Τετάρτη ο Τέλης Μυστακίδης έστειλε εγγυητική τραπέζης στον ΑΣ για το γήπεδο, την επόμενη ο Ιβάν Σαββίδης πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από 6 χρόνια απουσίας. Σημαντικό κομμάτι της ομιλίας του αφορούσε τον Μυστακίδη και μάλιστα με απαξιωτικό τρόπο.
Το ότι επιδιώκει κάποιος να εισβάλει από το παράθυρο, δεν το λες και τιμητικό.
Δεν ξέρω πώς και από πού προέκυψε, δεν πέρασε και πολύ χρόνος όμως όταν άρχισε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη η φήμη πως μαγειρεύεται συνάντηση των δύο ανδρών, προκειμένου να λύσουν τις διαφορές τους.
Το ακατανόητο καταρχήν, είναι ποιες ακριβώς είναι οι διαφορές που θα έλυναν, αν ποτέ γινόταν τέτοια συνάντηση σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Ακόμα κι αν οι πρόσφατες αντιπαραθέσεις εκληφθούν ως βάση ξεκαθαρίσματος και επίλυσης διαφορών, θυμίζω απλά ότι όλες ανεξαιρέτως είχαν βάση είτε δημόσιο λόγο είτε πράξεις που έγιναν γνωστές κατόπιν δημοσιοποίησης.
Σε περίπτωση που το πρόβλημα είχε ως αφετηρία το «είπες για μένα σε εκείνον, συμφωνήσαμε αυτό κι έκανες το άλλο» μια συζήτηση σε προσωπικό επίπεδο ενδεχομένως να έβγαζε λευκό καπνό.
Ο Μυστακίδης πήγε να πάρει ένα γήπεδο εν αγνοία του ιδιοκτήτη της ομάδας που αγωνίζεται σε αυτό και έχει το δικαίωμα χρήσης. Σε περίπτωση που μετάνιωσε για την παράκαμψη, οφείλει να το πει δημοσίως. Ο Σαββίδης από την άλλη, αναφέρθηκε σε κάποιους που θέλουν να μπουν από το παράθυρο. Είναι ποτέ δυνατόν, να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με εκείνον που αποκάλεσε εισβολέα;
Αφενός λοιπόν δεν έχουν κάτι κοινό να μοιράσουν, αφετέρου ούτε ο Σαββίδης εξαρτάται καθ’ οποιονδήποτε τρόπο από τον Μυστακίδη, ούτε το αντίστροφο.
Στο εντελώς θεωρητικό σενάριο που τελικά ολοκλήρωνε την κατασκευή – για το γινάτι που λέμε – τότε θα καθόταν να συζητήσει με τον μεγαλομέτοχο τους όρους χρήσης. Θα επρόκειτο δηλαδή για συζήτηση που θα αφορούσε μόνο business, όχι επίλυση λοιπών διαφορών και παρεξηγήσεων. Οταν κάτι ξεκινά στραβά, δεν ξεπερνιέται τόσο απλά και εύκολα όσο φαντάζονται ορισμένοι. Ειδικά όταν στις δυο άκρες βρίσκονται φυσιογνωμίες που δύσκολα κάνουν πίσω.
Οι επιλογές
Ο Σαββίδης έχει δρόμο μπροστά του και πολλές επιλογές, όπως η δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας, το ξεκίνημα της Νέας Τούμπας, το προπονητικό. Με κάθε επιτυχία θα κερδίζει χρόνο, με κάθε αποτυχία θα ακούει το όνομα του Μυστακίδη. Στον τελευταίο έμεινε μόνο η προσδοκία φθοράς του Σαββίδη, που δεν εξαρτάται από τον ίδιο. Το χαρτί που είχε στα χέρια του ήταν το γήπεδο, το οποίο δεν μπορεί να τον κρατά στο προσκήνιο στο διηνεκές. Σε θεωρητική βάση θα μπορούσε να ξεκινήσει την ανέγερση της Νέας Τούμπας, αλλά με ποιους όρους; Αν συζητούσε με τον Σαββίδη τους όρους χρήσης θα γινόταν μόνο μετά την αποπεράτωση κι αν δεν συμφωνούσαν – που θα ήταν και το πιθανότερο – ποιος θα αγωνιζόταν στη Νέα Τούμπα; O Hρακλής, ο Μακεδονικός ή κάποια ομάδα από το τοπικό της Θεσσαλονίκης; Προφανώς θα γινόταν ο πρώτος κατασκευαστής στην ιστορία που θα πλήρωνε 250 εκατ. για ένα γήπεδο το οποίο θα σκούριαζε πριν καλά καλά εγκαινιαστεί.
Οπως γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, η θέση τόσο του Σαββίδη όσο και του Μυστακίδη είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Ο καθένας από την πλευρά του, μπορεί να πιστεύει ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του και στο τέλος να χάσει. Αν και τελικά δεν αποκλείεται, ο ένας λιγότερο ο άλλος περισσότερο, να βγουν χαμένοι και οι δύο.