Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να «πνίξει» το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ κάπου ανάμεσα στις παραλίες και στις εργασίες μίας Εξεταστικής Επιτροπής που θα γεννήσει τα πιο βαθιά χασμουρητά. Και ναι, θα κάνει τα πάντα ώστε να πάρει πίσω κάποια χρήματα από τις τσέπες των πονηρών. Ενδεχομένως να δούμε και τη σχετική διαδικασία σε ζωντανή μετάδοση. Να είναι ο Κρητίκαρος παλουκωμένος σε μία καρέκλα και από πάνω του δύο θηριώδεις υπηρεσιακοί παράγοντες που θα τον απειλούν με ξύρισμα και κούρεμα αν δεν επιστρέψει τα χρήματα. Ε, και προς το τέλος του χρόνου η υπόθεση θα έχει μπει στο ράφι. Θα χρεωθεί, με όλα τα υπόλοιπα, στον συνολικό λογαριασμό της κυβέρνησης, αλλά δεν θα είναι και κεντρικό θέμα συζήτησης στις ταβέρνες. Και επειδή δεν πρέπει να ποινικοποιείται η πολιτική ζωή, όπως μας λέει ο Πρωθυπουργός, οι υπουργοί θα ξεμπλέξουν στα γρήγορα, τινάζοντας τη σκόνη από το πέτο του σακακιού τους.
Ας το δούμε πάλι από την αρχή. Εχουμε ένα σκάνδαλο κατά το οποίο, με την ανοχή ή και την καθοδήγηση της κυβέρνησης, χιλιάδες πονηροί εισέπραξαν παρανόμως χρήματα. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι του διεφθαρμένου οργανισμού δεν θα υποστούν τη βάσανο της λογοδοσίας στη Δικαιοσύνη. Πιθανότατα το ίδιο θα συμβεί και με τις διοικήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και εξ όσων αντιλαμβάνομαι κανένας εισαγγελέας δεν σκοπεύει να καλέσει τον «Φραπέ» για καφέ στο γραφείο του. Ξέρετε τι θα αφήσει όλο αυτό στο τέλος; Ενα κλείσιμο του ματιού, ένα νεύμα για την επόμενη μεγάλη δουλειά. Σήμερα η κοινή γνώμη μαθαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να κάνεις μία αρπαχτή με λερωμένα χέρια και στη χειρότερη περίπτωση, αν τα πράγματα στραβώσουν, θα σου ζητήσουν να δώσεις πίσω τα κλεμμένα. Αυτό είναι το ένα συμπέρασμα. Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά την πλήρη ασυλία που απολαμβάνει το πολιτικό προσωπικό, το οποίο, εν τέλει, βαρύνεται μόνο με την πολιτική ευθύνη και πιάνει το γνωστό μαχαίρι για να φτάσει μέχρι το κόκαλο. Είσαι πολίτης και τα βλέπεις όλα αυτά. Σου μένουν μόνο δύο επιλογές. Να σκεφτείς πώς θα μπεις και εσύ σε κάποιο κόλπο ή να τους σιχαθείς όλους.
Η τέλεια ηλιθιότητα
Η Αστυνομία διαλεύκανε γρήγορα τη δολοφονία του πολωνού καθηγητή που ήρθε στην Ελλάδα για να δει τα παιδιά του. Από τη στιγμή που δεν υπήρχε μπάτλερ, θα ήταν η πρώην σύζυγος. Πράγματι, αυτή ήταν που έβαλε τον σύντροφό της να κάνει τη δουλειά. Και όσο ρουφάω, με το καλαμάκι, τις πληροφορίες από τα σχετικά ρεπορτάζ, στοχάζομαι πάνω στην πολυδιάστατη ανθρώπινη φύση.
Μία γυναίκα και ο σύντροφός της αποφασίζουν τη δολοφονία. Ως σκέψη είναι μοχθηρή, σατανική. Και συνάμα τόσο ηλίθια! Φυσικά και θα τους έπιαναν. Ποιος είχε λόγο και κίνητρο να δολοφονήσει έναν καθηγητή στην Αγία Παρασκευή; Και όμως, το διέπραξαν. Και εσύ, όπως χαζεύεις το θέμα στα δελτία, βάζεις από τη μια τη μοχθηρία τους και από την άλλη την ηλιθιότητά τους. Και διαπιστώνεις ότι έχουν ακριβώς το ίδιο ύψος.
Το εξοχικό μας
Να σας πω την αλήθεια, εγώ που δεν τις πιάνω και τόσο εύκολα τις υψηλές έννοιες της διπλωματίας και των γεωπολιτικών συσχετισμών, είχα την εντύπωση ότι η Λιβύη είναι κάτι σαν το εθνικό μας εξοχικό. Οτι λύνουμε και δένουμε εκεί μέσα, μετακινούμε στρατάρχες σαν πιόνια στη σκακιέρα, ενώ παράλληλα τους προσφέρουμε χαλαρωτικό μασάζ στη σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου των Αθηνών. Είχα ακούσει και τον υπουργό Εξωτερικών να λέει ότι μας συνδέουν κοινές ρίζες και παραδόσεις, κάτι που πράγματι εκφράστηκε με τον κοινό ενδυματολογικό κώδικα ανάμεσα στον αείμνηστο Καντάφι και στον μακαρίτη τον Γιάννη τον Φλωρινιώτη. Και τώρα βλέπω να χάνουμε τη Λιβύη που αγαπήσαμε και μας αγάπησε και εκείνη. Βλέπεις τους χάρτες που παρουσίασε για την οριοθέτηση των θαλάσσιων περιοχών και καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πήγε καλά. Είτε εμείς δεν τους είχαμε στο τσεπάκι, είτε εκείνοι μας δούλευαν τόσον καιρό. Και τι κάνουμε τώρα; Θα βάλουμε τις φρεγάτες να κορνάρουν;