Ο Jim Pavlidis, ο ομογενής βραβευμένος εικονογράφος που απέσπασε το Quill το 2022 για τη σατιρική του δουλειά «Net Zero, Zero Net» στην εφημερίδα The Age—με τον πρώην πρωθυπουργό της Αυστραλίας, Scott Morrison να απεικονίζεται ως ακροβάτης που προσπαθεί να πιάσει ένα κομμάτι κάρβουνου αλλά χάνει την ισορροπία του και πέφτει στη φλεγόμενη γη—έχει χτίσει παράλληλα και μια αξιοσημείωτη καλλιτεχνική πορεία έξω από τα όρια της δημοσιογραφίας.
Τον περασμένο Αύγουστο, αποσύρθηκε από την The Age και πλέον εργάζεται αποκλειστικά ως εικαστικός καλλιτέχνης.
Παρότι πολλοί εξακολουθούν να διαχωρίζουν τον «καλλιτέχνη» από τον «εικονογράφο», ο Pavlidis κατανοεί την ανάγκη για τέτοιες ταξινομήσεις—ειδικά από επιμελητές εκθέσεων, όπως είχε πει κάποτε στον «Νέο Κόσμο». Για εκείνον, όμως, «καλλιτέχνης είναι αυτός που ζει μέσα στην τέχνη».
Η νέα του έκθεση με τίτλο «A Life in Storeys» εγκαινιάστηκε την Πέμπτη 17 Ιουλίου στη Gallery Smith στο Prahran. Το έργο του επικεντρώνεται στις πολυκατοικίες του Οργανισμού Κοινωνικής Κατοικίας στο Richmond—κάποιες λουσμένες στο κεχριμπαρένιο φως του λυκόφωτος, άλλες ακίνητες στο χλωμό φως ενός χειμωνιάτικου πρωινού της Μελβούρνης.
Ο Pavlidis ζωγραφίζει συχνά εικόνες της καθημερινότητας: ένα φορτηγό που περνά μια γέφυρα, ένα ήσυχο σπίτι στα προάστια, έναν άδειο δρόμο, μερικούς κάδους σκουπιδιών. Αυτές οι φαινομενικά ασήμαντες σκηνές, συμπυκνωμένες μέσα από τη ματιά του, αποκτούν μια σιωπηλή θρησκευτικότητα—γίνονται σχεδόν ιερές, με τη στενή έννοια του όρου. Η τέχνη του είναι βαθιά προσωπική, αντλώντας έμπνευση από τη ζωή του, την οικογένειά του και τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο.
Την ίδια στιγμή, τα έργα του αποτυπώνουν διακριτικά όσα κουβαλά η καθημερινή ζωή στη Μελβούρνη: το φως που χάνεται στο τέλος της μέρας, τις ιστορίες της μετανάστευσης, το φορτίο της ηλικίας, τη ρεαλιστική όψη της ζωής στα προάστια.
«Με ελκύει το φως και το χρώμα, ειδικά όταν διαμορφώνονται από τετριμμένα ή παράταιρα στοιχεία», λέει ο Pavlidis.
«Ένα εγκαταλειμμένο καροτσάκι σούπερ μάρκετ πίσω από έναν κάδο απορριμμάτων είναι οπτικά ενδιαφέρον—είναι τόσο καθημερινό, που γίνεται σχεδόν αόρατο. Αλλά αν κοιτάξεις προσεκτικά, κρύβει πολλές αποχρώσεις».
Συγκρίνει αυτή την προσέγγιση με το σχέδιο από ζωντανό μοντέλο—μια πρακτική στην οποία επανήλθε τον τελευταίο χρόνο. «Με έχει βοηθήσει πολύ», προσθέτει.
Την καλλιτεχνική του εξέλιξη την αποδίδει στους δημιουργικούς ανθρώπους που συνάντησε στην πορεία.
«Ήμουν πολύ τυχερός που γνώρισα και συνεργάστηκα με πολλούς δημιουργικούς ανθρώπους, αλλά ακόμη και τώρα χρειάζεται χρόνος για να βρω τη δική μου φωνή», λέει.
Στα έργα του υπάρχει μια αίσθηση ησυχίας—χρόνος και χώρος παγιδευμένα στο κεχριμπαρένιο φως του δειλινού.
Για χρόνια, κοιτούσε τις πολυκατοικίες του Richmond από το σπίτι του. «Τις έβλεπα ως μελέτες φωτός», λέει.
«Όμως αναπόφευκτα, και σίγουρα επηρεασμένος από το γεγονός ότι είμαι παιδί μεταναστών, άρχισα να σκέφτομαι τις εκατοντάδες ζωές που πέρασαν από εκεί. Ειδικά τη νύχτα, όταν ανάβουν και σβήνουν τα φώτα σε διαφορετικά διαμερίσματα».
Με την κυβέρνηση της Victoria να σχεδιάζει την κατεδάφιση και των 44 πολυκατοικιών κοινωνικής στέγασης στη Μελβούρνη, ο Pavlidis αισθάνεται πλέον «πως επείγει να επικεντρωθώ σ’ αυτές πριν εξαφανιστούν».
«Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο έντονα νιώθω πως αυτά που φαίνονται ασήμαντα είναι τελικά σπουδαία», παρατηρεί.
«Είμαι 61, ο πατέρας μου πέθανε πριν τέσσερα χρόνια, η μητέρα μου δεν είναι καλά και πολλοί φίλοι αρρωσταίνουν—ο χρόνος γίνεται λιγότερο φιλικός».
Το έργο του μας θυμίζει πως ακόμη και τα πιο απλά πράγματα κουβαλούν μέσα τους το βάρος ζωών. Πως οι «καθημερινές» ζωές δεν είναι λιγότερο σημαντικές από τις πιο ασυνήθιστες — και ότι, τελικά, το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθούμε και να τις παρατηρήσουμε.
The post Ζωές στο φως: Ο Jim Pavlidis αποτυπώνει την ομορφιά του καθημερινού appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.