Η χθεσινή ημέρα κατά την οποία ο Ιβάν Σαββίδης πάτησε το χόρτο της Τούμπας μετά από έξι και πλέον χρόνια, ήταν ότι και η Κυριακή της Ανάστασης για την Ορθοδοξία. Το διαπίστωνες ακόμα και στις αντιδράσεις ανθρώπων που συστηματικά στραβομουτσούνιαζαν λόγω της απουσίας του, γκρίνιαζαν επειδή πουλούσε παίκτες, θεωρούσαν ότι δεν χρηματοδοτεί επαρκώς την ΠΑΕ κλπ.
Η όψη και η ρητορική τους άλλαξε έστω και προσωρινά, βλέποντας τον να…ξεπεζεύει από το ελικόπτερο.
Κι εκείνος ήταν κάπως τρακαρισμένος θαρρώ…
Η σημασία του γεγονότος, μπορεί να αποτυπωθεί με ένα απλούστατο παράδειγμα. Ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς είναι αρχηγός του ΠΑΟΚ κι ο παλαιότερος παίκτης, καθώς αγωνίζεται στην ομάδα από το 2020. Στο μεσοδιάστημα έχει ανανεώσει το συμβόλαιό του τρεις φορές.
Έπρεπε λοιπόν να φτάσουμε στα πρόθυρα της σεζόν 2025-26 για να δει πρώτη φορά από κοντά τον Ιβάν Σαββίδη! Θα στοιχημάτιζα πως κατά τους εναγκαλισμούς θα έτριψε λίγο παραπάνω το χέρι και την πλάτη του Ιβάν, για να σιγουρευτεί ότι πρόκειται για κανονικό άνθρωπο που αποτελείται από σάρκα. Διαφορετικά, γράφοντας την αυτοβιογραφία του μερικές δεκαετίες μετά, δεν αποκλείεται στο κεφάλαιο Ιβάν Σαββίδης να διαβάζαμε «μίλησα μαζί του πολλές φορές στο skype, ήταν πάντα εγκάρδιος και άνθρωπος με κατανόηση. Για το ΄΄άνθρωπος΄΄ δεν παίρνω όρκο πάντως, μπορεί να ήταν προϊόν της τεχνητής νοημοσύνης…»
Σε όλες τις μεγάλες ομάδες της χώρας υπήρξαν και υπάρχουν πρόεδροι-ιδιοκτήτες που αγαπήθηκαν από το κοινό τους. Για εμάς, ο Σαββίδης ήταν ο πρώτος, ο μοναδικός και γι΄ αυτό και λατρεύτηκε παράφορα.
Ήταν εκείνος που μας πήρε από το χέρι και μας απογείωσε, οδηγώντας μας στην κορυφή. Γιατί κορυφή δεν σημαίνει να παίρνεις κάθε χρόνο τίτλους -για κανέναν δεν είναι εύκολο, πλέον- αλλά να είσαι διεκδικητής, μέσα στο κόλπο, να σε μετράνε όλοι σοβαρά και όχι ως συμπλήρωμα.
Ήταν απωθημένο μας από την χρυσή δεκαετία του 70 του αείμνηστου Παντελάκη, που μπορεί παραγοντικά να απείχε έτη φωτός από τους υπόλοιπους, ως επιχειρηματική οντότητα όμως δεν μπορούσε να συγκριθεί με τους αντιπάλους του.
Ο μεγάλος κίνδυνος για τον σύλλογο ήταν πως από τότε μέχρι το 2012 -με ελάχιστες αναλαμπές που χάνονται μέσα στα σκοτάδια του χρόνου- πέρασαν γενιές και γενιές που σταδιακά γαλουχούνταν με την ιδέα πως ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα που πρέπει να θεωρεί επιτυχία την έξοδο στην Ευρώπη κι αν κάνει κάνα διπλό μέσα στο Καραϊσκάκης έστω και σε αδιάφορο ματς, ο κόσμος πρέπει να σπεύδει στο αεροδρόμιο για υποδοχή.
Επί Σαββίδη αυτό δεν καταργήθηκε απλά, αλλά ανεστράφη, καθώς φτάσαμε να βλέπουμε οπαδούς της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού να πηγαίνουν στο Ελ. Βενιζέλος, μετά από διπλό στην Τούμπα.
Εμείς τους έχουμε κερδίσει εκτός πάμπολλες φορές, στο αεροδρόμιο πηγαίνουμε όμως μόνο όταν έχουμε προγραμματίσει ταξιδάκι αναψυχής.
Ο Σαββίδης ήταν πρώτος ιδιοκτήτης που το εκτόπισμα και η δυναμική του ανταποκρινόταν πλήρως στο μέγεθος του ΠΑΟΚ. Κι επειδή η πρώτη φορά δεν ξεχνιέται ποτέ, ότι κι αν αφορά, έγινε ο δικός μας special one (and only).
Η στιγμή που η αγάπη μας για εκείνον εξελίχθηκε σε λατρεία, ήταν στα γεγονότα του 2018.
Αναγνωρίζω σε όλους το δικαίωμα να θεωρούν πως ακριβώς η ίδια στιγμή ήταν που τον στιγμάτισε με τον πλέον αρνητικό τρόπο.
Ανάλογο δικαίωμα στην άποψη, έχω κι εγώ όμως.
Ο Ιβάν Σαββίδης έκανε αυτό που θα έκανε κάθε πρόεδρος, βλέποντας να κλέβουν την ομάδα του εν ψυχρώ.
Θυμίζω πως η είσοδος στο γήπεδο αρχικά, έγινε για να ζητήσει από την ομάδα να αποχωρήσει, κάνοντας και χαρακτηριστικό σινιάλο.
Το ότι στην συνέχεια επιτέθηκε φραστικά σε κάποιους είναι γεγονός (το έχουν κάνει πολλοί), όπως γεγονός είναι και το όπλο στην ζώνη του, που εξελίχθηκε σε αντικείμενο επικοινωνιακής σπέκουλας. Ούτε απείλησε, ούτε έθεσε σε κίνδυνο την ακεραιότητα κάποιου και σε τελική δεν θα το αντιλαμβανόταν κανείς χωρίς την φωτογραφία.
«Δηλαδή συμφωνείς με όσα συνέβησαν; Τα θεωρείς φυσιολογικά;» θα αναρωτηθεί κάποιος.
Για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και από την αρχή.
«Εσείς συμφωνείτε με όσα είχαν προηγηθεί; Όσο πρωτάκουστο ήταν να εισβάλλει στο γήπεδο κάποιος πρόεδρος έστω και με όπλο στην ζώνη, άλλο τόσο πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά ήταν η κατακύρωση γκολ από διαιτητή και βοηθό, που στην συνέχεια ακυρώθηκε. Αν βρείτε παρόμοια περίπτωση πριν την εμφάνιση του VAR, ακόμα και σε τοπικό πρωτάθλημα φυλών του Αμαζονίου, ευχαρίστως να την συζητήσουμε»
Κι όλα τα παραπάνω, αφήνοντας απέξω το προ δυο αγωνιστικών happening με τον «τραυματισμό» του Όσκαρ Γκαρσία, που ξεκίνησε να πονάει κάτω από το μάτι, μετά ο πόνος μεταφέρθηκε στο στόμα και κατέληξε ημιθανής με κολλάρο.
Με αποτέλεσμα να χάσει ο ΠΑΟΚ το ματς στα χαρτιά και να εμφανίζεται και ευνοημένος από πάνω επειδή του έκλεψαν μόνο 3 βαθμούς και όχι 6.
Σε εκείνους τους δυο αγώνες, 15 (!!!) βαθμοί συνολικά μοιράστηκαν στα χαρτιά.
Τα πράγματα είναι απλά λοιπόν. Αν στη θέση του ΠΑΟΚ ήταν η δική σου ομάδα -σε σένα που με διαβάζεις απευθύνομαι- και αντιμετώπιζε όσα περιέγραψα παραπάνω, ποια στάση θεωρείς ότι έπρεπε να κρατήσει ο δικός σου πρόεδρος;
Να σταθεί απαθής φουμάροντας το πούρο του;
Να περιμένει το επόμενο το πρωί για να στείλει επιστολή διαμαρτυρίας στην ΚΕΔ;
Να ρωτήσει ευγενικά τον διαιτητή, «ποιος υπέδειξε οφσάιντ μερικά λεπτά μετά την κατακύρωση του γκολ, από εσάς αξιοσέβαστε κύριε Κομίνη και τον διαπρεπή βοηθό σας; Έχετε την καλοσύνη να τον υποδείξετε;»
Ή θα απαιτούσες να κάνει ότι μπορεί για να αποκατασταθεί η αδικία;
Κι αν ναι, θα τον παρεξηγούσες βλέποντας τον να βγαίνει από τα ρούχα του;
Η απάντηση που έδωσες στον εαυτό σου, εξηγεί και τους λόγους που ο Ιβάν Σαββίδης είναι για εμάς αυτό που κανείς δεν ξέρει…
YΓ. Δεν ζητάω κατανόηση ούτε για το ύφος ούτε για το μέγεθος του κειμένου, προειδοποίησα από την αρχή άλλωστε ότι δεν ενδείκνυται για όλους.
Ήθελα απλώς να εκτονώσω κάπου την χαρά μου βλέποντας ξανά στον Σαββίδη στην Τούμπα.
Κυρίως όμως, γνωρίζοντας ότι αποτελεί μια ευχάριστη παρένθεση που θα ξεχαστεί και σύντομα θα εγκλωβιστούμε πάλι στην γνωστή, ασπρόμαυρη εσωστρέφεια…