Ο αθλητισμός έχει κάτι το δυναμικό. Με την έννοια πως υπάρχει συνεχής κίνηση. Το χθες σβήνεται την επομένη μέρα και βλέπεις μόνο το σήμερα- ίσως και ρίχνοντας ματιές στο αύριο. Υπό αυτή την έννοια, πλημμύρισαν χθες τα χαμόγελα των πιστών της εθνικής ομάδας για το χάλκινο μετάλλιο σε αυτό το Ευρωμπάσκετ.
Οι ύμνοι για τον Σπανούλη και τους παίκτες του ήρθαν από τους περισσότερους και όντως, πρόκειται για επιτυχία. Για να ειπωθεί η πλήρης αλήθεια, αρκετοί είχαν ταβάνι την οκτάδα για τη συγκεκριμένη έκδοση της εθνικής και τα ημιτελικά βρίσκονταν στη φαντασία ελάχιστων. Αρα, κάτι το ξεχωριστό το χάλκινο μετάλλιο, έστω και μετά την πολύ αγχωτική επιτυχία απέναντι στη Φινλανδία στον μικρό τελικό;
Η διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ έχει το εξής χαρακτηριστικό. Την Κυριακή που διεξάγονται οι τελικοί, χαίρονται ο τρίτος και ο πρώτος. Ο τρίτος γιατί κατακτά το χάλκινο μετάλλιο και ο πρώτος, φυσιολογικά γιατί ανέβηκε στην κορυφή. Ο δεύτερος λες και μένει στο …ράφι.
Κι όμως, η εθνική του Σπανούλη θα μπορούσε να πάει ψηλότερα. Να φτάσει στον τελικό. Γιατί όλα της ήρθαν όπως θα ζητούσε ο μεγαλύτερος θαυμαστής της. Πήγε στο «καλό μονοπάτι», πάει να πει πως απέφυγε όλα τα μπασκετικά …θηρία, βρήκε το Ισραήλ που δεν είναι τοπ ομάδα και την πληγωμένη Λιθουανία. Ένα ματς έπρεπε να νικήσει και να υπερβεί τον εαυτό της: αυτό με την Τουρκία. Δεν τα κατάφερε. Και δεν ενόχλησε η ήττα, αλλά ο τρόπος που ο Αταμάν εξουδετέρωσε πλήρως τα ατού μας και βραχυκύκλωσε πλήρως των Σπανούλη. Τον κόουτς που έχει κάνει άλματα μεν, στα κρίσιμα όμως του λείπει «αυτό το κάτι». Εκτός, βέβαια, του ημιτελικού της Ευρωλίγκας με τη Μονακό…
Συμπέρασμα: όσοι ορκίζονται στο μπάσκετ και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα με καθαρή ματιά, ας πανηγυρίζουν λες και είναι το πρώτο μετάλλιο στη συλλογή μας. Οι υπόλοιποι, οι σαφώς λιγότεροι, αναλογίζονται ποιος έρχεται πίσω από τον καταπληκτικό Γιάννη, αν υπάρχει παίκτης να μπει στα παπούτσια του Παπανικολάου, τι θα συμβεί τώρα που αποχωρεί ο Σλούκας και γενικά τι θα δούμε αν γυρίσουμε σελίδα. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να ανέβει συνολικά το μπάσκετ και όχι το χάλκινο μετάλλιο να ρίξει στάχτη στα μάτια…