Παρακολουθούσα με εμμονική προσήλωση τις εκπομπές της Αγγελικής Νικολούλη για την Ειρήνη Μουρτζούκου. Ηταν, άλλωστε, πολύ πιο συναρπαστικές από τους serial killers του Netflix. Kαι μοιραζόμουν την ίδια απορία με χιλιάδες άλλους στα social media. Για ποιον λόγο δεν τη συλλαμβάνουν; Τελικά αυτό συνέβη. Στην εκπομπή η Νικολούλη έβγαινε σαν τις γυναίκες που λένε τα χαρτιά, εν προκειμένω στην Αστυνομία. Και αντί για κάρτες ταρό, τους έδειχνε αποδείξεις. Και όμως, οι διωκτικές Αρχές δεν άγγιζαν τη Μουρτζούκου. Εφτασα να σηκώνομαι από τον καναπέ, σαν να βλέπω μπάλα, απευθύνοντας το ερώτημα προς την οθόνη: γιατί δεν την πιάνουν; Τελικά την έπιασαν. Οταν αισθάνθηκαν ασφαλείς ως προς το βάρος των αποδείξεων. Και, τελικά, η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης μας στέλνει κάποια ενθαρρυντικά μηνύματα για τη λειτουργία της Αστυνομίας και, πρωτίστως, της Δικαιοσύνης.
Η Μουρτζούκου ήταν ένα εύκολο θήραμα. Λαϊκής προέλευσης, συνδεδεμένη με κοινότητα Ρομά, με πλήθος στοιχείων να αιωρούνται πάνω από την κεφαλή της και την κοινή γνώμη απολύτως βέβαιη για την ενοχή της. Θα ήταν λογικό να τη δούμε τυλιγμένη σε ένα δικόγραφο, προφυλακισμένη, έτοιμη για ισόβια. Και ποιος, αλήθεια, θα φώναζε για τη Μουρτζούκου; Κανένας. Αλλά να που τα πράγματα εξελίχθηκαν με υποδειγματικό τρόπο. Η Αστυνομία την κράτησε υπό παρακολούθηση και εργάστηκε με συνέπεια για τη συγκέντρωση στοιχείων που θα μπορούσαν να σταθούν σε δικαστήριο. Αυτό δεν δηλώνει μόνο συνέπεια και επαγγελματισμό. Αναδεικνύει και τη λειτουργία ενός δικαστικού συστήματος που δεν καταδικάζει χωρίς αποδείξεις ακόμα και αν όλα τα δάχτυλα του κόσμου δείχνουν προς το εδώλιο. Οσο και αν σας φαίνεται περίεργο ή υπερβολικό, η διαχείριση της υπόθεσης ενισχύει τη θεσμική εμπιστοσύνη των πολιτών προς το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Μία γυναίκα που κατηγορείται ως serial killer, κυκλοφορούσε για μήνες ελεύθερη μέχρι να συγκεντρωθούν τα στοιχεία που δένουν με δυνατό κόμπο τον φάκελο. Και ναι, το να υπάρχει η πιθανότητα να απαλλαγεί λόγω αδύναμων αποδείξεων, ακόμα και αν όλα φωνάζουν για την ενοχή της, είναι μία παραδοξότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής, ακόμα και αν δεν πρόκειται για τον κανόνα.
[Σημείωση επιμελητή: Το κέιμενο γράφτηκε 8/7 και ο αρθρογράφος δεν γνώριζε τις εξελιξεις και την ομολογία της Μουρτζούκου]
Μπρους και Αλφρεντ
Τελικώς δεν ήταν μόνος του ο Τσίπρας. Ηταν και ο Προκόπης Παυλόπουλος άξιος παραστάτης του στην προσπάθεια για διάσωση της χώρας και παραμονής στη ζώνη του ευρώ. Είναι δε απορίας άξιο για ποιον λόγο έγινε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και δέκα χρόνια μετά καθόμαστε και το συζητούμε. Ο Τσίπρας δεν σκόπευε να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτεια και ο Παυλόπουλος ήταν θεματοφύλακας και εγγυητής του ευρωπαϊκού της προσανατολισμού. Οι υπόλοιποι απλώς συμμετείχαν, ήταν η απαραίτητη γαρνιτούρα στο κυρίως πιάτο. Εντάξει, ήταν και οι ψήφοι στη Βουλή για να περάσει το πρόγραμμα, αλλά αυτά είναι επουσιώδεις λεπτομέρειες. Συνεπώς ο ιστορικός του μέλλοντος ας κρατήσει τις σημειώσεις του από τώρα. Και για να το καταλάβει καλύτερα, ας δει τις περιπέτειες του Batman. Ο καλός Μπρους Γουέιν μετατρέπεται σε τιμωρό του κακού, σώζει το Γκόθαμ Σιτι από καταστροφές και έχει ως συμπαραστάτη τον πιστό μπάτλερ του, τον Αλφρεντ Πένιγουορθ.
Κολυμβητήριο Κολοκυνθούς
Η αποστολέας του email είναι μια ηλικιωμένη κυρία που, κατόπιν ιατρικής σύστασης, πρέπει να κάνει ασκήσεις αποκατάστασης εντός πισίνας. Η κυρία διαμένει στον Κολωνό και σχεδόν καθημερινά επισκέπτεται το κολυμβητήριο Κολοκυνθούς του Δήμου Αθηναίων. Βλέποντας τις φωτογραφίες και το βίντεο που μου έστειλε, ντράπηκα. Μιλάμε για τριτοκοσμική αθλιότητα εντός των αποδυτηρίων. Βρώμα, σκουριά, εγκατάλειψη. Οι εικόνες είναι αδιανόητες. «Τα καλοκαίρια στον Δήμο Αθηναίων είναι γεμάτα χαρά και διασκέδαση» δήλωσε ο δήμαρχος Δούκας, αναφερόμενος στις υποδομές που διατίθενται προς τους δημότες. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν ισχύει στο κολυμβητήριο της Κολοκυνθούς. Εκτός και αν ο δήμαρχος δεν έχει περάσει ούτε μια βόλτα από εκεί και δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται.