Ανεξάρτητα από το τι τελικά θα καταφέρουν οι Εθνικές ομάδες πόλο των γυναικών και των ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης αυτά που γίνονται στο ελληνικό πόλο, σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, είναι από τα σπάνια. Διάφοροι κακεντρεχείς, που από την Ελλάδα δεν λείπουν ποτέ, λένε ότι οι επιτυχίες αυτές έχουν να κάνουν με το ότι οι χώρες που ασχολούνται με το πόλο είναι σχετικά λίγες. Τα ίδια θυμάμαι λέγαμε κάποτε και για το μπάσκετ. Σήμερα οι χώρες που ασχολούνται με το μπάσκετ είναι πάντα οι ίδιες. Αλλά η Ελλάδα σε επίπεδο ανδρών έχει να κάνει διάκριση από το 2009 και σε επίπεδο γυναικών όταν φιλοξένησε πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα όλοι πανηγύριζαν γιατί στα ματς είχε κόσμο…
Συνέπεια
Στο πόλο γίνεται κάτι σπουδαίο κι αυτό αποδεικνύεται από τη συνέπεια και τη συνέχεια που υπάρχει στις επιτυχίες. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία του σπορ φτάνουν στους ημιτελικούς και η ομάδα των ανδρών του Θοδωρή Βλάχου και η ομάδα των γυναικών του Χάρη Παυλίδη – το σχηματοποιώ γιατί είναι οι πρώτοι προπονητές χωρίς να θέλω να μειώσω καθόλου την προσφορά του Τάσου Σχίζα και του Αντώνη Βλοντάκη που είναι άμεσοι συνεργάτες τους. Μάλιστα είναι αξιοσημείωτο πως οι δύο ομάδες έφτασαν στους ημιτελικούς με διαφορετικό τρόπο – σαν να λέμε από διαφορετικό δρόμο. Η Εθνική μας των γυναικών δυσκολεύτηκε απέναντι στην πολύ δυνατή Αυστραλία στα προημιτελικά και πήρε τη νίκη με ένα γκολ της συγκλονιστικής Μαρίας Μυριοκεφαλιτάκη ακριβώς με τη λήξη: το κορίτσι μας έβαλε τα κλάματα από την ένταση – η σκηνή είναι αληθινά συγκλονιστική. Ομως η Εθνική μας γυναικών σε όλο το τουρνουά, υπό την ηγεσία της φοβερής και τρομερής Πλευρίτου, δείχνει ότι δεν είναι τυχαίο ότι είναι η κάτοχος του Παγκοσμίου Κυπέλλου – θυμίζω ότι αυτό το κατάφερε στην Κίνα το περασμένο Πάσχα συντρίβοντας στον τελικό την Ουγγαρία. Αντίθετα ο δρόμος των ανδρών προς την τετράδα ήταν γεμάτος από περιπέτειες.
Ηττες
Η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου στη μακρινή Σιγκαπούρη ξεκίνησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με δύο ήττες στον όμιλο που θα μπορούσαν να τη «σκοτώσουν». Εχασε με ένα γκολ από το Μαυροβούνιο και με ένα από την Κροατία, ενώ και στα δύο αυτά ματς ήταν εμφανώς καλύτερη: ο Βλάχος τα είχε με τη μοίρα που του παίζει παιχνίδια. Αλλά το «ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» φαίνεται πως ισχύει. Οι ήττες αυτές έστειλαν την ομάδα αρχικά πάνω στη Βραζιλία στους «16» – κι εκεί έκανε μια καλή προπόνηση – αυτό ήταν το καλό νέο. Ομως το μονοπάτι στο οποίο βρέθηκε στον προημιτελικό την έστειλε πάνω στους Ιταλούς κι αυτό ήταν το κακό νέο. Η ομάδα του παλιόφιλου Σάντρο Καμπάνα δεν ήταν απλά φαβορί απέναντι στην Εθνική μας: για πολλούς ήταν φαβορί ακόμα και για την κατάκτηση του τροπαίου. Στη φάση των «16» είχε αποκλείσει τους Ολυμπιονίκες Σέρβους που ξεκίνησαν μεν νωθρά πλην όμως παραμένουν πολύ δυνατοί. Επιπλέον σε δύο φιλικά με τους Ιταλούς πριν αρχίσει το τουρνουά, η Εθνική μας είχε ηττηθεί εύκολα. Αλλά άλλο τα φιλικά κι άλλο τα επίσημα.
Γκράτα
Το χθεσινό ματς της Εθνικής μας απέναντι στους Ιταλούς συγκαταλέγεται πλέον στις μεγάλες ιστορίες των Εθνικών μας ομάδων σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Η ομάδα μας είναι υπερσυγκεντρωμένη από την αρχή και παίζει καταπληκτικές άμυνες: προηγείται με 3-1. Σε αυτό το σημείο ο άγαρμπος Ιταλός Γιόκι Γκράτα κάνει το λάθος της καριέρας του και αποβάλλεται ορθότατα με ντισκαλιφιέ για δολοφονικό χτύπημα εκτός φάσης στον Αργυρόπουλο. Η Εθνική μας εκμεταλλεύεται ιδανικά τα τέσσερα λεπτά που παίζει με παίκτη παραπάνω και πάει το σκορ στο 8-1 στο τέλος του πρώτου οκτάλεπτου αναδεικνύοντας υποδειγματικά όλες τις ιταλικές αδυναμίες κι ενώ ο Βλάχος έχει την εξυπνάδα να παίξει χωρίς φουνταριστό αναγκάζοντας τους Ιταλούς να απλώσουν υποχρεωτικά την άμυνά τους χωρίς να μπορούν να κάνουν φάουλ. Κάπως έτσι, ένας προημιτελικός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, στον οποίο ο σκοπός της Εθνικής μας ήταν να μην αφήσει τους σκληρούς Ιταλούς να ξεφύγουν, κατέληξε μια εντυπωσιακή παράσταση για ένα ρόλο. Πέρυσι οι Ιταλοί είχαν αποκλείσει την Εθνική μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο με μια τρομερή ανατροπή στο τέλος: είχαν γυρίσει το ματς στα δύο τελευταία του λεπτά. Ποτέ ρεβάνς δεν υπήρξε πιο εντυπωσιακή! Ο σοφός Καμπάνα, ανίκανος να αντιδράσει μπροστά στην καταιγίδα, αλλάζει ακόμα και τερματοφύλακα: στα τελευταία λεπτά παίζει και χωρίς τερματοφύλακα! Ολα αυτά απλά μαρτυρούν απόγνωση. Το χθεσινό ματς τελειώνει στο πρώτο οκτάλεπτο: απίθανο και όμως πέρα για πέρα αληθινό.
Σούπερ
Ο τερματοφύλακας Τζωρτζάτος και ο σούπερ Αργυρόπουλος, αληθινός ηγέτης της ομάδας αυτής, είναι μεγάλοι πρωταγωνιστές αλλά προφανώς δεν υπάρχουν υστερήσαντες γιατί δεν γίνεται με υστερήσαντες να γράψει μια ομάδα μια αληθινά χρυσή σελίδα. Ο Στέλιος Αργυρόπουλος μιλώντας στο τέλος του παιχνιδιού κάνει μια αληθινή επίδειξη του τι σημαίνει coοl συμπεριφορά ύστερα από έναν τέτοιο θρίαμβο. «Παίξαμε καλή άμυνα, μπορούσαμε και καλύτερα, αλλά είμαι χαρούμενος με τη νίκη – πρόκριση. Η Ιταλία είναι μία ομάδα, η οποία μας έχει κερδίσει στα τελευταία φιλικά που παίξαμε με πολλά γκολ. Ηθελε και σήμερα να μας διαλύσει. Δεν ήταν εύκολο το γεγονός ότι κρατήσαμε την ψυχραιμία μας. Το καταφέραμε! Τώρα δυο παιχνίδια μείνανε». Ετσι απλά.
Μπράβο
Τα κορίτσια αντιμετωπίζουν σήμερα το μεσημέρι τις Αμερικανίδες που έχουν μια πολύ καλή ομάδα και ονειρεύονται μια συμμετοχή σε ένα μεγάλο τελικό – την κυνηγούν χρόνια. Ο κόουτς Παυλίδης είπε ότι για τα κορίτσια το τουρνουά αρχίζει τώρα. Θέλει να τις δει να παίζουν πιο απελευθερωμένες, με λιγότερο άγχος, αφού τον στόχο τους που ήταν να φτάσουν τουλάχιστον στην τετράδα τον έπιασαν. Οι άνδρες του Βλάχου θα βρουν απέναντί τους στον δικό τους ημιτελικό την πολύ δυνατή Ισπανία που στον προημιτελικό συνέτριψε το Μαυροβούνιο που στον όμιλο τη δική μας ομάδα την κέρδισε – από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις πόσο δυνατή ομάδα είναι. Αλλά και οι άνδρες του Βλάχου και τα κορίτσια του Παυλίδη έχουν γράψει και φέτος το καλοκαίρι υπέροχες αθλητικές ιστορίες κι αυτό είναι που πρέπει να μετράει πρώτα από όλα. Μακάρι να έρθουν και μετάλλια. Αλλά στην Ελλάδα έχουμε κυρίως ανάγκη από διδακτικές ιστορίες. Κυρίες και κύριοι, όπως και να τελειώσουν οι περιπέτειες, τα σέβη μας.