Η τοποθέτηση βόμβας στο σπίτι του Γιάννη Πρετεντέρη μάς θυμίζει ότι η δημοσιογραφία συνεχίζει να είναι μια ενοχλητική υπόθεση. Ενοχλητική κυρίως για φανατικούς που η ιδεολογία τους δεν είναι το κίνητρο για συμμετοχή τους στο δημοκρατικό παιχνίδι αλλά η αφορμή για να διαπράττουν ή να δικαιολογούν εγκλήματα. Βεβαίως, η στόχευση του δημοσιογράφου και της οικογενείας του, αφού μια βόμβα σε κατοικία έχει στόχο όσους κατοικούν εκεί, είναι ένας μαφιόζικος τρόπος να εξουδετερωθούν οι απόψεις του δημοσιογράφου. Οι ενοχλητικές απόψεις του.
Ποιους ενοχλούν οι απόψεις του συγκεκριμένου δημοσιογράφου; Μια περιήγηση στο Διαδίκτυο το αποκαλύπτει: είναι αντιευρωπαίοι, συνωμοσιολόγοι, οπαδοί του αντισυστήματος, ακραίοι, βίαιοι, παλαβοί, εραστές του μίσους. Αλλά σε αυτούς συγκαταλέγονται και οπαδοί της Αριστεράς ή της Ακροδεξιάς, όχι υποχρεωτικά ριζοσπάστες αλλά και με προφίλ φιλήσυχων νοικοκυραίων.
Φιλήσυχοι ή μη φιλήσυχοι, όμως, πολλοί απ’ αυτούς, κυρίως οπαδοί του «προοδευτισμού», σε εποχές κοινωνικής έντασης «μοίραζαν ψόφους» στο Διαδίκτυο σε πρόσωπα με τα οποία διαφωνούσαν και, γενικώς, ήταν χαρούμενοι όσο βρίσκονταν στην πλευρά εκείνων που έριχναν τις βόμβες μολότοφ κι όχι στην πλευρά εκείνων που τις έτρωγαν. Τα τελευταία χρόνια, η μόνη αποδεκτή στάση που όλοι αυτοί επιτρέπουν είναι μια μόνιμη γκρίνια για την κατάσταση, για την Ευρώπη, για τη Δύση, για «το σύστημα». Κι αν ο δημοσιογράφος με τις απόψεις του είναι αναλυτικός και πιο σύνθετος από την εικόνα του κόσμου που περιγράφει ο εθισμός στην γκρίνια, τότε αλίμονο στον δημοσιογράφο.
Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι τα βασικά περιστατικά βίας, λεκτικής και σωματικής, κατά ατόμων ή ομάδων για τις απόψεις τους, είναι αριστερής κοπής. Οπως αριστερή είναι για πολλές δεκαετίες η ελληνική τρομοκρατία. Μπορεί να γίνεται συνεχώς λόγος δηλαδή για τον Βορίδη και το τσεκούρι του, αλλά και η 17 Νοέμβρη, και ο ΕΛΑ, και διάφορες ομάδες που έκαναν αργότερα την εμφάνισή τους ήταν αποκλειστικά στην οικογενειακή φωτογραφία της Αριστεράς – είχαν, βέβαια, όπως έλεγε ο Μάκης ο Μπαλαούρας, ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου!
Πολλοί λοιπόν με ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου αλλά και με νεύρα απαιτούν εχθρούς με σάρκα και οστά, γι’ αυτό στοχοποιούν πολιτικούς αλλά και πρόσωπα με διακριτό δημόσιο λόγο – τα περισσότερα εκ των οποίων, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας, είναι μερικοί δημοσιογράφοι.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η τρομοκρατία έχει επιλέξει να εξοντώσει δημοσιογράφους. Κάποιους κατάφεραν εύκολα να τους έχουν απέναντι – στον εκδότη Νίκο Μομφεράτο, που δολοφόνησε η 17 Νοέμβρη το 1985, φόρτωσαν εύκολα τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, την περίοδο της φιλελευθεροποίησης της χούντας Παπαδόπουλου (όταν η ανανεωτική Αριστερά είχε πολιτική την ΕΑΔΕ). Η δολοφονία, το 1983, του Τζώρτζη Αθανασιάδη της «Βραδυνής» δεν εξιχνιάστηκε ποτέ, ούτε βρέθηκε ποτέ η Αντιστρατιωτική Πάλη που είχε αναλάβει την ευθύνη – εκ των υστέρων έγινε προσπάθεια να πέσει η ευθύνη στον υπόκοσμο. Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, που ήταν μια ζωή δημοσιογράφος και είχε εκλεγεί βουλευτής με τη ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ήταν συντονισμένη επιχείρηση οπαδών του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, που δεν ήθελαν η Αριστερά να ξεπεράσει τον εμφύλιο και να αποδεχτεί τον θεσμικό ρόλο της στο δημοκρατικό παιχνίδι.
Προσωπικά, πίστευα ότι τα τελευταία χρόνια, μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, η στοχοποίηση εξαντλείται σε συμβολική βιαιοπραγία από το Διαδίκτυο. Με ενοχλείς, σε περιλούζω κάθε τόσο και όλοι είμαστε ευχαριστημένοι. Οπως όμως αποδεικνύει η βόμβα στο σπίτι του Πρετεντέρη, πάντα υπάρχουν τρελαμένοι έτοιμοι να σκοτώσουν.
Οι πελταστές του Σαμαρά
Τον Τσίπρα περιμέναμε να επαναλανσαριστεί στο πολιτικό προσκήνιο, Αντώνιος Σαμαράς μας προέκυψε χθες. Ή μάλλον όχι ακριβώς ο ίδιος αλλά μια εμπροσθοφυλακή σχετικώς αγνώστων πελταστών του. Ανάμεσά τους, όμως, δυο προσωπικότητες της εθνικοφροσύνης. Ο Ιωάννης Μάζης, αφυπηρετήσας καθηγητής πανεπιστημίου (ευτυχώς) αλλά πάντα δραστήριος συγγραφέας, ζωγράφος, ποιητής και τρόφιμος τηλεοπτικών εκπομπών, διαπρύσιος εχθρός των εθνομηδενιστών σε θέματα διεθνών σχέσεων (αυτά που εκείνος αποκαλεί εθνικά). Και ο Μελέτης Μελετόπουλος, που προσωπικά τον εκτιμώ για το βιβλίο του για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο (αλήθεια) και απορώ πώς μπορεί να φτιάχνεται με στολές και με στρατούς. Διάβασα, πάντως, ένα βιογραφικό του Μελετόπουλου, και εκστασιάστηκα, επειδή κατανοώ την πρόθεσή του να μας σώσει. Είναι μέλος Πατριωτικού Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών 1821 ενώ από τον Νοέμβριο του 2013 ως τον Αύγουστο του 2015 υπήρξε καθημερινός αρθρογράφος της καθημερινής εφημερίδας «Κόντρα» του Γεωργίου Κουρή, διαδόχου της «Αυριανής» που πλούτισε τον πολιτικό πολιτισμό μας με τον εύοσμο όρο «αυριανισμός». Πάντως, ειλικρινά, θα αναζητήσω το σώμα της εφημερίδας για να εντρυφήσω στην αρθρογραφία του, ελπίζω να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός μερακλή αναγνώστη του.
Μαθαίνω επίσης ότι ο Μελέτης Μελετόπουλος έχει και δεύτερο όνομα: Ταΰγετος. Με τέτοια προσόντα, ελπίζω ο Σαμαράς να τον κάνει τουλάχιστον αντιπρόεδρο – ή έστω υπουργό Εξωτερικών.