Εμνεύστηκα τον τίτλο από την θεατρική παράσταση που παρακαλούθησα την περασμένη Πέμπτη σε δημοτικό κρατικό σχολείο των Ανατολικών εσωτερικών προαστείων.
Διαπίστωσα λοιπόν ευχάριστα, ότι το 90% των ηθοποιών των τάξεων Ε’ και Στ’, είχαν ρίζες σε ασιατικές χώρες.
Φυσικά δεν πήγα να ρωτήσω το κάθε παιδί τη χώρα προέλευσης των γονέων του. Μια ματιά στο έντυπο πρόγραμμα του έργου “Pirates of the Coco Bean” και στις φωτογραφίες με τα ονόματα των ηθοποιών, διαπιστώνει ο καθένας του λόγου το αληθές.
Για την ακρίβεια, ο μόνος με ελληνικές ρίζες ήταν ο εγγονός μου Δημήτρης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του αρχιπειρατή και τρεις άλλοι με Αγγλοσαξωνικά επίθετα.
Μεμιάς, η σκηνή φωτίστηκε. Μπροστά μου απλώθηκε ένα πολύχρωμο, πολυτισμικό μωσαϊκό, μια κοινωνία σε μικρογραφία με τους πρωταγωνιστές, να κινούνται και να συνδιαλέγονται με άνεση και σεβασμό, υπομονή και τάξη.
Είναι οι αυριανοί πολίτες. Αυτοί, που θα αποτελέσουν την κοινωνία, θα δημιουργήσουν οικογένειες και θα εργαστούν για την πρόοδο του τόπου, θα στηρίξουν την οικονομία, την παιδεία, τις επιστήμες και ό,τι χρειάζεται για το ευ ζειν, στον αιώνα που βαδίζουμε.
Και για να μη παρεξηγηθώ, δεν εννοώ το όμορφο κόσμο τον αγγελικά πλασμένο, αλλά ένα κόσμο, που σύμφωνα με την πρωθυπουργό κα Jacinta Allan, “ο πολυπολιτισμός θα είναι η λύση και όχι το πρόβλημα”. ΝΚ 13/9/2025.
Μια πραγματικά πολυτισμική κοινότητα, που να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, να εμνέει εμπιστούνη στους θεσμούς διακυβέρνησης, όπου οι πολίτες ανεξαρτήτου θρησκεύματος και κουλτούρας, να μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά και με ασφάλεια, να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα αλλά να έχουν και τις ίδιες ευθύνες.
Τι πιο όμορφο!
Θεωρώ, ότι ότι στις μέρες μας δεν χωρούν τα εξτρεμιστικά συνθήματα και οι εξτρεμιστικές δηλώσεις. Ούτε η σύγκρουση πόσο μάλλον η διαίρεση. Υπάρχουν ειρηνικοί τρόποι να υποστηρίξουμε τις θέσεις μας, άλλωστε είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας, αλλά και να δείξουμε ότι είμαστε υπέρμαχοι της ενότητας.
Ξέρετε, πολλές φορές όταν αναφέρομαι στην εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην ιδιαίτερη πατρίδα μου Κύπρο, και μιλώ για την αδελφική συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους πριν την συμφορά, πολλοί με κοιτάζουν παράξενα.
Γνώμη μου, την οποία δεν έκρυψα ποτέ, είναι ότι οι δυο κοινότητες έζησαν πολλά χρόνια μαζί με τους Αρμενέους, τους Μαρωνίτες και τους Λατίνους ειρηνικά. Γι΄αυτό υποστηρίζω ότι αν τα Ηνωμένα Έθνη δεν έβαζαν το 1964 την νεκρή ζώνη και την πράσινη γραμμή, ίσως οι δυο κοινότητες να τα είχαν βρει.
Για την ώρα, ας ενσκύψουμε στο παρόν. Πριν μερικά χρόνια είχε καθιερωθεί και γιορταζόταν η Ημέρα Αρμονίας. Τελευταία ξεχάστηκε.
Για το καλό λοιπόν των παιδών και εγγονών μας, ας αφήσουμε στην άκρη το εσύ και το εγώ και ας δουλέψουμε όλοι μαζί για τη διασφάλιση του πολιτισμικού μωσαϊού της συνοχής, της ανεκτικότητας και της συνύπαρξης.
The post Γιατί εσύ; Γιατί εγώ;Γιατί όχι ΟΛΟΙ μαζί; appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.