Τον αδίκησα τον Χαλίφα μας, τον καλό μας τον Χαλίφα! Και πρέπει αμέσως να επανορθώσω. Εγραψα χθες εδώ ότι ο Γιώργος Γεραπετρίτης δεν θα επέστρεφε από την επίσκεψη στον Χαλίφα με δώρα. Εκανα λάθος, όπως όσοι άλλοι υποστήριζαν το ίδιο. Ο Χαλίφα μας έστειλε όχι μόνο ένα, αλλά 900 δώρα, γιατί τόσοι είναι οι μετανάστες που αποβιβάστηκαν στην Κρήτη, μέσα σε κάτι περισσότερο από ένα 24ωρο. Ολοι τους από τη Λιβύη. Πεσκέσι – που λέει ο λόγος – από τον Στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ. Είχε μάλιστα την πρόνοια να μην τους παραδώσει αυτοπροσώπως στον κ. Γεραπετρίτη, αλλά να τους στείλει μόνους τους. Αλλωστε, πώς να τους μετέφερε πίσω ο κ. Γεραπετρίτης; Με ένα αεροπλάνο πήγε, δεν ήξερε να έχει φέρει μαζί του και πέντε ή έξι μεταγωγικά του στρατού. Θα ήταν μεγάλη ντροπή, αν του έλεγε: «Παίρνω τους 20 που χωράνε, τους άλλους σου τους αφήνω, θα σου τηλεφωνήσω να συνεννοηθούμε για τις λεπτομέρειες». Ούτε και ο Χαλίφα, όμως, ήθελε να φέρει τον επισκέπτη του σε δύσκολη θέση. Εστειλε το δώρο του, λοιπόν, με δική του ευθύνη.
Θα μου πείτε, ενδεχομένως, ότι τέτοια θέματα δεν προσφέρονται για αστεία. Θα διαφωνήσω: όλα τα θέματα σηκώνουν αστεία, ιδίως τα πιο ευαίσθητα. Εν προκειμένω, όμως, δεν αστειεύομαι καθόλου, ούτε εις βάρος του Χαλίφα ούτε εις βάρος των μεταναστών. Ο Χαλίφα μας έστειλε δώρο 900 δούλους, για να τους αξιοποιήσουμε εμείς όπως θέλουμε, στις καλλιέργειες, τις υπηρεσίες, για σκοποβολή κ.ο.κ. Αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, που υποχρεώνονται (δεν το κάνουν για σπορ) να μεταναστεύσουν μέσω μιας τόσο απάνθρωπης διαδικασίας, είναι οι δούλοι της σύγχρονης πραγματικότητας. Οι ζωές τους ανήκουν σε αυτούς που εκμεταλλεύονται την αλυσίδα της παράνομης μετανάστευσης, σε κάθε στάδιό της: τους οπλαρχηγούς που δημιουργούν τις συνθήκες, τους διακινητές, τους μεταφορείς και, στο τέλος, εκείνους για τους οποίους οι δούλοι θα προσφέρουν την εργασία τους, με χαμηλή αμοιβή, χωρίς χαρτιά, χωρίς κοινωνική ασφάλιση. Ακόμη και ο εκβιασμός προς την Ευρώπη, τον οποίο επιχειρεί ο Χαλίφα, μορφή δουλεμπορίου είναι. Ζητάει από την Ευρώπη να του στείλει χρήματα, για να μη στέλνει αυτός μετανάστες. Αγοράστε εσείς τους δούλους στη χώρα μου, τους λέει, για να μην τους στείλω εγώ στη δική σας.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο Χαλίφα και το ιδιόρρυθμο καθεστώς του δεν είναι κάτι καινούργιο στη Μεσόγειο. Από τότε που υπάρχει Ιστορία και γραπτές πηγές υπάρχουν κουρσάροι και λήσταρχοι, οι οποίοι κατάφερναν να στήσουν τα κρατίδιά τους κάπου στις ακτές της Μεσογείου. Ο Χαλίφα δεν είναι ο πρώτος. Υπήρξαν πολλοί άλλοι, από τους διαβόητους στην αρχαιότητα πειρατές της Κιλικίας, τους οποίους αφάνισε ο Πομπήιος, μέχρι τους πειρατές της Λιβύης, για τους οποίους χρειάστηκε να στείλει τον αμερικανικό στόλο στη Μεσόγειο ο Τόμας Τζέφερσον. Τα πιο πολλά κρατίδια του είδους εξαλείφθηκαν με την παρέμβαση μεγάλων δυνάμεων. Κάποια μετεξελίχθηκαν σε προσομοιώσεις κανονικών κρατών και υπάρχουν ακόμη, όπως το Πριγκιπάτο του Μονακό και το Μαυροβούνιο. Απλώς, για διακόσια τόσα χρόνια είχαν εξαφανιστεί και εμείς τα είχαμε ξεσυνηθίσει τελείως. Η αποτυχία της Αραβικής Ανοιξης, όμως, έδωσε την ευκαιρία στο είδος να εμφανιστεί και πάλι. Τέτοια κράτη-κουρσάροι πάντα είχαν ενεργό ρόλο στο εμπόριο της δουλείας. Συχνά μάλιστα είχαν τις ρίζες τους στην εμπορία ανθρώπων – γιατί, σκεφτείτε, σε μια πειρατική επιδρομή, το μόνο σίγουρο κέρδος για τον πειρατή είναι οι αιχμάλωτοι, τους οποίους θα πουλήσει. Τα λέω αυτά, για να εξηγήσω το ήθος πίσω από τη χειρονομία του Χαλίφα. Εμάς μας φέρνει σε δύσκολη θέση με 900 ανθρώπους, οι οποίοι πρέπει να τραφούν, να στεγαστούν, να τους δοθούν ιατρικές υπηρεσίες – δεν είναι καθόλου απλό. Εκείνος όμως το εννοούσε ως δώρο…
Ετσι εξηγείται κιόλας, γιατί οι φρεγάτες μας, οι περήφανες ελληνικές φρεγάτες, αυτές που έχουμε στείλει νοτίως της Κρήτης για να φυλάνε τα θαλάσσια σύνορά μας και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, δεν απέτρεψαν τις καραβιές των μεταναστών να αποβιβαστούν στην Κρήτη.