Το χουνέρι που έκανε χθες ο πολέμαρχος Χαφτάρ της Λιβύης στους υπουργούς της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Μάλτας και στον αρμόδιο επίτροπο της ΕΕ είναι πρωτοφανές για την Ευρώπη – αν και καθόλου πρωτοφανές για την Ελλάδα, αφού όπως θυμάστε ανάλογη, και ίσως χειρότερη μεταχείριση, είχε επιφυλαχτεί τον Νοέμβριο του 2022 από τη νόμιμη κυβέρνηση της Δυτικής Λιβύης στον τότε υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι, τότε, ο Νίκος Δένδιας πήγε απροετοίμαστος διπλωματικά, πιστεύοντας ότι η ευρωπαϊκή ταυτότητα ήταν αρκετή για να τουμπάρει την υπουργό Εξωτερικών, Νάιλα Μάνγκους. Χθες, η ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία τα πήγε καλά με την επίσημη κυβέρνηση αλλά η δυσάρεστη έκπληξη την περίμενε στην επικράτεια του Χαφτάρ.
Ωστόσο, η χθεσινή περιπέτεια των ευρωπαίων υπουργών και του αρμόδιου επιτρόπου δείχνει ότι η Λιβύη είναι εκτός των σχεδιασμών ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, πιθανόν, ολόκληρου του δυτικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής του Ντόναλντ Τραμπ. Δυστυχώς για τη Δύση, η Λιβύη μετά τον Καντάφι εξελίσσεται σε πρόβλημα, σε ένα κράτος παρία που όπως φαίνεται δεν είναι απλώς ευεπίφορο στη διαφθορά των διαφόρων φατριών που συγκρούονται για την εξουσία αλλά, κυρίως, είναι άθυρμα σχεδιασμών που υπονομεύουν την παγκόσμια τάξη. Ενα ακόμα πρόβλημα στη νότια πλευρά της Ευρώπης.
Το βασικό όπλο της Λιβύης είναι το Μεταναστευτικό και η χρήση του με πολιτική σκοπιμότητα. Η ανεξάρτητη δημοσιογραφική έρευνα έχει δημοσιεύσει πολλές φορές πληροφορίες ότι οι διάφορες φατρίες πληρώνονται για να διοχετεύουν τις μεταναστευτικές ροές που καταλήγουν στη Λιβύη απ’ όλη την Κεντρική Αφρική προς την Ευρώπη. Η βρετανική εφημερίδα “The Telegraph”, μάλιστα, έχει οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι αυξημένες ροές είναι αποτέλεσμα της δραστηριότητας πρακτόρων της Ρωσίας, που έχει στόχο τη διευκόλυνση των μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη να αναζητήσουν καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη.
Η δημοσιογραφική έρευνα κάνει λόγο για διείσδυση της Ρωσίας στη χώρα, το ενδιαφέρον της οποίας αναθερμάνθηκε στην περιοχή μετά τη στρατηγική ήττα της στη Συρία. Πολύς λόγος έχει γίνει για τη δραστηριοποίηση στη χώρα μισθοφορικής παραστρατιωτικής οργάνωσης που ορισμένοι εκτιμούν ότι απασχολεί 15 χιλιάδες στρατιώτες, δουλειά των οποίων είναι η υποστήριξη της αγωνίας και της αβεβαιότητας στη Βόρεια Αφρική.
Προφανώς, η δραστηριοποίηση τέτοιων παραγόντων προϋποθέτει μια ανθρωπιστική καταστροφή. Και όντως, τέτοια καταστροφή υπάρχει. Οι πληθυσμοί χωρών από την υποσαχάρια Αφρική (Σουδάν, Ερυθραία, Νιγηρία, Σομαλία, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Σιέρα Λεόνε, Γκάνα, Ακτή του Ελεφαντοστού) δεινοπαθούν και προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς την Ευρώπη, που πάντα θα σημαίνει γι’ αυτούς τη Γη της Επαγγελίας. Για διάφορους λόγους, τους ακολουθούν μεταναστευτικές ομάδες από άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής αλλά και από τη Μέση Ανατολή, τη Συρία, το Ιράκ. Οι άνθρωποι αυτοί μετατρέπονται εύκολα σε προϊόντα ενός νέου δουλεμπορίου. Η τελική κατάληξή τους στην Ευρώπη δεν σημαίνει το τέλος της ταλαιπωρίας τους, επειδή η ένταξή τους είναι αδύνατη – και η παρουσία τους είναι κοινωνικό και, όπως επιθυμεί ο Πούτιν, πολιτικό πρόβλημα.
Η Δύση έχει δηλαδή να αντιμετωπίσει ένα πολλαπλό πρόβλημα. Μια ανθρωπιστική καταστροφή δοκιμάζει τις αξίες της αλλά και μια πολιτική εργαλειοποίηση της παράνομης μετανάστευσης δοκιμάζει τη συνοχή της. Η συνειδητοποίηση των διαστάσεων του προβλήματος οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες.
Ισως η περιφρονητική στάση του Χαφτάρ απέναντι στην ευρωπαϊκή παρουσία δρομολογήσει εξελίξεις.
Ταχυφαγείο παγκοσμιοποιημένης αλυσίδας
Ξέρω ότι ενοχλείται η βουλεύτρια του κόμματος Κασσελάκη, Κυριακή Μάλαμα, επειδή θα ανοίξει Μακντόναλντ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο Ολύμπιον – που δεν θέλει ούτε να το προφέρει, γι’ αυτό το αναφέρει ως «ταχυφαγείο παγκοσμιοποιημένης αλυσίδας». Θεωρεί ότι είναι κάτι παρακατιανό, «κατάστημα τυποποιημένης εστίασης» που εναλλάσσεται με «καταστήματα ομογενοποιημένης διασκέδασης». Αλλά αυτή, ως αριστερή που είναι, έχει διάθεση να κηρύξει αντίσταση. Της πάνε πιο πολύ η «παραδοσιακή γαστρονομία της Θεσσαλονίκης, τα ιστορικά και πολιτιστικά τοπόσημα», θεωρεί ότι εκτός αυτών η πόλη αποστεώνεται.
Πρόσεξα την ανακοίνωση της βουλεύτριας επειδή είναι τυπική αριστερή παρέμβαση: δεν γουστάρουμε «τσι ξένοι», θέλουμε «δικοί μας», και ταυτόχρονα θέλουμε «οικονομική μεγέθυνση», «κοινωνική ανταποδοτικότητα», αλλά και επιχειρηματικότητα ρυθμισμένη κατά την αισθητική μας και κατά τα γούστα μας. Δηλαδή;
Η συντρόφισσα Μάλαμα που είναι πολύ στενοχωρημένη ζητάει από τους ψηφοφόρους της να συζητήσουν την ανάπτυξη «μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές», τις οποίες όμως δεν μας τις λέει. Τόσο συγκεκριμένες είναι. Γιατί όμως δεν μας τις λέει; Φοβάται μήπως τις κλέψουμε; Οχι. Δεν μας τις λέει επειδή δεν τις ξέρει. Είναι ίδιον της ελληνικής Αριστεράς, όπου ο διαλεκτικός υλισμός έχει μετατραπεί σε υπερβατική ονειροπόληση.