Πετά χωρίς φτερά, σαν ποίηση εν κινήσει. Η κομψότητα και η ευκολία που ανεβαίνει στον ουρανό δίνει την αίσθηση πως μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Ο Αρμάντ «Μόντο» Ντουμπλάντις είναι ένα φαινόμενο που όμως έχει την εξήγησή του.
Ξεκίνησε να κάνει άλματα από τα επτά του χρόνια στην αυλή του σπιτιού του, στην Αμερική. Λίγους μήνες αργότερα ξεπέρασε τα 2,33 μέτρα που αποτελεί ρεκόρ για την ηλικία του μέχρι και σήμερα. Στα 17 του είχε ξεπεράσει ήδη τα 6 μέτρα.
Ηταν τόσο μικρόσωμος και αδύναμος που δεν μπορούσε να λυγίσει το κοντάρι όπως ο αδερφός του και οι φίλοι του. Ζήτησε τότε από τον πατέρα του να φτιάξει ένα κοντάρι αποκλειστικά γι’ αυτόν για να κάνει προπονήσεις. Και το κουβάρι της ιστορίας του σημαντικότερου επικοντιστή στην ιστορία άρχισε να ξετυλίγεται στη μικρή αυλή.
Σήμερα ο Μόντο, όπως του αρέσει να τον αποκαλούν, έχει τη φήμη του υπερφυσικού. Τίποτα όμως δεν μοιάζει ανεξήγητο για τη φυσική.
Το μεγάλο του μυστικό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό είναι η ταχύτητα. Το κρίσιμο στοιχείο στο επί κοντώ είναι η παραγωγή ενέργειας. Η φόρμουλα είναι απλή: όσο πιο γρήγορα πηγαίνεις, τόσο περισσότερη κινητική ενέργεια παράγεις.
Ο Ντουμπλάντις κάνει 20 βήματα σε έναν διάδρομο 40-45 μέτρων και φτάνει σε τελική ταχύτητα 37 χλμ/ώ (10,3 μέτρα ανά δευτερόλεπτο). Συγκριτικά οι άλλοι αθλητές φτάνουν ταχύτητες από 33,8 έως 34,9 χλμ/ώ. Η τελική ταχύτητα του Γιουσέιν Μπολτ ήταν 44,72 χλμ/ώ και του Κιλιάν Εμπαπέ 38 χλμ/ώ. . Θεωρητικά ο άσος της Ρεάλ Μαδρίτης θα μπορούσε να νικήσει τον Ντουμπλάντις στο επί κοντώ. Ο Γάλλος όμως όταν τρέχει δεν κρατά στα χέρια του ένα κοντάρι 5,27 μέτρων και βάρους 190 γραμμαρίων το οποίο πρέπει να καρφώσει με τελειότητα στη βαλβίδα στο τέλος του διαδρόμου.
Το κοντάρι που χρησιμοποιεί ο Μόντο είναι κατασκευασμένο από συνθετικά υλικά, κυρίως υαλοβάμβακα και ανθρακονήματα. Τα συγκεκριμένα υλικά είναι ελαφριά, εύκαμπτα και ανθεκτικά επιτρέποντας τη βέλτιστη ελαστικότητα και μεταφορά ενέργειας κατά τη διάρκεια του άλματος. Τα παλαιότερα μοντέλα ήταν κατασκευασμένα από μπαμπού ή αλουμίνιο.
Η τοποθέτηση του κονταριού στη βαλβίδα η οποία έχει μήκος 108,4 εκατοστά και πλάτος 60 εκατοστά ενώ στενεύει στη βάση στα 15 εκατοστά, είναι ένα κρίσιμο στοιχείο για τα τέλεια άλματα του Ντουμπλάντις.
Ενώ οι περισσότεροι αθλητές τοποθετούν το κοντάρι κατευθείαν στη βαλβίδα ο Σουηδός αφήνει να συρθεί πρώτα στον διάδρομο. Αυτό του επιτρέπει να διατηρεί τη μέγιστη ταχύτητα στα τελευταία βήματα. Όταν απογειώνεται το πόδι του είναι περίπου 10 με 30 εκατοστά μπροστά από το χέρι του. Αυτό του επιτρέπει να αξιοποιήσει την ταχύτητα που δημιουργείται κατά τη διάρκεια του τρεξίματος, μεταφέροντας μέρος αυτής της ενέργειας στο κοντάρι το οποίο αρχίζει να λυγίζει πριν ακόμα φύγει από το έδαφος. Ο συγχρονισμός πρέπει να είναι τέλειος, για άλματα σαν του Ντουμπλάντις.
Το κοντάρι του Μόντο έχει μήκος 5,27 μέτρα και το πιο μακρινό του χέρι το κρατά 10 έως 20 εκατοστά χαμηλότερα. Έτσι, όταν ο πήχης έχει οριστεί στα 6,30 μέτρα, όπως συνέβη στο Τόκιο, υπάρχει απόσταση μεγαλύτερη από ένα μέτρο μεταξύ του υψηλότερου σημείου επαφής με το κοντάρι και της μπάρας που προσπαθεί να περάσει. Όλη η ενέργεια που παράγεται τη στιγμή που απελευθερώνει το κοντάρι θα πρέπει να του δίνει αρκετή ταχύτητα για να συνεχίσει να κινείται προς τα πάνω – αρκετά ψηλά για να ξεπεράσει τον πήχη.
Τα 14 παγκόσμια ρεκόρ και τα 6,30 μέτρα που ξεπέρασε ο Σουηδός κάνει τον κόσμο να αναρωτιέται μέχρι που μπορεί να φτάσει. Παλιοί αθλητές υπολογίζουν πως το πιθανότερο είναι τα επόμενα χρόνια να ξεπεράσει τα 6,31 με 6,35 μέτρα σε ιδανικές συνθήκες, ίσως στον κλειστό στίβο, ενώ είναι πολύ πιθανό να φτάσει τα 6,40 μέτρα στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες το 2028.
Αλμα στα 6,50 θεωρείται εξωπραγματικό, αλλά με τον Ντουμπλάντις ο οποίος είναι μόλις 25 ετών, ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος.