Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά. Παλεύεις, μάχεσαι, προσπαθείς και τελικά παίρνεις αυτό που δικαιούσαι αν… σκοράρεις. No goal, no party. Αν η μπάλα δεν μπει στο πλεκτό, τότε «αντίο και καλή τύχη». Γιατί η ουσία είναι αυτή που μετράει.
Οι εντυπώσεις χάνονται στον άνεμο την ίδια βραδιά και κανένας δεν πρόκειται να θυμάται έντονα (γιατί δεν είναι και πολύ εύκολο να ξεχαστούν είναι η αλήθεια) τις τεράστιες χαμένες ευκαιρίες του Πελίστρι, την κεφαλιά του Ιωαννίδη, τα «αχ» που ακούστηκαν στο ΟΑΚΑ από 40.000 φιλάθλους. Αυτά που χαράζονται στη μνήμη και στις σελίδες της ποδοσφαιρικής ιστορίας είναι τα γκολ που μπήκαν και δεν… μπήκαν.
Άλλοι το λένε κυνικότητα, άλλοι αποτελεσματικότητα, άλλοι ικανότητα. Το θέμα είναι να μπει το γκολ. Οι Σκωτσέζοι βρήκαν στόχο με λίγες καλές στιγμές, ο Παναθηναϊκός δημιούργησε μια ντουζίνα από δαύτες και έμεινε εκτός Champions League.
Η πικρή γεύση μένει ακόμα στο στόμα, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν αποκλείστηκε από μια καλύτερη ομάδα. Οι Ρέιντζερς είναι ανέτοιμοι, σε στάδιο “χτισίματος” και μάλλον ένα επίπεδο πιο κάτω από τους Πράσινους σε όλα τα αγωνιστικά επίπεδα. Ωστόσο είχαν στη Γλασκώβη και στην Αθήνα, αυτό που έλειπε από το Τριφύλλι. Το γκολ.
Στην ποδοσφαιρική πιάτσα ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να ανησυχεί κάποιος όταν βλέπει μια ομάδα να δημιουργεί και να παράγει φάσεις. Γιατί τα γκολ – αργά ή γρήγορα – θα έρθουν. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι αρκετά διαφορετική. Γιατί αυτές οι ευκαιρίες στέρησαν από τον Παναθηναϊκό κάποια εκατομμύρια ευρώ, σημαντικούς βαθμούς και δόξα. Αυτές οι χαμένες στιγμές άφησαν το Τριφύλλι εκτός της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και πρόσθεσαν μπόλικα κιλά άγχους στις τσέπες του.
Βλέπετε, η ευρωπαϊκή συνέχεια δεν είναι εξασφαλισμένη και μέσω των προκριματικών ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί να την εξασφαλίσει. Με πρώτο στόχο τη συμμετοχή του στη League Phase του Europa League και μίνιμουμ την παρουσία στο Conference League.
Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να αυξήσει τις πιθανότητες πρόκρισης, αν είχε κινηθεί διαφορετικά στη μεταγραφική αγορά. Γιατί η απουσία ενός δημιουργικού μέσου, αλλά και ενός ενδεκαδάτου – και με διαφορετικό στιλ από τον μαχητικό Τζούριτσιτς – αριστερού εξτρέμ, θα είχε πιθανότατα ανακατέψει λίγο τα ποδοσφαιρικά δεδομένα.
Λείπει ένας “Ουναΐ” από την ενδεκάδα του Παναθηναϊκού; Λείπει! Χρειάζεται ο Παναθηναϊκός έναν “Πελίστρι” στην αριστερή του πτέρυγα; Τον χρειάζεται. Προσθέστε σε αυτή την αγωνιστική εξίσωση και την άμεση ανάγκη απόκτησης δεξιού μπακ, ενδεχομένως και κεντρικού μέσου και έχετε μπροστά σας ολόκληρη την εικόνα.
Άργησε ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει παίκτες – κλειδιά και ο χρόνος τρέχει σαν παλαβός σε ένα χωράφι με φράουλες. Ένα μεγάλο ερώτημα πλέον κλωθογυρίζει στο μυαλό. Με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις να είναι συνεχόμενες και κάθε παιχνίδι να αποκτά τη σημασία “τελικού”, πότε θα κλείσουν τα μεταγραφικά θέματα, πότε θα ενσωματωθούν οι νέοι παίκτες στις προπονήσεις, πότε θα προλάβουν να αντιληφθούν τη φιλοσοφία του Βιτόρια και πότε θα είναι έτοιμοι για να αγωνιστούν;
Τούτη η κατάσταση κινδυνεύει να γίνει κάπως… άβολη και αυτό είναι ξεκάθαρα θέμα σχεδιασμού και υλοποίησης όσων έχουν χαραχτεί στο μεταγραφικό πλάνο του Παπαδημητρίου και της διοίκησης Αλαφούζου.