Και τώρα τι χρειάζεται η Ελλάδα; Επιχείρηση «καθαρά χέρια» με αμόλυντους δικαστές που δεν επηρεάζονται από την πολιτική εξουσία; Συνολική επανεκκίνηση πάνω σε ζητήματα θεσμών με αφορμή και τα 51 χρόνια από τη μετάβαση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά την τραγωδία της Κύπρου που προκάλεσε η άθλια παρέα των χουντικών πραξικοπηματιών; Πρόωρες εκλογές που πιθανότατα θα θάψουν κάτω από το χαλί εκ νέου τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τα Τέμπη, τις υποκλοπές; Συνολική διαβούλευση πάνω στο σώμα της κοινωνίας για το τι χώρα και τι προσανατολισμό θέλουμε για αυτήν; Ολα αυτά είναι ερωτήματα τα οποία έρχονται και παρέρχονται με αφορμή την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου, την κλασική δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Και ταυτόχρονα είναι ερωτήματα για την ποιότητα των θεσμών, των ελευθεριών και της καθημερινότητας του πολίτη. Γιατί αν δεν κρίνεται η δημοκρατία και από την καθημερινότητα, από την εργασία, από το επίπεδο ασφάλειας, από το τι στέγη έχει ο καθένας μας και τι κοινωνικό κράτος του αναλογεί, από τι άραγε κρίνεται;
Είναι προφανές ότι η δημοκρατία μας περνάει μία καμπή. Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα περνάει μία μεγάλη κρίση και αυτή δεν έχει να κάνει απλώς με τη μη αντιστοίχιση των κομμάτων με τον κόσμο αλλά με το κατά πόσο είναι πειστικές οι προτάσεις και τα σχέδια των σημερινών πολιτικών δυνάμεων. Την Ελλάδα διαπερνάει και μία μεγάλη κρίση στα ζητήματα εμπιστοσύνης των θεσμών, για τη δικαιοσύνη, για την πραγματική αξιοκρατία που κατάντησε κενός λόγος. Και το κυριότερο: η Ελλάδα περνάει μία κρίση στο παραγωγικό της μοντέλο. Στην ίδια τη σύσταση του κοινωνικού σχηματισμού της. «Η Ελλάδα συνεχίζει να απορροφά πόρους χωρίς να τους μετατρέπει σε παραγωγική ικανότητα. Το κράτος λειτουργεί ως διανομέας χρημάτων, όχι ως φορέας μετασχηματισμού.
Οι επιδοτήσεις συχνά χρηματοδοτούν καταναλωτικές ή διοικητικές δαπάνες, επιμορφωτικά σεμινάρια, μικρής εμβέλειας παρεμβάσεις. Ολα αυτά αποτελούν μικροδαπάνες διάσπαρτες που μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποιες άμεσες ανάγκες και να εξυπηρετούν το πελατειακό κράτος, αλλά αθροιστικά είναι τεράστια ποσά που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ανάπτυξη ενός ισχυρότερου κράτους», έγραψε ο Μιχάλης Σάλλας («Το Βήμα της Κυριακής» στις 7 Ιουλίου 2025) σε ένα αξιοδιάβαστο άρθρο.
Ως προς τη νέα γεωπολιτική συνθήκη είναι μία χώρα της Ευρώπης, είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο; Είναι απλώς ένα μέρος στο οποίο είναι σπαρμένες νατοϊκές βάσεις και λόγω αυτών προσπαθεί να οριοθετήσει τη δική της σταθερότητα; Είναι ένα οργανικό παράρτημα νέων επιθετικών δυνάμεων έναντι άλλων λαών; Ερωτήματα που έρχονται καταιγιστικά πάντα με αφορμή τις επετείους αλλά θα είχαν σημασία αν απασχολούσαν όντως κεντρικά το πολιτικό σύστημα. Αν υπήρχε μία ειλικρινή συζήτηση και σε επίπεδο Βουλής αλλά και όχι μόνον από τις πολιτικές δυνάμεις. Με τη συμβολή πανεπιστημιακών, ανθρώπων που ξέρουν τα πεδία, ανθρώπων της αγοράς, διανοούμενων. Ελπίζουμε.