Χαρακτηρίστηκαν «υπνοβάτες» οι Ευρωπαίοι επειδή άφησαν προ δεκαετιών τη Γηραιά Ηπειρο να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια του Χίτλερ και της Γερμανίας, όπως είχε συμβεί και λίγο πριν με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και… πιο πριν με τον Μπίσμαρκ. Σε αυτή τη φοβερή σεκάνς, μοναδική στην Ιστορία, το αίσιο τέλος εξασφαλίστηκε με έναν και μοναδικό τρόπο χωρίς τον οποίο θα είχαν χαθεί τα πάντα στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Ή έστω, αν υποθέσει κάποιος ότι υπάρχει ερώτημα για τον Πρώτο, δεν υπάρχει το παραμικρό για τον Δεύτερο και πλέον καθοριστικό όλων των πολέμων της ανθρωπότητας.
Και ποιος ήταν ο τρόπος που έσωσε την Ευρώπη από την απόλυτη καταστροφή; Ολοι το γνωρίζουν, λίγοι όμως θέλουν να το παραδέχονται: η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Αμερικανοί έσωσαν την Ευρώπη. Και όλα τα άλλα είναι απλώς γελοιότητες. Με τεράστια εξαίρεση φυσικά την Αγγλία του Τσόρτσιλ, καθώς χωρίς εκείνον δεν θα είχε μείνει τίποτα να σώσουν.
Σήμερα, η ίδια η Ευρώπη φωνάζει διαρκώς ότι κινδυνεύει από τη Ρωσία των 6.000 πυρηνικών κεφαλών! Οι κυβερνήσεις των πιο ισχυρών κρατών της λένε καθημερινά ότι η Γηραιά Ηπειρος αντιμετωπίζει, περίπου με βεβαιότητα, επίθεση της Μόσχας με ορίζοντα το τέλος της πενταετίας. Οι ίδιοι το λένε: η κυβέρνηση της Γερμανίας, της Γαλλίας και πολλές άλλες. Αυτοβούλως, όπως άλλωστε και αυτή η φαιδρά πορτοκαλέα που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ομως, ω του θαύματος, ενώ όπως λέει περιμένει τέτοιο πόλεμο και ενώ έχει τέτοια ιστορική μνήμη αυτή η γελοία κατασκευή που αποκαλείται «Ευρώπη» και που πλέον δεν την υπερασπίζονται ούτε και οι πιο ακραιφνείς μέχρι χθες μουτζαχεντίν της οι οποίοι καταδίκαζαν κάθε κριτική σε αυτήν ως έγκλημα για την πυρά, την ίδια αυτή ώρα ανοίγουν άλλο πόλεμο: με τις Ηνωμένες Πολιτείες! Και αναρωτιέται κανείς: είναι με τα καλά τους οι άνθρωποι; Αυτό που συντελείται αυτή τη στιγμή δεν επιτρέπει να δοθεί θετική απάντηση. Και πριν κανείς… αγανακτήσει που θίγεται το τύπου νομενκλατούρας βαθιά αντιδημοκρατικό αυτό οικοδόμημα όπως κατάντησε ένα πάλαι ποτέ σπουδαίο όραμα, ας σκεφτεί διπλά: ούτε και πριν απ’ τους δύο προαναφερθέντες πολέμους, ιδίως και πάλι τον Δεύτερο, κατανοούσαν τι γινόταν. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες της εποχής ήταν κυριολεκτικά στον κόσμο τους, την ώρα που ο πραγματικός κόσμος ετοιμαζόταν να καταρρεύσει σε θάλασσες αίματος. Εκαναν ότι δεν έβλεπαν και ότι δεν άκουγαν. Και έλεγαν τον Τσόρτσιλ τρελό. Ποιος άλλος το έκανε αυτό; Μα φυσικά ο Χίτλερ που τον αποκαλούσε «ο μέθυσος του Λονδίνου».
Τώρα, η αποκοπή τους από την πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη. Επειδή τότε, ήταν, όπως ήταν, στον κόσμο τους. Τώρα οι ίδιοι φωνάζουν «έρχεται πόλεμος». Ομως την ίδια ώρα, σαν να θέλουν να αυτοκτονήσουν από ένα είδος άρρωστης υπεροπτικής αυταρέσκειας, συγκρούονται μετωπικά (και) για… εμπορικούς λόγους (!) με τον έναν και μοναδικό στον κόσμο σύμμαχο που μπορεί να εγγυηθεί ότι η παρουσία του θα αποτρέψει τον πόλεμο που λένε ότι έρχεται. Ή, αν όχι, να τους σώσει αν πράγματι τελικά αυτός επέλθει.