«Με τη Λιβύη μάς ενώνουν κοινές ιστορικές παραδόσεις, προσήλωση στο διεθνές δίκαιο και μια Μεσόγειος της ευημερίας». Αυτά, μεταξύ άλλων, δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών μετά τη συνάντηση με τον φύλαρχο Χαφτάρ κι εγώ, που δεν πίστευα στ’ αφτιά μου, έβαλα να ακούσω ξανά το βίντεο για να βεβαιωθώ ότι είχα ακούσει σωστά. Και επειδή είχα ακούσει σωστά, αναρωτήθηκα ποιος του γράφει αυτές τις αρλούμπες του κ. Γεραπετρίτη και γιατί καταδέχεται να τις εκστομίζει; Σοβαρός άνθρωπος είναι, καταρτισμένος και κοσμοπολίτης, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι αυτά που υποτίθεται ότι μας ενώνουν είναι αυτά ακριβώς που μας χωρίζουν!
Κατ΄ αρχάς, ποιες κοινές ιστορικές παραδόσεις έχουμε εμείς με τους Λίβυους; Τίποτα κοινό δεν έχουμε, εδώ και 1.300 χρόνια (μόνη εξαίρεση ο δικτάτορας Καντάφι, από το πρόγραμμα του οποίου εμπνεύστηκε η χούντα του 1967 και αργότερα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου). Αν ο υπουργός εννοούσε τη Βόρεια Αφρική της ρωμαϊκής εποχής, δηλαδή τη Βόρεια Αφρική του Επίκουρου, των Στωικών και του Αυγουστίνου των Στωικών που ήταν πιο ρωμαϊκή στον χαρακτήρα και από αυτή την Ιταλία, αυτή σαρώθηκε από τους Αραβες τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Εκτοτε, ο πολιτισμός της Λιβύης είναι Ισλάμ, μπερμπερίνοι πλιατσικολόγοι πειρατές και, από τις αρχές του 20ού αιώνα, πετρέλαιο. Τι σχέση έχουμε εμείς μαζί τους, μου λέτε; Μας χωρίζουν το πολιτισμικό χάσμα, το διεθνές δίκαιο και η Μεσόγειος, η οποία κάθε άλλο παρά «της ευημερίας» είναι, με τις καραβιές των μεταναστών που καταφθάνουν. Προσωπικά, ως Ελληνας, ντρέπομαι να ακούω τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας μου να λέει τέτοιες αρλούμπες. Ο ίδιος πώς μπόρεσε να τις εκστομίσει;
Αν ο σκοπός ήταν να καλοπιάσουμε τον φύλαρχο, το μέσον για να το πετύχουμε δεν ήταν πάντως η κολακεία. Αλλος ήταν ο κατάλληλος τρόπος, θα τον επαναλάβω κι ας γίνομαι κουραστικός. Επρεπε να πάνε στον ιδιοκτήτη της «Μεγάλης Βρεταννίας» και να του πουν: «Θανάση, μας επιτρέπεις – δέκα λεπτά θα μας πάρει, δεν θα σας καθυστερήσουμε – να σηκώσουμε το περιεχόμενο της προεδρικής σουίτας; Ο λόγος είναι εθνικός». Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ανταποκριθεί ο Θανάσης, εφόσον ο λόγος ήταν εθνικός. Τόσες δωρεές έχει κάνει η οικογένεια Λασκαρίδη στο Πολεμικό Ναυτικό, θα αρνιόταν κάτι τόσο ασήμαντο; Στο κάτω κάτω, δεν θα ξήλωναν τα έπιπλα και τις ταπετσαρίες, μόνο τα κινητά αντικείμενα θα σήκωναν – και τα πορτατίφ, φυσικά…
Υστερόγραφο. Παρατηρώντας τον έναν από τους τρεις γιους του Χαλίφα, στις φωτογραφίες της συνάντησης, βρέθηκα και πάλι αντιμέτωπος με το φιλοσοφικό ερώτημα που με απασχολεί επίμονα τα τελευταία χρόνια: Γιατί ορισμένοι άνθρωποι τεκνοποιούν; Τι είναι αυτό που τους κάνει να πιστεύουν ότι το είδος τους πρέπει να αναπαραχθεί; Σημειώστε, δε, ότι στη συνάντηση ήταν μόνο ο ένας από τους γιους. Φανταστείτε να ήταν και οι τρεις…
ΠΡΟΟΔΟΣ
Επιτέλους και κάτι θετικό από τη Ρωσία, καιρός ήταν! Αν διαβάσατε το χθεσινό δισέλιδο των «ΝΕΩΝ», για τις «αυτοκτονίες» υπουργών και αξιωματούχων στη Ρωσία, θα παρατηρήσατε ότι η μέθοδος της «αυτοκτονίας» βελτιώνεται και γίνεται φιλικότερη προς το περιβάλλον. Συγκεκριμένα, ενώ μέχρι πρότινος εκπαραθύρωναν τους «αυτόχειρες», τώρα τους ξαποστέλνουν με τον παραδοσιακό τρόπο των μπολσεβίκων: σφαίρα στο κρανίο. Είναι πολύ καλύτερα έτσι, γιατί η ελεύθερη πτώση ενέχει ένα σωρό κινδύνους για τους τρίτους. Τι γίνεται, λ.χ., με τους περαστικούς στον δρόμο; Και καλά να σου έρθει ο υπουργός κατευθείαν στο κεφάλι. Στην περίπτωση αυτή, πηγαίνεις μαζί του κι εσύ, χωρίς να καταλάβεις τίποτα. Αν όμως σκάσει μπροστά σου και σε πιτσιλίσει από την κορυφή μέχρι τα νύχια με αίματα; Πώς το εξηγείς μετά στο καθαριστήριο, όταν θα τους πας το λεκιασμένο κοστούμι; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, τόσο για το φυσικό όσο και για το ζωικό περιβάλλον, η μέθοδος της σφαίρας είναι καλύτερη. Βέβαια, χρειάζεται να τη δουλέψουν περισσότερο για να την τελειοποιήσουν. Γιατί, τώρα, μαζί με τον υπουργό η FSB αυτοκτονεί και όσους από την οικογένειά του βρίσκονται εκείνη την ώρα στο σπίτι. Αυτό μόνο να διορθώσουν, διαφορετικά πάνε καλά, πολύ καλά…
ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕ
Προφυλακίστηκαν οι τελωνειακοί που εκβίαζαν, και αυτό ακριβώς ήταν που τους άξιζε! Προσέξατε πόσο χυδαία και προσβλητικά μιλούσαν στους «πελάτες» τους; «Δώσε τα 150, ρε μ@@@, και τσακίσου από ‘δώ», είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τους διαλόγους. Αυτοί οι αχαρακτήριστοι τρόποι είναι που δυσφημούν το ελληνικό Δημόσιο. Ειδάλλως, οι λοιπές παρασπονδίες (κλεψιές, εκβιασμοί κ.λπ.) είναι μέρος του οικοσυστήματος που ονομάζουμε Δημόσιο…