ΤΙ ΦΕΡΝΕΙ η συνάντηση της Αλάσκας στο πολύ άμεσο μέλλον;
Μια συνάντηση, η οποία, κατά σχεδόν γενική ομολογία, ήταν μια τυπικότατη άσκηση δημόσιων σχέσεων και ως τέτοια αντιμετωπίζεται;
ΚΑΙ για να πούμε και μια αλήθεια, στην Ελλάδα, ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα έμεινε άφωνο. Ειδικότερα τα κόμματα της Αριστεράς – ούτε ένα σχόλιο πριν, αλλά και μετά τη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν.
ΔΕΝ ξέρω αν οι… σύντροφοι δεν έτρεξαν να πολυκεφαλιάσουν εν μέσω των εξορμήσεών τους στις παραλίες, συμμετέχοντες στα πάλαι ποτέ «μπάνια του λαού», αλλά, ρε παιδιά, δεν αφορούσε αυτή η συνάντηση ολόκληρο τον κόσμο και απαξιείτε να την δείτε έστω και ως μια παράπλευρη ενασχόληση;
ΒΕΒΑΙΑ, σε κομμάτια της ελλαδικής Αριστεράς υπάρχει η αντίληψη ότι τέτοιου είδους συναντήσεις μόνο κακό μπορεί να φέρουν για τους λαούς, οι οποίοι ακόμα έχουν στο dna τους την … ιστορική αποστολή να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο…
ΕΧΟΥΝ σταματήσει να παίζουν ρόλο οι διεθνείς ισορροπίες, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τα φιλειρηνικά κινήματα; Σήμερα που έχουμε στην ουσία έναν άλλο Ψυχρό Πόλεμο -νέας κοπής- πώς θα αποκρουστεί αυτός; Χωρίς συναντήσεις κορυφής ΗΠΑ – Ρωσίας; Αν, μετά την Αλάσκα, επανέλθει το ζήτημα του πυρηνικού αφοπλισμού, δεν θα χαιρετίσουμε την εξέλιξη αυτή;
ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΤΕΙ ότι το 2010, με πρωθυπουργό της Ρωσίας τότε τον Πούτιν και πρόεδρο τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, υπογράφηκε από τους Ομπάμα – Μεντβέντεφ η περίφημη NEW START, για δραστικές μειώσεις στους διηπειρωτικούς στρατηγικούς πυραύλους. Μια Συμφωνία που η Αριστερά όλων των αποχρώσεων είχε τότε χαιρετίσει.
ΟΣΟ για τους «ευρωπαϊστές» τύπου Μητσοτάκη, που στο όνομα της «ρωσικής απειλής» στρατιωτικοποιούν την Ε.Ε., το ερώτημα είναι αν ενδεχόμενη αμερικανο-σοβιετική προσέγγιση θα αυξήσει ή θα μειώσει την «απειλή».
ΑΝ Η Αλάσκα γέννησε φόβους, αυτό συμβαίνει κυρίως στους Ουκρανούς, για απαράδεκτες συναλλαγές των Τραμπ – Πούτιν εις βάρος τους, με κάποιους Ευρωπαίους να μιλούν για «νέα Γιάλτα». Αν όμως ήθελαν να την αποφύγουν, ας ταχθούν υπέρ της στρατηγικής αυτονομίας της Ε.Ε., που δεν μπορεί να είναι μόνο στρατιωτική, όπως την εννοεί η Δεξιά…
ΝΑ ΠΑΜΕ και σε κάτι άλλο τώρα (σύμφωνα και με απόψεις διαδικτυακών φίλων μου, τις οποίες και υιοθετώ):
Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ είναι θρησκεία, Εβραίοι είναι οι θρησκευόμενοί του. Ο σιωνισμός είναι πολιτικό κίνημα, διανθισμένο με θρησκευτικές δοξασίες περί περιούσιου λαού και υποσχεθείσας γης, προωθώντας ιδέες της αποικιοκρατίας, ρατσισμού και απαρχάιντ.
ΥΠΗΡΕΤΕΙΤΑΙ κυρίως από Εβραίους, αλλά και ακόλουθους άλλων θρησκειών και από το 1948, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, υλοποιείται στην Παλαιστίνη.
«ΓΙΑ ΤΗΝ Ευρώπη θα αποτελούσαμε προπύργιο κατά της Ασίας, θα ήμασταν στην υπηρεσία των φυλακίων του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας», γράφει ο «πατέρας» του σιωνισμού Teodor Herzl, στο βιβλίο του «El estado judío» (Το εβραϊκό κράτος).
ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ, η αποικιοκρατική Ευρώπη (και στη συνέχεια και οι ΗΠΑ), από τη φάση της σχεδίασης του σιωνιστικού κράτους, του παρέχουν αμέριστη και αδιάληπτη προστασία για τη διασφάλιση -βέβαια- και των δικών τους πολιτικών, οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.
ΓΙΑ ΤΗ δημόσια προπαγάνδιση των κεκαλυμμένων (ή μη) στόχων του σιωνισμού, απαραίτητο είναι ένα καλλωπισμένο αφήγημα. Και για τη δημιουργία και συντήρηση αυτού του σιωνιστικού αφηγήματος επινοήθηκαν χρήσιμοι μύθοι και ιδιοποιήθηκαν, διαστρεβλώθηκαν και αποσιωπήθηκαν ιστορικά γεγονότα.
ΑΡΧΙΚΟ κεντρικό μέλημα του σιωνιστικού αφηγήματος ήταν η δημιουργία ενός έθνους και η κατάλληλη επιμέλεια της εικόνας του. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού επιλέχθηκε η αυθαίρετη μετατροπή του ιουδαϊσμού σε εβραϊσμό, δηλαδή η μετατροπή της θρησκείας σε εθνότητα.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΕΣ στα μέσα του 19ου αιώνα, οι κοινωνικές επιστήμες θεωρούσαν τη γλώσσα ως απαραίτητο κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που συγκροτούν ένα έθνος. Αυτό όμως ουδόλως αποθάρρυνε τους σιωνιστές. Οι Εβραίοι Σεφαραδίτες που μιλούσαν λαντίνο, οι Εβραίοι Ασκενάζι που μιλούσαν γίντις και οι Εβραίοι Μιζραχίτες που μιλούσαν αραβικά, περσικά ή κουρδικά, αποτελούν πλέον ένα ενιαίο έθνος για το σιωνιστικό αφήγημα.
Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ Εβραίος σιωνιστής στοχαστής Moses Hess, το 1862, στο βιβλίο του «Roma y Jerusalén: La última cuestión nacional» (Ρώμη και Ιερουσαλήμ: Το τελευταίο εθνικό ζήτημα) ήταν αυτός που για πρώτη φορά έκανε σαφή αναφορά σε εβραϊκό έθνος -ως σύγχρονο έθνος, και όχι ως θρησκευτική ή πολιτισμική κοινότητα. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Teodor Herzl στο προαναφερόμενο βιβλίο του «El estado judío», γράφει: «Αν θέλετε να οικοδομήσετε ένα έθνος σήμερα, δεν χρειάζεται να το κάνετε με τον τρόπο που ήταν εφικτό πριν από χίλια χρόνια».
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ακριβώς έγινε. Με μόνη συγκολλητική ουσία την κοινή θρησκεία, ο σιωνισμός άθροισε τις ανά τον κόσμο εβραϊκές κοινότητες και τις ονόμασε εβραϊκό έθνος. Η απουσία κοινής γλώσσας (προφανώς) αποτέλεσε πρόβλημα για την πειστικότητα του σιωνιστικού αφηγήματος, πρόβλημα που στα τέλη του 19ου αιώνα ανέλαβε να επιλύσει ο Εβραίος σιωνιστής γλωσσολόγος Eliezer Ben-Yehuda, με την αναβίωση της επί δύο σχεδόν χιλιετίες μη ομιλούμενης εβραϊκής γλώσσας.
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ συγκροτούν θρησκευτική κοινότητα, όχι εθνική. Και αυτή η άποψη διατυπώνεται από πολλούς μελετητές που πολύ δύσκολα μπορεί να κατηγορηθούν ως αντισημίτες. Ο Ισραηλινός καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, επιζών του Ολοκαυτώματος, Israel Shahak, στο βιβλίο του «Le racisme de l’État d’Israël» (Ο ρατσισμός του κράτους του Ισραήλ, 1975) γράφει για διαστρέβλωση της εβραϊκής ταυτότητας από θρησκευτική σε εθνική.
Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ σοσιαλιστής, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Shlomo Sand, στο βιβλίο του «The Invention of the Jewish People» (Η επινόηση του εβραϊκού λαού, 2009) αναφέρει ότι η ιδέα του εβραϊκού έθνους είναι ένας μύθος που επινοήθηκε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα.
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ μας, νέες κοινωνιολογικές προσεγγίσεις περί έθνους δεν θεωρούν την γλώσσα ως απαραίτητο κοινό στοιχείο. Αυτό όμως ουδόλως ακυρώνει την κατανόηση των επιδιώξεων των σιωνιστών από τα μέσα του 19ου αιώνα. Η επινόηση και τότε τεχνητή συγκρότηση του εβραϊκού έθνους, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη του σιωνιστικού στόχου. Ο Shlomo Sand, σε ένα άλλο βιβλίο του «La invención de la Tierra de Israel» (Η επινόηση της Γης του Ισραήλ, 2013), αναφέρει ρητά ότι χάρη στην επινόηση αυτή κατέστη εφικτή η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να ενισχυθεί το σιωνιστικό αφήγημα, επιστρατεύτηκαν παραπλανήσεις, μυθοπλασίες, ιδιοποιήσεις, ιστορικές συσκοτίσεις. Η ταύτιση Εβραίων και σιωνιστικού Ισραήλ, είναι μια συνεχής και απαραίτητη προπαγάνδα για το σιωνιστικό αφήγημα. Η παραπλανητική αυτή ταύτιση συνεπάγεται δύο πράγματα: αφενός, δωρίζει αυθαίρετα στο σιωνιστικό κράτος πλήθος μη σιωνιστών Εβραίων, αφετέρου, αποκρύβει επιμελώς πλήθος μη Εβραίων σιωνιστών.
ΤΟ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ αφήγημα περιγράφει το εβραϊκό έθνος ως ένα διαρκές και διαχρονικό θύμα. Ακόμα και όταν το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία, όπως κάνει τους τελευταίους 22 μήνες, τα θύματα εξακολουθούν να είναι οι ίδιοι. Η θυματοποίηση αυτή συσπειρώνει τους σιωνιστές, ενώ παράλληλα, εκτός σιωνισμού, καλλιεργεί ένα συναίσθημα κοινωνικής συμπόνοιας, που με τη σειρά του δημιουργεί μια τάση αυτοσυγκράτησης, έως και ακύρωσης, κάθε τεκμηριωμένης κριτικής απέναντι στο σιωνισμό και στην απτή έκφρασή του, το Ισραήλ.
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ δύο τελευταίους αιώνες, οι εβραϊκές κοινότητες αναμφισβήτητα υπέστησαν διώξεις -κυρίως στα κράτη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης- με αποκορύφωμα την εξολόθρευση 6.000.000 Εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
ΟΜΩΣ το Ολοκαύτωμα των Εβραίων εργαλειοποιήθηκε και ιδιοποιήθηκε από το Ισραήλ. Ταυτίζοντας το Ολοκαύτωμα των Εβραίων με το σιωνιστικό κράτος, οι σιωνιστές καπηλεύτηκαν την μνήμη εκατομμυρίων μη σιωνιστών Εβραίων που εξολοθρεύθηκαν από τους ναζιστές. Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις Εβραίων επιζώντων -ή απογόνων τους- που διαχωρίζουν τη θέση τους και καταγγέλλουν το Ισραήλ γι’ αυτή την λαθροχειρία.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, το Ολοκαύτωμα παραμορφώθηκε, συσκοτίστηκε κατά το ήμισυ, έτσι ώστε σήμερα, ένα τεράστιο τμήμα της παγκόσμιας κοινής γνώμης να συνδέει τον όρο Ολοκαύτωμα αποκλειστικά και μόνο με την εξόντωση των 6 εκατομμυρίων Εβραίων. Αποσιωπάται ότι στα ίδια στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τις ίδιες βιομηχανοποιημένες μεθόδους, εξοντώθηκαν συνολικά -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών- 11 με 26 εκατομμύρια άνθρωποι, όχι «μόνο» 6 εκατομμύρια Εβραίοι.
ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ως αποδεκτή τιμή την μικρότερη, το 11 εκατομμύρια, αυτό σημαίνει ότι 5 εκατομμύρια άνθρωποι, θύματα της ναζιστικής θεωρίας, δεν εξαερώθηκαν μόνο στα κρεματόρια, αλλά και στην παγκόσμια ιστορική συλλογική μνήμη.
ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ των Εβραίων δεν ήταν ο λόγος για την ίδρυση του Ισραήλ. Το σιωνιστικό σχέδιο είχε ήδη διατυπωθεί πεντακάθαρα από το τέλος του προηγούμενου αιώνα και είχε ήδη περάσει στη φάση της υλοποίησής του. Οι σιωνιστές χρησιμοποίησαν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων ως το απόλυτο επιχείρημα επικοινωνιακής νομιμοποίησης για την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους και παράλληλα βεβήλωσαν το ίδιο το Ολοκαύτωμα ιδιοποιώντας το.
ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ δεν είναι το καταφύγιο των ανά τον κόσμο διωκόμενων Εβραίων, όπως προσπαθεί να μας πείσει το σιωνιστικό αφήγημα. Το Ισραήλ είναι το απτό αποτύπωμα του σιωνισμού, είναι μια εποικιστική αποικιοκρατία που δεκαετίες τώρα εγκληματεί εις βάρος των γηγενών, των Παλαιστινίων, και που δεν κρύβει τις αδηφάγες επεκτατικές προθέσεις του, είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής Δύσης στην Δυτική Ασία που το υποστηρίζει απροϋπόθετα.
Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ είναι ο απόλυτος φασισμός της εποχής μας. Ως τέτοιον οφείλουμε να τον βλέπουμε, απαλλαγμένοι από τις φοβίες μας μην τυχόν και κατηγορηθούμε για αντισημιτισμό. Ειδικά ολόκληρο το φάσμα της Αριστεράς -και μόνο από θέση αρχής- δεν μπορεί να αποδέχεται την αποικιοκρατία, ούτε σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά ούτε επί του πεδίου.
ΑΡΑ η θέση μας πρέπει να είναι θέση αρχών: διάλυση του σιωνιστικού κράτους και δημιουργία ενός νέου, παλαιστινιακού κράτους, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, όπου όλοι -οι μη σιωνιστές- ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή, κλπ, θα μπορούν να ζουν μαζί ειρηνικά, έχοντας τα ίδια δικαιώματα.
Δ.Τ.
The post Το προκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής Δύσης στην Δυτική Ασία appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.