Τις τελευταίες μέρες κάποιοι έχουν αναλωθεί στην αμφισβήτηση όσων έχουν δει το φως της δημοσιότητας από τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις 6 Ιουλίου 2015. Ο καθένας, βέβαια, μπορεί να έχει την άποψή του, την ανάλυσή του, τη διαφωνία του. Το μόνο που μοιάζει να προκύπτει, όμως, είναι πως στην Ελλάδα δεν έχουμε σαφή πρωτόκολλα, δεν είμαστε καλοί στην τήρηση ντοκουμέντων δημόσιας ιστορίας, ούτε τα πάμε πολύ καλά με τη διαφάνεια και την ιδέα της πρόσβασης του πολίτη και του ιστορικού του μέλλοντος σε αρχεία.
Το πρώτο προβληματικό στοιχείο είναι ότι ακόμη συζητείται αν και πώς και σε ποια μορφή υπάρχουν τα εν λόγω πρακτικά, παρότι έχουν πιστοποιηθεί από τρεις πολιτικούς αρχηγούς και έναν πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι δε άκρως προβληματικό να αμφισβητείται, εμμέσως πλην σαφώς, το έργο των πρακτικογράφων που ανήκουν στην υπηρεσία της Βουλής κι επιτελούν σπουδαίο έργο στην καταγραφή της ιστορίας μας. Ολα αυτά, άλλωστε, θα πρέπει να είναι θεσμοθετημένα σε συγκεκριμένους νόμους και κανονισμούς που να τηρούνται απαρεγκλίτως. Πού είναι και γιατί δεν τους επικαλούνται όσοι παρεμβαίνουν για να τελειώνουμε;
Ακόμη πιο εξωφρενικό είναι ότι δεν συμφωνούμε καν αν τα πρακτικά είναι απόρρητα ή όχι. Διότι έχουμε αντικρουόμενες δημόσιες παρεμβάσεις θεσμικών παραγόντων, πολιτικών και δημοσιογράφων. Κι ακούμε κάτι παράλογα πράγματα για απόρρητα έγγραφα μιας άτυπης συνεδρίασης, χωρίς να μας παραπέμπει κανείς στον νόμο ή το Προεδρικό Διάταγμα ή το φιρμάνι τέλος πάντων που τα καθιστά απόρρητα (μήπως γιατί δεν υπάρχει;).
Θα αναρωτηθεί κανείς αν όλα αυτά έχουν καμία σημασία… Ε, έχουν. Διότι βλέπουμε ότι, στο όνομα θεμιτών κι αθέμιτων πολιτικών προκαταλήψεων και στοχεύσεων, εμπλεκόμενοι θεσμοί και εκπρόσωποί τους, νυν και αφυπηρετήσαντες, δεν έχουν πρόβλημα να εμφανίζονται να μη συμφωνούν για την αλφαβήτα.
Κι όλα αυτά γιατί; Για μια ιστορία που λένε ότι έχει γραφτεί. Ε, η λύση τότε θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Αφού όσοι ενδιαφερόμαστε έχουμε σχηματίσει άποψη για τα γεγονότα του 2015, κανείς δεν έχει να φοβηθεί από τη δημοσίευση των πρακτικών της συζήτησης, όχι δημοσιογραφικά (που θα γίνει ούτως ή άλλως από το in.gr) αλλά από εκεί που κρατούνται. Ας συμφωνήσουν στη διαφάνεια για να πάμε παρακάτω τις ζωές μας.