Ο Γιώργος Τουρσουνίδης ήταν για τον ΠΑΟΚ ο «κάτι σαν Κωνσταντέλιας» μιας άλλης εποχής.
Aμφότεροι προέρχονταν από τις ακαδημίες -πάλαι ποτέ, τσικό- και η προοπτική εξέλιξης τους ήταν προδιαγεγραμμένη από τότε. Όπου πήγαινες άκουγες για έναν παικταρά που ψήνεται στη μικρή ομάδα και σύντομα θα παραμιλάνε όλοι.
Άλλο κοινό σημείο τους η θέση του επιτελικού χαφ, άσχετα αν στον Ντέλια αρέσει μάλλον περισσότερο να οργιάζει και στην αριστερή πτέρυγα.
Ο μικρούλης Γιώργος έκανε πρεμιέρα ως δεξί μπακ επί Αλέφαντου κι έδειξε άμεσα πως ήταν θέμα χρόνου να καταξιωθεί, να εξελιχθεί σε ηγέτη, να κληθεί στην εθνική και να μιλάνε όλοι για εκείνον.
Όπως και συνέβη, αναπόφευκτα λοιπόν έγινε στόχος ομάδων που βρίσκονταν σε υψηλότερα level από τον ΠΑΟΚ, με πρώτο και καλύτερο τον Βαρδινογιάννη του Παναθηναϊκού, που τότε ήταν κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Η χρονιά που τελείωνε το συμβόλαιο του παίκτη, εξελίχθηκε σε κανονικό σίριαλ.
Στην Ελλάδα τότε ίσχυε η ανώτερη προσφορά -17 εκ. δραχμές αν δεν με απατά η μνήμη μου- σε περίπτωση γηγενούς ποδοσφαιριστή μάλιστα, δεν υπήρχε περιθώριο αντιπροσφοράς. Αν η ομάδα που είχε αναδείξει τον παίκτη έδινε τα περισσότερα δηλαδή, αυτός ανανέωνε ήθελε δεν ήθελε.
Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΟΚ Θωμάς Βουλινός πιέστηκε υπερβολικά από ΜΜΕ και κοινή γνώμη ώστε να πιάσει ταβάνι -που ήταν υψηλό για την εποχή- και τελικά ενέδωσε, «δένοντας» τον παίκτη.
Στην πορεία και μετά την ανανέωση η εξέλιξη του Τουρσουνίδη δεν ήταν η αναμενόμενη, σιγά σιγά πήρε την κατιούσα και η απόδοση του έφθινε. Χωρίς να είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη εννοείται, δεν έγινε ποτέ ο αρχηγός που θα έπαιρνε τον ΠΑΟΚ στις πλάτες του οδηγώντας τον στην κορυφή, όπως ήταν το όραμα όσων έβγαιναν στα ραδιόφωνα της εποχής, ουρλιάζοντας «αν δεν τον ανανεώσεις Βουλινέ, ψάξε τρύπα να κρυφτείς..»
Στην πορεία, ο…διακαής πόθος του Παναθηναϊκού, Τουρσουνίδης, συνέχισε ως ελεύθερος στην Ξάνθη, τη μόνη ομάδα που του έδινε συμβόλαιο. Παρέμεινε μια διετία περνώντας περίπου απαρατήρητος και επέστρεψε στον ΠΑΟΚ τιμής ένεκεν. Μηδέν γκολ, μηδέν συμμετοχές, κρεμώντας τα παπούτσια του μόλις στα 31…
Αν ο αείμνηστος Θωμάς Βουλινός που ήταν αγύριστο κεφάλι δεν έκανε την μοναδική εξαίρεση στη θητεία του και άφηνε τον παίκτη να φύγει, ο ΠΑΟΚ θα έβγαινε κερδισμένος αφού θα απαλλάσσονταν από ένα υψηλότατο για την εποχή συμβόλαιο, που δεν του προσέφερε τα αναμενόμενα. Και ίσως άνοιγε αναπόφευκτα ο δρόμος για τον επόμενο Τουρσουνίδη.
Η καριέρα του παίκτη στο wiki θα περιείχε περισσότερες παραγράφους, αφού αναπνέοντας φρέσκο αέρα στο Παναθηναϊκό περιβάλλον, με νέους συμπαίκτες και διαφορετικές απαιτήσεις, θα έφτανε στα επίπεδα που οραματιζόμασταν στον ΠΑΟΚ, αλλά μείναμε με το όραμα..
Κοινώς, όλοι βγήκαν χαμένοι και ο ΠΑΟΚ κι ο Βουλινός ως ιδιοκτήτης κι ο κόσμος με τις εμμονές του.
Με βάση τα προσωπικά του βιώματα, αν ήταν σήμερα «πνευματικός» του Κωνσταντέλια, θα του έλεγε «φύγε βρε αγόρι μου να βρεις χαρά, όσα ήταν να ζήσεις εδώ τα έζησες. Δεν έχει άλλα. Μην κάνεις το λάθος που έκανα εγώ και μαραζώσεις στους ίδιους τόπους…»
Υπόψιν πως το δέλεαρ της εποχής ήταν ο Παναθηναϊκός, σήμερα το πράγμα έχει ξεφύγει και οι επιλογές είναι πολλαπλάσιες και πιο «χλιδάτες».
Ότι ήταν να προσφέρει στον ΠΑΟΚ ο Κωνσταντέλιας, το προσέφερε. Εγκεφαλικά είναι υπερπλήρης και στέκομαι σε αυτό, γιατί ο νους δίνει ώθηση στο σώμα.
Τέσσερα χρόνια πριν είχε στόχο να καθιερωθεί, δεν καθιερώθηκε απλά αλλά έγινε Νο1.
Στην πορεία μπόλιασε το ποδόσφαιρο αλάνας που λατρεύει, με την τακτική ωρίμανση που ζητούσε ο προπονητής.
Χρίστηκε διεθνής, πήρε πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ, η εικόνα του μπήκε δίπλα σε εικονοστάσια και έγινε σημείο αναφοράς για τα ΜΜΕ.
Αν και ζει σε εποχή που η καφρίλα βασιλεύει, αποθεώνονταν και από αντιπάλους μετά από δικά του γλέντια, στις έδρες τους. Και σε κάθε ανάρτηση που αναφέρει τ΄ όνομά του, διάβαζες «προσκυνώ τη χάρη σου Γιάννη Κωνσταντέλια, είμαι Ολυμπιακός, είμαι Παναθηναϊκός, είμαι ΑΕΚ…»
Φτάνει, έσκασε το παιδί, δεν υπάρχει κάτι που θα τον σπρώξει παραπέρα.
Ότι ήταν να καταφέρει το κατάφερε, ότι ήταν να ζήσει το έζησε, όση δόξα μπορούσε να του προσφέρει η εν Ελλάδι παρουσία του, εισπράχθηκε ήδη.
Τα κύτταρα του εγκεφάλου του δεν μπορούν να ενεργοποιηθούν περαιτέρω, προσφέροντάς του κίνητρο για κάτι περισσότερο.
Δεν είναι αυθαίρετο αυτό, προκύπτει και από γεγονότα.
Σάλτσμπουργκ και Μπενφίκα έδιναν πέρσι 20εκ για τον Ντέλια, αν έλεγες ειδικά στους Πορτογάλους που εμφανιστήκαν προς το τέλος «20 δίνεις; Με 23 στον στέλνω αύριο με κούριερ και αυθημερόν παράδοση» θα απαντούσαν «deal done. Στείλε iban»
Ο προπέρσινος Ντέλιας απείχε από τον περσινό, πέρα από τα ματάκια μας το μαρτυρά και η χαμηλότερη προσφορά της Στουτγάρδης στα 18εκ, όπως και η προηγούμενη της ΤΣΣΚΑ που ήταν ακόμα μικρότερη. Κι αυτά λόγω της εξαιρετικής παρουσίας του με την εθνική στην Σκωτία, που τον ανέβασε το τελευταίο δίμηνο.
Βάσει των δεδομένων μέχρι εκείνο το παιχνίδι που έγινε Μάρτιο, η μέγιστη προσφορά θα ήταν θαύμα αν προσέγγιζε τα 13-14 και με υψηλή αμοιβή στους μεσολαβητές, καθώς το ενδιαφέρον θα ήταν περιορισμένο.
Ο κόσμος μπορεί να αδιαφορεί για το ύψος των προτάσεων, επειδή προφανώς οι εμμονές δεν του επιτρέπουν να αντιληφθεί πως τα προτεινόμενα χρήματα, είναι πλήρως εναρμονισμένα με την εικόνα του ποδοσφαιριστή στο χόρτο.
Ο παίκτης που διαπραγματεύεται στα 20εκ, είναι γιατί αυτά τα μεγέθη προκύπτουν από τις επιδόσεις του στο γήπεδο (+ ηλικία και υπολειπόμενο χρόνο συμβολαίου). Αν την επόμενη χρονιά κοστίζει 10εκ, σημαίνει πως η προσφορά του στην ομάδα θα έχει πέσει στο μισό.
Δεν είναι ανόητη η αγορά, λειτουργεί με τεκμηριωμένα και αδιάσειστα κριτήρια και σίγουρα μακριά από φαντασιώσεις.
Σε περίπτωση που το παράδειγμα Τουρσουνίδη σας φαίνεται μακρινό, παραδειγματιστείτε από τον Φώτη Ιωαννίδη που πέρσι τον ζητούσε μέχρι και η …εθνική Βραζιλίας και φέτος αναζητείται αγοραστής μέσω αγγελίας.
Ηθικό δίδαγμα; Παίκτες αξίας όπως ο Ντέλιας, πρέπει να αλλάζουν παραστάσεις, οξυγόνο, κίνητρα, ενδιαφέροντα, όταν φτάσουν στα πικ τους.
Η αλλαγή περιβάλλοντος αμέσως μετά, ανανεώνει, εξελίσσει, δίνει χαρά στον αθλητή, ο οποίος με τη σειρά του την μεταδίδει στην κερκίδα.
Κατανοώ απολύτως ότι ο κόσμος γοητεύεται από τον μικρόκοσμο των δικών του ψευδαισθήσεων, δεν υπάρχει λόγος όμως να φυλακίζονται κι άλλοι εκεί μέσα.
Χαμένοι θα βγουν και οι ίδιοι και η ομάδα τους και οι παίκτες που εγκλωβίζονται σε υστερικά «θέλω» και τα οποία δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
ΥΓ. Η κατάσταση με τον Ντέλια, παραπέμπει σε συνήθειες του 60 και του 70. Τότε που όταν στις μικρές επαρχιακές κοινωνίες κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο γιός του τάδε θέλει να πάει στην Αθήνα να σπουδάσει ιατρική, ολόκληρο το χωριό έκανε παρέλαση από το σπίτι της οικογένειας, λέγοντας: «Που θα αφήσετε το παιδί να πάει στην πόλη, μπορεί να κάνει κακές παρέες και να μπλέξει με τεντιμπόηδες. Μια χαρά είναι εδώ, έχετε και το τσαγκαράδικο του παππού να δουλέψει. Να παντρευτεί και την Γκόλφω από απέναντι, να ζήσουν ευτυχισμένα τα παιδιά…»
Οι κοινωνίες τα ξεπέρασαν αυτά, όχι οι ποδοσφαιρικές όμως.
Ή μάλλον αυτή του ΠΑΟΚ, γιατί πουθενά αλλού δεν συμβαίνει αυτό σε τέτοιο βαθμό.
Δεν είναι μόνο ο Ντέλιας που αποτελεί το αποκορύφωμα, αλλά από την πώληση του Τσίμιροτ μέχρι του Κουλιεράκη, το ίδιο συμβαίνει. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια, φωνασκίες και ασυνάρτητες κραυγές.
Να μην φύγουν τα παιδιά, να βγάλουν ρίζες στο τσαγκαράδικο του ΠΑΟΚ, να παντρευτούν την Γκόλφω και να ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι.
Αφού δεν έγινε με τους προηγούμενους, ας γίνει με τον Ντέλια να μετρήσουμε προσεχώς τα επίπεδα ευτυχίας μας…