Προπονείσαι χρόνια. Ζεις μέσα στον ανταγωνισμό, στους αγώνες. Βάζεις στόχους, κάνεις ρεκόρ, διεκδικείς την κορυφή του κόσμου και όταν χάνεις αποθεώνεις τον κατακτητή σου. Παράδοξο. Σαν να βάζεις ένα τεράστιο Χ στη φιλοσοφία του αγώνα. Το περίφημο ευ αγωνίζεσθαι έχει πολλούς αστερίσκους στον πρωταθλητισμό.
Γιατί αποθεώνει ο «Μανόλο» τον αντίπαλό του που του έριξε 30 πόντους; Είναι σαν να πιάνει αγκαλιά ο Μαρτίνες τον Ντεμπελέ μετά την πεντάρα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και να γιορτάζει μαζί του. Την επόμενη μέρα θα έπρεπε να αλλάξει όχι ομάδα, αλλά ήπειρο, μαζί και άθλημα. Είδατε πόση «θέρμη» υπήρχε μεταξύ του Αντετοκούνμπο και του Σενγκούν. Αν μπορούσε ο Τούρκος θα του έριχνε γροθιά.
Σ’ αυτό το επίπεδο που αγωνίζονται οι αθλητές υπάρχει μια φωτιά που σιγοκαίει τα σωθικά τους. Κανείς δεν συμμετέχει για να συμπληρώσει τα νούμερα, για την αγάπη στον αθλητισμό. Ολοι θέλουν να νικήσουν, πολλώ δε μάλλον τον κορυφαίο, τον αδιαμφισβήτητο. Αν ο «Μανόλο» θεωρεί πως δεν μπορεί να νικήσει τον Ντουμπλάντις θα πρέπει να σταματήσει σήμερα τον αθλητισμό. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όταν θα πέσει στο κρεβάτι του το βράδυ θα κοιτάξει το ταβάνι και θα βασανίσει το μυαλό του για να βρει τρόπους ώστε να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο προκειμένου να αμφισβητήσει την κυριαρχία του φίλου του. Ναι, είναι φίλος του. Αλλά στους αγώνες παύει να ισχύει αυτή η συνθήκη. Εδώ αδέλφια χτυπούν το ένα το άλλο σε αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ διεκδικώντας τη νίκη με αντίπαλες ομάδες. Η φιλία θα σώσει τα προσχήματα;
Ο «Μανόλο» είναι εξωστρεφής, θέλει να δείχνει πως η χαρά του φίλου είναι και δική του χαρά. Η χαρά του φίλου ωστόσο, στηρίζεται στη δική του αποτυχία να τον νικήσει. Με μια χειραψία και ένα χαμόγελο όλα θα ήταν πιο φυσιολογικά και θα δυνάμωνε τη φωτιά.