες ενστάσεις περί Σούδας. Σήμερα με το Μεσανατολικό ασχολούνται τόσοι, όσοι παρακολουθούν και τις εξελίξεις στην Ουκρανία – ελάχιστοι. Τώρα το θέμα πρώτης γραμμής είναι το τεράστιο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αλλά βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και όλο και κάποια πυρκαγιά θα έρθει για να το σβήσει ή, απλώς, θα θαφτεί κάτω από την άμμο της παραλίας. Θα ακολουθήσουν τα ρεπορτάζ για τις εξαγγελίες στη ΔΕΘ.
Ομως έτσι συμβαίνει πάντα. Τα μεγάλα θέματα είναι σαν τις τσιχλόφουσκες. Μασάς όσο κρατάει η γεύση. Μετά χρειάζεσαι καινούργια τσίχλα. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και με τις υποκλοπές; Σήμερα φαίνεται να τις έχει ξεχάσει ως και ο Ανδρουλάκης.
Στους καιρούς μας η κοινωνία καταναλώνει θέματα, τραγωδίες, σκάνδαλα με τον τρόπο που μασάει την τσίχλα της. Τίποτα πλέον δεν διαρκεί για καιρό. Και όταν αυτή η συμπεριφορά υποστηρίζεται από την επικοινωνιακή υπεροπλία της κυβέρνησης και την ανυπαρξία αντιπολίτευσης, όλα γίνονται πιο απλά. Σε αυτό συμβάλλει και ο κυνισμός που διακρίνει τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Να, ας πάρουμε για παράδειγμα τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Η κοινή γνώμη οργίζεται, αλλά δεν εκπλήσσεται. Απλώς επιβεβαιώνει την άποψή της για τον εκμαυλισμό που προκαλεί η εξουσία. Και σε ένα μήνα κανένας δεν θα ασχολείται με το θέμα, το πολύ να προκαλέσει δύο ερωτήσεις στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ. Ομως όταν η κοινή γνώμη γίνεται κυνική, είναι σαν να αφαιρεί το οραματικό στοιχείο από τη συλλογική συνείδηση. Ουσιαστικά παραιτείται. Σηκώνει τους ώμους, αποδέχεται τη φύση των πραγμάτων και συνεχίζει. Και τότε το ατομικό υπερισχύει του συλλογικού, ο καθένας αναγνωρίζει ότι σε αυτή τη χώρα οφείλεις πρώτα να καθαρίζεις για την πάρτη σου. Σήμερα έχουμε να μοιραστούμε οργή και δυσφορία, αλλά όχι όραμα. Και αυτό κοστίζει.