Το τελευταίο διάστημα προβάλλεται σε replay το ίδιο έργο. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές, στις ίδιες αίθουσες άδειες. Σεναριογράφοι και σκηνοθέτες επιχειρούν να ανεβάσουν το remake ενός έργου το οποίο στην πρώτη προβολή του είχε κόψει αναρίθμητα εισιτήρια, ξεχνώντας όμως κάτι βασικό. Οτι, μία δεκαετία μετά, το έργο ανεβαίνει σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Και κυρίως ότι οι θεατές ξέρουν πλέον το φινάλε. Η καλλιέργεια κλίματος τοξικότητας, το υβρεολόγιο, η υπονόμευση θεσμών όπως η Δικαιοσύνη, η παραγωγή τεχνητού ψηφιακού θορύβου, η εργαλειοποίηση ακόμα και των πιο τραγικών και φριχτών βιωμάτων έβγαλαν πολιτικό μεροκάματο στην Ελλάδα της κρίσης. Σε μία αποσταθεροποιημένη κοινωνία που πίστεψε σε μαγικές λύσεις. Πλέον, οι πολίτες, που κάποιοι μύησαν στη νοοτροπία «δεν πληρώνω», είδαν ότι τελικά πλήρωσαν τον λογαριασμό, με πρόστιμο και τόκο. Παρ’ όλα αυτά, το σενάριο λουπάρει και πάλι τις ίδιες σκηνές. Τοξικότητα, εχθροπάθεια και μια δημόσια αντιπαράθεση χωρίς ίχνος πολιτικότητας.
Μετά τις κατηγορίες για «κόμμα βιαστών», ανάλγητων που άφησαν να πεθάνει η δήθεν «νεκρή μικρή Μαρία» και πιο πρόσφατα για «υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά», μόλις λίγες μέρες πριν ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φαραντούρης χαρακτήρισε την κυβέρνηση «εγκληματική οργάνωση χειρίστου είδους και ξεφτίλα» κάνοντας λόγο για εκπόρνευση και περιγράφοντας τον Πρωθυπουργό ως «νονό». Λίγους μήνες πριν, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παππάς είχε χαρακτηρίσει τη ΝΔ «φυτώριο δολοφόνων, παιδόφιλων, βιαστών, εγκληματιών… εθνικών βλαξ». Απέναντι σε αναρίθμητες κυβερνητικές αστοχίες, ολιγωρίες και λάθη, στη Βουλή οι τόνοι ανεβαίνουν όχι με πολιτικά επιχειρήματα που να καταδεικνύουν κυβερνητικά σφάλματα, αλλά με εκτόξευση αγοραίων χαρακτηρισμών, επιπόλαιες αναφορές ότι ζούμε χούντα ή πρόσφατα με υποδαύλιση θεωριών συνωμοσίας για παράνομα φορτία και τουλόλια.
Τη στιγμή που συντελούνται παγκόσμιες γεωπολιτικές αλλαγές, τα εγχώρια κόμματα διαγκωνίζονται σε έναν άτυπο διαγωνισμό αντισυστημικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι και στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση καταγράφει απώλειες ψηφοφόρων που όμως κατευθύνονται στους αναποφάσιστους. Ο κατακερματισμένος ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει απογοητευτικά ποσοστά σε όλα τα παρακλάδια του, ενώ είναι ενδεικτικό ότι το νεοϊδρυθέν και προσωποκεντρικό κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη βρίσκεται δημοσκοπικά σε απόσταση μόλις 2-3 μονάδων από τον άλλοτε κραταίο ΣΥΡΙΖΑ με τα δεκάδες γνωστά και προβεβλημένα στελέχη, και η ΝΕΑΡ με τα επίσης γνωστά και προβεβλημένα πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κινείται πέριξ του 1%. Στην πραγματικότητα η ίδια η επιτυχία του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος σέρνει μόνος ολόκληρο κόμμα και που αδιαμφισβήτητα θα κέρδιζε την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ εάν δεν είχε απομακρυνθεί με τις γνωστές μεθόδους, δείχνει την ανάγκη των ψηφοφόρων για κάτι φρέσκο και μια νέα εποχή. Παρά τη δημοσκοπική καθίζηση όμως των άλλοτε κραταιών κομμάτων, η άσκηση πολιτικής συνεχίζει να γίνεται με hashtag, τρολ και παραγωγή ψηφιακού θορύβου, αγνοώντας επιδεικτικά ότι με trends των social media ασχολείται ένα απολύτως μειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας.
Σε κάθε περίπτωση το «να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα» είναι η φράση που αποδίδεται στον Αλμπερτ Αϊνστάιν ως «ορισμός της παράνοιας».