Ο Παναθηναϊκός στο Ibrox απέναντι στους Ρέιντζερς δεν παρουσίασε απλώς ανταγωνιστικό πρόσωπο. Για περίπου μισή ώρα, κυριάρχησε. Είχε ρυθμό, ενέργεια, καθαρές φάσεις και την αίσθηση πως το ματς του… ανήκει. Το δοκάρι του Πελίστρι, οι μεγάλες στιγμές με Τζούριτσιτς, Μαξίμοβιτς και Πάλμερ – Μπράουν, όλα έδειχναν πως το «τριφύλλι» μπορούσε να βάλει βάσεις νίκης και πρόκρισης κόντρα στους Σκωτσέζους.
Κι όμως, από το 52’ και μετά, το σκηνικό άλλαξε. Το γκολ του Κέρτις, κόντρα στη ροή του αγώνα, ήταν η πρώτη γροθιά. Η – αυστηρή όσο δεν πάει – αποβολή του Βαγιαννίδη η δεύτερη. Και κάπου εκεί, η ομάδα του Ρουί Βιτόρια λύγισε. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και ψυχολογικά. Οι Ρέιντζερς βρήκαν χώρους, έλεγξαν τον ρυθμό, πέτυχαν και δεύτερο γκολ με τον Γκασαμά, και το τελικό 2-0 γράφτηκε σαν τιμωρία για όσα ο Παναθηναϊκός δεν έκανε στο πρώτο ημίχρονο. Δηλαδή να σκοράρει τουλάχιστον ένα γκολ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι γηπεδούχοι τα… χρειάστηκαν για κανα 35λεπτο στο πρώτο μέρος και απλά παρακολουθούσαν το παιχνίδι του Τριφυλλιού, δίχως να έχουν τη δυνατότητα αντίδρασης.
Πότε ο Κυριακόπουλος από την αριστερή πτέρυγα (με διαφορά ο MVP του Παναθηναϊκού), πότε ο Πελίστρι από το δεξί φτερό, πότε ο Μπακασέτας με εξαιρετική παρουσία, κυριαρχούσε και ο Τσιριβέγια στο κέντρο και οι Σκωτσέζοι δεν… καταλάβαιναν τι γινόταν στο γήπεδο. Όμως η μπάλα “τιμωρεί”. Και ακόμη περισσότερο, η αφέλεια “πληρώνεται”. Ιδιαίτερα σε μια μπαρουτοκαπνισμένη έδρα και απέναντι σε μια ομάδα που έχει ισχυρό ποδοσφαιρικό DNA.
Ναι, ένα γκολ μπορούσε να είχε σκοράρει ο Παναθηναϊκός. Και δύο και τρία. Ωστόσο ξέρετε πως μεταφράζεται το “μηδέν” των “πράσινων” στην επίθεση; Είτε σαν απροσεξία, είτε σαν έλλειψη της απαραίτητης ποιότητας για να πάει αυτή η… μπάλα στα δίχτυα των αντιπάλων. Το γκολ είναι τέχνη και ο Παναθηναϊκός αυτό που έκανε στη Γλασκώβη ήταν σαν να ζωγράφιζε με μεράκι σε ένα καμβά και μόλις έφτανε στο τέλος, να άρπαζε τον κουβά με τη μπογιά και να κατέστρεφε το “έργο” του.
Το θετικό από τούτη τη βραδιά; Ο Παναθηναϊκός έδειξε ξεκάθαρα πως μπορεί απέναντι στους Ρέιντζερς, οι οποίοι δεν ήταν και κάτι το… τρομερό. Ήταν ανώτερος για μεγάλο διάστημα, είχε πλάνο, είχε φρεσκάδα, είχε ευκαιρίες. Το αρνητικό; Οι λεπτομέρειες πάλι δεν ήταν στο πλευρό του. Και εδώ δεν παίζει ρόλο μόνο η τύχη, αλλά και η ικανότητα. Απροσεξία στην τελική προσπάθεια, αφέλεια στη φάση της αποβολής και έλλειψη καθαρού μυαλού όταν το ματς γύρισε. Γιατί από εκεί και πέρα, το παιχνίδι ήταν στον απόλυτο έλεγχο των Σκωτσέζων.
Η πρόκριση δεν χάθηκε οριστικά, όσο και αν ακούγεται… κάπως. Γιατί ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι είναι ικανός να περάσει το εμπόδιο των Ρέιντζερς. Ωστόσο το βράδυ της 30ής Ιουλίου στο ΟΑΚΑ θα χρειαστεί πίστη, σοβαρότητα και κάτι σημαντικότερο. Αποτελεσματικότητα. Γιατί αυτή η ομάδα μπορεί να πετύχει το στόχο της, αρκεί να το αποδείξει τη στιγμή που πρέπει.