Ο Μητσοτάκης είπε κάτι για τον Τσίπρα στη Βουλή, αναφερόμενος στα γεγονότα του 2015. Και ο Τσίπρας του απάντησε με ύφος Καζαντζίδη (ή Νίκου Ξανθόπουλου): «Εγώ δεν είμαι λερωμένος». Ηταν άραγε τρέιλερ όσων πρόκειται να δούμε στο εγγύς μέλλον; Ναι. Είναι πιθανό και αναμενόμενο. Τα τελευταία δύο χρόνια κάθε αντιπολιτευτική έκφραση στοχεύει στην ηγεμονία του Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει προγραμματικός λόγος, αλλά αντιμητσοτακικό μέτωπο. Ετσι και ξυπνήσουμε ένα πρωί και ο Μητσοτάκης έχει εξαφανιστεί, η αμηχανία της αντιπολίτευσης θα είναι τεράστια. Θα ξεροβήχουν χωρίς να αρθρώνουν λέξη. Τα πάντα στρέφονται γύρω από τον Μητσοτάκη. Λογικό. Αφού αυτός θεωρείται το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης, είναι προφανές ότι η αντιπολίτευση θα επιχειρεί χαρακιές στο πορτρέτο του.
Ομως ο Μητσοτάκης είναι και το χαρτί πάνω στο οποίο ο Τσίπρας θα τοποθετήσει τις μάρκες του, προσπαθώντας να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Και αν ο Μητσοτάκης είναι για πολλούς η αναγκαία, η λιγότερο χειρότερη λύση, κάτι τέτοιο θα πάει να γίνει και ο Τσίπρας για όσους βρίσκονται απέναντι. Ο ψηφοφόρος του αντιμητσοτακικού μετώπου, ακόμα και αν εκδηλώνει αλλεργία στον Τσίπρα, ενδέχεται να τον επιλέξει ως τον μοναδικό που μπορεί να πετύχει κάτι καλύτερο από τους υπόλοιπους. Με άλλα λόγια, οι ελπίδες του Τσίπρα δεν βρίσκονται σε αυτό που κομίζει ως πολιτική πρόταση, αλλά σε αυτό που καλείται να αποδομήσει. Αν επιστρέψει, θα είναι ως αντι-Μητσοτάκης, όχι ως φορέας ενός νέου σύγχρονου προγραμματικού πολιτικού λόγου.
Χωρίς Μητσοτάκη ο Τσίπρας δεν έχει την παραμικρή ελπίδα. Θα δείχνει, κιόλας, ξεπερασμένος από την εποχή, με λόγο που αντιστοιχεί σε παλαιότερες δεκαετίες. Και επειδή αυτά τα δίπολα λειτουργούν υπό την αρχή του αμοιβαίου οφέλους, ο Μητσοτάκης περιμένει τον Τσίπρα όπως ο δύτης που του τελειώνει το οξυγόνο και βλέπει να του κατεβάζουν καινούργια μπουκάλα. Διότι αν επιστρέψει ο Τσίπρας, αρκετοί θα νομίζουν ότι βρισκόμαστε πάλι στο 2019. Ναι, το θέαμα της Βουλής θα έχει και πάλι ένταση και ζουμί. Ομως το πιθανότερο είναι οι πολλοί να κάνουν ζάπινγκ.
Μόνο χοιρινό
Ο υπουργός Μετανάστευσης Θάνος Πλεύρης αναφέρεται στη σίτιση στις δομές φιλοξενίας: «Θα επανεξετάσουμε και το μενού. Είναι ξενοδοχειακό, με τρεις επιλογές γεύματος, τέσσερις φορές κρέας και μία ψάρι. Αυτό δεν είναι λογικό». Δεν εξήγησε για ποιο λόγο είναι παράλογο το μενού. Το βρίσκει ακριβό ή, απλώς, θεωρεί ότι η παράνομη είσοδος στη χώρα σου αφαιρεί αυτομάτως το δικαίωμα αξιοπρεπούς σίτισης; Αυτό οφείλει να το διευκρινίσει. Εκτός και αν πιστεύει ότι η αλλαγή στο μενού θα αποτρέψει κάποιους από το να μπουν στο καΐκι. Θα ακούσουν, δηλαδή, στο Τομπρούκ ότι το μοσχάρι αντικαταστάθηκε από φασόλια και θα κάτσουν να το ξανασκεφτούν. Ο Πλεύρης απευθύνεται στα ταπεινότερα των ενστίκτων του τηλεοπτικού κοινού. Ναι, γιατί κάτι τέτοια πιάνουν. Αύριο ας ανακοινώσει ότι θα σερβίρεται μόνο χοιρινό κρέας, να δούμε τι θα τρώνε οι μουσουλμάνοι.
Οι δίδυμοι της Θεσσαλονίκης
H Θεσσαλονίκη δεν είναι τόσο μεγάλη όσο δείχνει ο πληθυσμός, ο χάρτης και το μποτιλιάρισμα στις κεντρικές αρτηρίες. Στον πυρήνα της, στην ψυχή της αν θέλετε, είναι μια σταλιά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει Σαλονικιός άνω των 50 που δεν γνωρίζει τους δίδυμους, τον Μιχάλη και τον Ανέστη. Εδώ και, περίπου, μισό αιώνα, η πόλη τους έβλεπε στο κέντρο, στις γιορτές της, στα φεστιβάλ των πολιτικών νεολαιών. Απολύτως όμοιοι, σαν χαρτονομίσματα της ίδιας αξίας. Με το γκρι κουστουμάκι που έλιωσε πάνω τους. Με κοφτό συντονισμένο βήμα και συγχρονισμένη κίνηση της κεφαλής όταν τους χαιρετούσες. Τώρα ο Μιχάλης έμεινε μόνος. Ο Ανέστης πέθανε. Και συνειδητοποιώ ότι ποτέ μου δεν κατάφερα να τους ξεχωρίσω, δεν ήξερα ποιος είναι ο Μιχάλης και ποιος ο Ανέστης. Ισως επειδή δεν είχε σημασία. Ηταν ένα. Ο δήμαρχος ξέρει. Μεγάλωσε με το βήμα τους. Κι ίσως βρει έναν τοίχο να τους χωρέσει. Αλλωστε χρειάζεται μόλις ένα πρόσωπο για να περιγράψει δύο φιγούρες.