Εχω πολλές φορές αναφερθεί στον φθοροποιό ρόλο που έχει παίξει διαχρονικά στην πολιτική μας ζωή ο σταυρός προτίμησης στις εκλογές. Εχω εξηγήσει πως αποτελεί τον προθάλαμο της πολιτικής διαφθοράς. Διότι εθίζει τον πολίτη στην εξαγορά των πολιτικών από τους εκλογείς τους. Η απόσταση του «κάνε μου το ρουσφέτι για να σε ψηφίσω» μέχρι του «κάνε μου αυτή την εξυπηρέτηση και πάρε τόσα» είναι πάρα πολύ μικρή. Η εξασφάλιση της λαϊκής ψήφου φαίνεται σαν απλή ανταμοιβή προσωπικών εξυπηρετήσεων που κάνουν οι πολιτικοί προς άτομα της εκλογικής τους περιφέρειας. Οταν υπάρχουν διαθέσιμα τα εργαλεία τέτοιων εκβιασμών είναι δυνατόν να μη χρησιμοποιηθούν;
Γιατί λοιπόν εντυπωσιαζόμαστε από τις εκπληκτικές ρεμούλες που έγιναν με επίκεντρο τις αγροτικές επιδοτήσεις και τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Ακούσαμε στις υποκλαπείσες συνδιαλέξεις έναν βουλευτή να ομολογεί πως δεν θα μπορούσε καν να εμφανισθεί σε ένα χωριό, της Κρήτης νομίζω, αν δεν κάλυπτε την κατάσταση! Οχι βέβαια λόγω ντροπής για την κομπίνα, αλλά λόγω αγανάκτησης και οργής των παρανομούντων εκλογέων του…
Μοναδικός τρόπος να αποκοπεί ο πολιτικός από τα ρουσφέτια, τις παρανομίες και τις εξωφρενικές καμιά φορά εξυπηρετήσεις είναι είτε η κατάργηση του σταυρού προτίμησης με την εισαγωγή της εκλογικής λίστας, είτε, ακόμα καλύτερα, μέσω της εισαγωγής του μονοεδρικού συστήματος εκλογής βουλευτών. Δηλαδή, κάθε εκλογική περιφέρεια μία έδρα και εκλογή ενός μόνο βουλευτή.
Το κάθε κόμμα δηλαδή θα έχει έναν υποψήφιο και θα εκλέγεται αυτός που θα έρχεται πρώτος. Ετσι οι επιλογές θα είναι καθαρά πολιτικές χωρίς την παραμικρή ανάμειξη εξυπηρετήσεων και ρουσφετιών. Ετσι οι βουλευτές θα ασχολούνται με τα βασικά τους πολιτικά καθήκοντα και δεν θα εμπλέκονται με τα γρανάζια του κράτους και τη δημόσια διοίκηση.
Το μονοεδρικό μάλιστα σύστημα έχει και δύο ακόμη σοβαρά πλεονεκτήματα. Σε περίπτωση διαφωνίας βουλευτή με το κόμμα του αυτός παραιτείται και γίνεται άμεσα επαναληπτική εκλογή. Οπου οι εκλογείς πλέον αποφασίζουν αν είχε δίκιο αυτός ή η κομματική νομενκλατούρα για τη διαφωνία. Επίσης στο μονοεδρικό σύστημα και οι αρχηγοί των κομμάτων διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο. Εκτίθενται στην περιφέρειά τους και οφείλουν να έλθουν πρώτοι για να μπουν στη Βουλή. Ετσι μετριέται και η προσωπική τους απήχηση στο εκλογικό σώμα.
Το μονοεδρικό σύστημα επίσης οδηγεί συνήθως σε σταθερές μονοκομματικές κυβερνήσεις. Διότι ο εκλογέας ψηφίζει είτε για κυβέρνηση είτε για αντιπολίτευση. Δεν εκλέγει βουλευτές που στη συνέχεια είναι ελεύθεροι να αξιοποιήσουν την ψήφο του όπως επιθυμούν και να φέρουν στην εξουσία μία παράταξη που πιθανώς ο ψηφοφόρος τους σφόδρα αντιπαθεί. Το σύστημα αυτό έτσι είναι περισσότερο δημοκρατικό και πιο αντιπροσωπευτικό. Μαζί με την καταπολέμηση ουσιαστικά της διαφθοράς και των κάτω από το τραπέζι συναλλαγών μια τέτοια μεταρρύθμιση θα εξυγιάνει την πολιτική και θα διασώσει το κύρος των πολιτικών.