Βράδυ περασμένης Δευτέρας. Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης.
Η Δανία κάνει περίπατο απέναντι στην ελληνική εθνική ομάδα, το 3-0 έρχεται με τρόπο απόλυτα φυσιολογικό και μπορεί να ειπωθεί πως ίσως και να είναι κολακευτικό για τη Γαλανόλευκη, καθώς οι Δανοί κυριάρχησαν πλήρως σε ένα ματς προκριματικών Μουντιάλ, ενώ είχαν τρομερή κατοχή, χάνοντας αναρίθμητες ευκαιρίες.
Το συμπέρασμα που βγήκε;
Πού κατέληξαν όλοι;
Η Ελλάδα πιάστηκε απροετοίμαστη, δεν είχε ακτινογραφήσει σωστά τον τρόπο που αναπτύσσονται οι Δανοί.
Και πάμε στην Παρασκευή.
Ευρωμπάσκετ.
Η Τουρκία συναντά την Ελλάδα για τα ημιτελικά της διοργάνωσης και κάνει περίπατο.
Το 94-68 συνιστά μια συντριβή άνευ προηγουμένου για την εθνική μας ομάδα που δεν νίκησε στις επί μέρους περιόδους και φάνηκε ανήμπορη και να παρακολουθήσει το τέμπο των Τούρκων.
Ο Αταμάν νίκησε κατά κράτος τον Σπανούλη, τόσο στην αγωνιστική όσο και την πνευματική προετοιμασία.
Γιατί ο Ελληνας τεχνικός έπεσε στην παγίδα των mind games του Αταμάν, ήθελε εκεί να απαντήσει και δεν κατόρθωσε να βάλει φρένο στον χείμαρρο Οσμάνι και την παρέα του.
Με απλά λόγια, ο Σπανούλης την πάτησε όπως ακριβώς και ο Γιοβάνοβιτς.
Μείναμε στην Λιθουανία και τις δάφνες μιας επιτυχίας στα προημιτελικά, χωρίς να ετοιμαστούμε όπως έπρεπε για τον ημιτελικό.
Και τώρα, ίσως κάνει δήλωση στήριξης στο μπάσκετ ο …Μπακασέτας.
Τι θυμήθηκαν ορισμένοι;
Το πώς έπαιξε η ελληνική εθνική ομάδα στον τελικό του Μουντομπάσκετ το 2006. Βαριά ήττα (70-47) από την Ισπανία, ασφαλώς γιατί …αδειάσαμε από την τρομερή επιτυχία και τη νίκη απέναντι στις ΗΠΑ στον ημιτελικό.
Την Παρασκευή το βράδυ, δεν αποκλείεται κάποιοι να σκέφτονταν τον τελικό και δεν παρουσιάστηκαν στον ημιτελικό που ήταν τόσο κρίσιμος και απέναντι σε μια ομάδα που δείχνει τα δόντια της από την αρχή του τουρνουά.
Κρίμα. Κυρίως γιατί οι ευκαιρίες δεν έρχονται συχνά. Είναι σαν τα τρένα.
Πρέπει να τις προφταίνεις, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να τις αξιοποιήσεις.