Το μπαράζ προκλήσεων της Λιβύης κατά της χώρας μας και η ευθεία ταύτιση της εν λόγω χώρας με τις πιο σκληρές αναθεωρητικές πλευρές της Aγκυρας με την επιχείρηση νομιμοποίησης του παράνομου τουρκολιβυκού συμφώνου δεν μπορεί να μένουν αναπάντητες. Κατ’ αρχάς η Ελλάδα είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας παράλληλα με το γεγονός πως είναι από τα παλιότερα μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Από όλες αυτές τις ιδιότητες προκύπτουν και δυνατότητες για πιο αυστηρές γραμμές έναντι των λιβυκών προκλήσεων και πιο δυναμικές παρεμβάσεις στα διεθνή φόρα με αιχμή το γεγονός πως εδώ πρόκειται για κλιμακούμενη αμφισβήτηση του διεθνούς δικαίου. Η νέα πρόκληση με ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ και με χάρτη που εμφανίζει τα εξωτερικά όρια της υφαλοκρηπίδας της να φτάνουν έως την Κρήτη, επιβεβαιώνει πως απαιτούνται διπλωματική και αποτρεπτική ετοιμότητα αλλά και σαφή μηνύματα προς όλες στις κατευθύνσεις που δεν θα δίνουν χώρο για ρευστοποιήσεις των γεωπολιτικών προθέσεων.
Το γεγονός πως η Ελλάδα επαναλαμβάνει – και ορθά πράττει – ρητά την προσήλωσή της στο διεθνές δίκαιο δεν σημαίνει πως πρέπει να αρκείται στις διατυπώσεις αυτές. Η πίστη σε αυτό δεν αναιρεί τη δυναμική της διπλωματίας, ακόμη και τις πιο αυστηρές γραμμές. Αντίθετα, μια στρατηγική που θα υπενθυμίζει τη θέση της χώρας μας, τις στέρεες συμμαχίες της αλλά και το γεγονός πως υπάρχουν όρια στις προκλήσεις πρέπει να είναι παραπάνω από αυτονόητη. Ευθυγραμμισμένη με τη μακρά πείρα της χώρας και με σκληρό μέτωπο σε αναθεωρητισμούς.