Ολο και περισσότερα άγρια ζώα εμφανίζονται μέσα στον αστικό ιστό. Αλεπούδες στην Κυψέλη, λύκοι στη Χαλκιδική, τσακάλια σε προάστιο της Καλαμάτας. Δεν φταίει όμως η φύση που «παραχωρεί έδαφος»· ο άνθρωπος έχει ήδη εισβάλει στη φύση.
Ο σταδιακός βιασμός των οικοσυστημάτων, οι ατέλειωτες πυρκαγιές, η εξαφάνιση φωλιών, η εντατική γεωργία, η ασυλλόγιστη αστικοποίηση· όλα αυτά έχουν αναγκάσει τα άγρια ζώα να ψάξουν για επιβίωση εκεί που δεν θα διαλέγαμε εμείς – κοντά μας. Ο λύκος, κάποτε σύμβολο ελευθερίας και δέους, τώρα γίνεται σύμβολο της αποτυχίας μας να ζήσουμε σε αρμονία. Δεν ξέρουμε μέχρι πού φτάνουν τα πόδια μας.
Και τότε έρχεται η ανθρώπινη αντίδραση: φόβος, μίσος, εκδίκηση· πυροβολισμοί, δηλητήρια, απαγορεύσεις. Προσπαθούμε να εξαλείψουμε το πρόβλημα, αντί να το κατανοήσουμε. Δεν είναι λύκος ο εχθρός – είναι η δική μας ανασφάλεια, η δική μας επιθυμία να κυριαρχούμε. Αν είχαμε σεβασμό – προς τη γη, προς τη ζωή – θα βλέπαμε πως η εμφάνισή του δεν είναι παραβίαση, αλλά υπενθύμιση.
Υπάρχει επιλογή: να μάθουμε να συμβιώνουμε. Αν δεν το κάνουμε, η φύση δεν θα περιμένει – θα απαιτήσει και θα επιβληθεί. Γιατί το «δίκαιο του ισχυρού» που τόσο εύκολα επικαλείται ο άνθρωπος, ίσως τελικά να μην είναι δικό του. Η φύση είναι πάντα ισχυρότερη – κι αργά ή γρήγορα, μας το αποδεικνύει.