Πριν από λίγες ημέρες ο Σταύρος Πνευμονίδης συμπλήρωσε τα 19 του χρόνια. Η ημερομηνία των γενεθλίων του τον βρήκε στο εξωτερικό, όχι με τους φίλους του, αλλά με τους συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό. Στην προετοιμασία των Ερυθρόλευκων. Μα, για σταθείτε. Αυτοί δεν είναι οι φίλοι του πλέον, αυτοί δεν είναι αυτό που λέμε η «δεύτερη οικογένειά του»; Στο διαδίκτυο ανέβηκαν βιντεάκια για το πώς γιόρτασε ο Πνευμονίδης και οι πάντες, όσοι τέλος πάντων αντιλαμβάνονται τον τρόπο λειτουργίας ενός συνόλου, αντιλήφθηκαν κάποια «μυστικά». Ισως το «πώς και το γιατί» η όλη διαδικασία ενσωμάτωσης των νεαρών του Ολυμπιακού στη μεγάλη ομάδα γίνεται με απολύτως ομαλό, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η γενέθλια τούρτα κόπηκε. Ο Πνευμονίδης πήρε θέση στην κεφαλή του τραπεζιού. Το χαμόγελό του φώτισε την αίθουσα. Αλλά μάλλον περισσότερο γελούσαν και το απολάμβαναν οι συμπαίκτες του, όλα τα μέλη των Ερυθρόλευκων. Ο Κοβάσεβιτς. Ο Τζολάκης. Ο Γιατζίτζι, ακριβώς δίπλα στον Πνευμονίδη, ο ποδοσφαιριστής που του έδωσε …πάσα μια κουταλιά τούρτας. Γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει «οικογένεια». Και προφανώς δεν επρόκειτο για κάτι σκηνοθετημένο. Eίναι, ξεκάθαρα, το σημείο-κλειδί. Ο παλιοσειρές υποδέχονται τους νέους με «ανοιχτές αγκάλες». Τους ανοίγουν τον δρόμο. Και ο καλύτερος θα αγωνιστεί. Ο ορισμός της ομάδας. Γιατί στον αθλητισμό η έννοια της ιεραρχίας όσον αφορά στο πώς ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις στην ενδεκάδα, είναι κάτι σχετικό. Ο πλέον φορμαρισμένος θα πάρει λεπτά συμμετοχής. Οποιος έχει τα αγωνιστικά προσόντα προχωρά. Ρωτήστε τον Μεντιλίμπαρ. Και ο Ολυμπιακός με την όλη του λειτουργία αλλά και την αλυσίδα από τις μικρές ηλικιακά ομάδες έως την πρώτη, δείχνει τον δρόμο. Το αποδεικνύουν οι παλιοί και οι πιτσιρικάδες που έχουν φτιάξει κάτι αληθινά αξιοζήλευτο, με κανόνες και αρχές.