Νοσταλγώ την εποχή εκείνη, που την οξεία πολιτική αντιπαράθεση τη λέγαμε «πόλωση» και στον υπερθετικό γινόταν «ακραία πόλωση». Μπουχτίσαμε από την πόλωση, συνέβησαν και γεγονότα συνταρακτικά που φόρτισαν ακόμη περισσότερο το κλίμα, έτσι η πραγματικότητα σύντομα ξεπέρασε τη λέξη – όπως τα παιδιά που μεγαλώνουν και δεν χωράνε στα ρούχα τους. Βρήκαμε, λοιπόν, ένα νέο όρο, που αποδίδει καλύτερα τη νέα πραγματικότητα, την τοξικότητα. Σε αυτή την εποχή βρισκόμαστε, την εποχή της τοξικότητας, στην οποία “Anything goes”, που λέει το τραγούδι του Κόουλ Πόρτερ. Ολα παίζουν, όλα επιτρέπονται, όπως στο κατς.
Αφού λοιπόν η τοξικότητα κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή, γιατί περιμένουμε να έχει χαρακτήρα γιορτής η δεξίωση στο Προεδρικό για την επέτειο της 24ης Ιουλίου; Θα ήταν ανυπόφορος ο κυνισμός και η υποκρισία, αν οι πολιτικοί αρχηγοί παρίσταναν τους ευτυχισμένους ινφλουένσερ, που τιτιβίζουν χαρωπά και σκορπίζουν χαμόγελα στο Ινσταγκραμ. Προτιμότερη είναι η γνησιότητα των αισθημάτων, δηλαδή η ψυχρότητα και η απόσταση που είδαμε στη δεξίωση της περασμένης Πέμπτης. Σε τελευταία ανάλυση, ήταν και μία ευπρόσδεκτη επίδειξη αυτοσυγκράτησης και αξιοπρέπειας. Γιατί, ξέρετε, αν άφηναν τα πραγματικά αισθήματά τους ελεύθερα, μπορεί και να έρχονταν στα χέρια. Τα τιθάσευσαν όμως και περιορίστηκαν στα θεμιτά στραβομουτσουνιάσματα.
Δεν είναι πάρτι η δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ούτε ο κήπος του Προεδρικού Μεγάρου είναι κλαμπ της Μυκόνου, ώστε να πρέπει με το στανιό να υπάρχει «κέφι, κέφι, κέφι!». Είναι μια εκδήλωση που γίνεται με τον σκοπό να τιμηθεί το σημαντικότερο πολιτικό ορόσημο στη μεταπολεμική ιστορία μας. Γιατί, παρόλα τα λάθη που κάναμε και τις διακυμάνσεις της πορείας, η Δημοκρατία που χτίσαμε από το 1974 μέχρι σήμερα είναι το κορυφαίο επίτευγμά μας. Είναι το πολιτικό περιβάλλον που παρήγαγε τη μεγαλύτερη ευημερία που γνώρισε ο τόπος, για τους πολλούς. Επομένως, αν ο άλλος έχει μούτρα εκείνη τη μέρα, ας πάει μουτρωμένος. Τι πειράζει; Κανείς δεν πρόκειται να του πει τίποτα, δικαίωμά του είναι. Οι άλλοι αρχηγοί, εκείνοι που δεν πήγαν, και αυτοί καλά έκαναν. Οπως δεν είναι υποχρεωτικό το κέφι, δεν είναι υποχρεωτική ούτε η παρουσία. Αυτή την ελευθερία γιορτάζουμε, τέλος πάντων, όσοι από εμάς θεωρούμε την 24η Ιουλίου γιορτή.
ΑΞΕΣΟΥΑΡ
Η θλιβερή περίπτωση ήταν εκείνη του Αλέξη Χαρίτση, που επιχείρησε να εκμεταλλευτεί ως ευκαιρία για δημοσιότητα τη δεξίωση για την επέτειο, ζητώντας να συνοδεύεται από έναν Παλαιστίνιο και, στη συνέχεια, διαμαρτυρόμενος εντόνως, όταν δεν του επετράπη να το κάνει. Ηταν μια πρωτοβουλία του προέδρου της Νέας Αριστεράς, η οποία ασφαλώς δεν προσέφερε τίποτα απολύτως στο Μεσανατολικό ή την ευαισθητοποίηση του ελληνικού κοινού για το θέμα. Ο σκοπός ήταν να δείξει σε εμάς τους τρίτους πόσο κατάκαρδα έχει πάρει το Μεσανατολικό και τα βάσανα των Παλαιστινίων, ώστε συμβολικά τα παίρνει μαζί του και στο Προεδρικό. Ο δε παλαιστίνιος φουκαράς, που είχε συμφωνήσει να παίξει τον ρόλο του συμβόλου, ήταν το αξεσουάρ. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και, όπως ξέρουμε, ο σκοπός της Αριστεράς, ο εκάστοτε σκοπός, είναι πάντα άγιος. Συνεπώς, όλα τα μέσα της επιτρέπονται. Οι άλλοι, οι αντίπαλοι, εργαλειοποιούν και εκμεταλλεύονται· η Αριστερά, η αγνή και άδολη όπως και η απλή αναλογική, μόνο αγωνίζεται!
Ακόμη πιο θλιβερή έκανε την παράσταση του κ. Χαρίτση η αφόρητη αίσθηση του déjà vu. Το ίδιο έργο είχε ανεβάσει ο Αλέξης Τσίπρας στο παρελθόν, όταν εμφανίστηκε στη δεξίωση συνοδευόμενος από αφρικανή μετανάστρια. Και το είχε ανεβάσει με επιτυχία, σημειώστε, ενώ ο καημένος ο κ. Χαρίτσης, κατά το κοινώς λεγόμενο, έφαγε πόρτα. Εκείνο που καταπλήσσει, όμως, είναι η έλλειψη φαντασίας εκ μέρους του κ. Χαρίτση.
Υστερα από τόσες περιπέτειες που έχουν περάσει στον χώρο τους, το μόνο που έχει να προσφέρει είναι μια ξινή απομίμηση του κ. Τσίπρα; Καμία φαντασία αυτά τα παιδιά; Τόσο κολλημένοι στο παρελθόν; Δεν μου κάνει εντύπωση, επομένως, να τα έχουν κάνει πάνω τους, με την προοπτική καθόδου του κ. Τσίπρα με νέο κόμμα. Είναι φανερό ότι δεν τον έχουν ξεπεράσει ακόμα. Οπως είναι επίσης φανερό ότι η εποχή έχει ξεπεράσει τον κ. Τσίπρα, έστω και αν ο ίδιος δεν το έχει καταλάβει.