Αναφορά πρώτη: υπερπλούσιο ζευγάρι Ελλήνων με εμφατικό lifestyle κάνει τριήμερο πάρτι σε χιλιοτραγουδισμένο θέρετρο της Ιταλίας με πολλούς καλεσμένους. Να είναι καλά οι άνθρωποι, να χαίρονται τα χρήματά τους, να έχουμε να χαζεύουμε κι εμείς φωτογραφίες, ρούχα και κοσμήματα. Τα στιγμιότυπα πάνε κι έρχονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν τα παρακολουθείς κατά πόδας νιώθεις σαν να είσαι εκεί. Ξέρεις τι φορούσε η μία το ένα βράδυ, τι φορούσε η άλλη το άλλο βράδυ, πού πήγαν, τι έφαγαν, τι τραγούδησαν. Εδώ είμαστε. Στο τραγούδι. Ενα βράδυ λοιπόν τέτοιο μεράκλωμα με το «Bella Ciao» ούτε στον Ρέμο στις καλές εποχές. Τι να πιάσει το «Εσπασε η νύχτα δυο κομμάτια κι έκλεισα σφιχτά τα δυο μου μάτια» μπροστά στο «O partigiano, portami via, O bella ciao, bella ciao, bella ciao, ciao, ciao»; Και να σηκώνονται τα τσαντάκια των χιλιάδων ευρώ στον αέρα, και να οι υψωμένες γροθιές με τα πανάκριβα ρολόγια στον καρπό, άντε αδέλφια και την κάναμε την έφοδο στα χειμερινά τα ανάκτορα. Βεβαίως και είναι απόλυτο δικαίωμα των υπερπλούσιων να διασκεδάζουν όπως γουστάρουν. Και αν υπάρχει κάποια ανορθογραφία στην εικόνα, δεν έχει να κάνει με το πολυτελές πάρτι (στο κάτω κάτω οι άνθρωποι τραγουδούσαν ένα τραγούδι από το Casa di Papel) αλλά στο πώς κάποιες ιδεολογίες, λίγο πριν «εκπνεύσουν», γίνονται μόδες.
Αναφορά δεύτερη: συναυλία Λεξ στο ΟΑΚΑ. Ανάμεσα στο κοινό, κοσμική, υπερπλούσια κυρία. Ντυμένη casual chic που, στην πράξη, σημαίνει αθλητικά παπούτσια των 1.200 ευρώ. Συμμετέχει στο beat, μοιάζει να μισοξέρει και τους στίχους κάποιων τραγουδιών. Στίχοι που αποδομούν αυτό ακριβώς που αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη κυρία. Η οποία πολύ καλά κάνει και το αντιπροσωπεύει όπως επίσης είναι απόλυτο δικαίωμά της να διασκεδάζει όπως γουστάρει κι αγαπά. Κι αν υπάρχει και σε αυτήν την εικόνα κάποια ανορθογραφία δεν έχει να κάνει με την κυρία αλλά με το πώς κάποιες ιδεολογίες, αφού έχουν «εκπνεύσει», θεωρείται ότι αναζωπυρώνονται επειδή γίνονται μόδες.
Αναφορά τρίτη και τέταρτη και πολλές μαζί. Κυρίες που έχουν υπηρετήσει με συνέπεια και αφοσίωση την αισθητική και την ηθική των μπουζουξίδικων, εκστασιάζονται τώρα με την Μποφίλιου επειδή τραγουδά ξυπόλητη (αυτό που έκανε δηλαδή πριν από εξήντα χρόνια η Σάντι Σόοου), ξεφαντώνουν με τη Μαρίνα Σάτι που χασμουριέται μόλις δει Εβραίο και ξερογλείφονται όταν ο Πάνος Βλάχος χοροπηδά και τραγουδάει κάτι για την γκλίτσα του τσομπάνη. Κυρίες της τηλεόρασης που κρατούσαν το πηλοφόρι στη δόμηση του «ρουβισμού», φουσκώνουν τώρα τα στήθη τους από υπερηφάνεια και τα χείλη τους από υαλουρονικό όταν έχουν απέναντί τους τον «Ρουβά των ΜΚΟ» Ιάσονα Αποστολόπουλο. Και είναι και οι μεν και οι δε very χολοσκασμένες με την τραγωδία στη Γάζα. Δικαίωμά τους; Απόλυτο. Αλλωστε, όπως έχει πει ο Νίκος Δήμου, όταν ο Ελληνας κοιτάζεται στον καθρέφτη του, αντικρύζει τον Μεγαλέξανδρο ή τον Κολοκοτρώνη. Ποτέ τον Καραγκιόζη. Αλλά και πάλι δεν έχει να κάνει με αυτούς το πρόβλημα.
Μόδα είναι και γυρίζει
Τι έχει συμβεί; Πάντα κατά τη γνώμη μου, οι ιδεολογίες του αριστερού χώρου, η επανάσταση ως φλου αρτιστίκ έννοια κόντρα στο κατεστημένο, έχουν απομακρυνθεί πολύ από τις θεωρίες τους. Εχουν γίνει ακτιβισμός, συγκροτούν στυλ, είναι σαν να πέρασαν στον χώρο της μόδας. Που σημαίνει ότι, όπως όλες οι μόδες που σέβονται τον ρόλο τους και τις σκοπιμότητές τους, καλλιεργούν υπόκωφα και μια αίσθηση αειθαλούς νεότητας σε αυτούς και αυτές που τις ακολουθούν, ακόμη και αν πρόκειται για άτομα που δεν ήταν νέοι ούτε στα νιάτα τους. Και πού να καταλάβουμε τώρα εσύ κι εγώ ότι η παλαιστινιακή μαντίλα, ριγμένη ανέμελα στους ώμους είναι ό,τι ήταν η πασμίνα στις αρχές της χιλιετίας μας; Ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει.