Στην απονομή της Χρυσής Μπάλας ο εφετινός νικητής του βραβείου Ουσμάν Ντεμπελέ χειροκροτήθηκε από όλους. Πέρυσι σημείωσε δεκάδες γκολ με την Παρί Σεν Ζερμέν και μοίρασε του κόσμου τις ασίστ, κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ και το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Γαλλία και το σπουδαιότερο είναι ότι τα έκανε όλα έπειτα από δυο χρονιές που έμοιαζε πως κάπου είχε χάσει τον δρόμο του. Ένας ωστόσο από τους παρευρισκόμενους στη γιορτή, ο Μουνίρ Νασράουι, ο πατέρας του Λαμίν Γιαμάλ παίκτη της Μπαρτσελόνα και επίσης υποψήφιου για το βραβείο, είχε τις αντιρρήσεις του. Σύμφωνα με την ισπανική εφημερίδα «Marca», μόλις έμαθε ότι ο επιθετικός της Παρί Σεν Ζερμέν είχε κερδίσει, ο Νασράουι βγήκε από την αίθουσα και αφού σταμάτησε στον χώρο των ισπανών δημοσιογράφων δήλωσε «του χρόνου το βραβείο θα είναι δικό μας». Στη συνέχεια έκανε παρέμβαση μέσω βιντεοκλήσης στην εκπομπή El Chiringuito λέγοντας ότι αυτό που συνέβη «ίσως να είναι ληστεία» και σίγουρα είναι προσπάθεια να καταρρακωθεί το ηθικό του γιου του. «Νομίζω ότι ο Λαμίν είναι, μακράν, ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, με τεράστια διαφορά, κι όχι επειδή είναι γιος μου, αλλά επειδή είναι αυτός που σε όλο τον κόσμο θέλουν να δουν. Δεν νομίζω ότι έχει αντιπάλους» τόνισε.
Ατραξιόν
Το παράπονο του πατέρα στάθηκε ο λόγος για να ξεκινήσει μια συζήτηση. Πολλοί κατέκριναν την έκρηξη του πατέρα και είπαν πως ήταν άκομψο να κάνει τις δηλώσεις αυτές ενώ καλά καλά δεν είχε ολοκληρωθεί η εκδήλωση, αλλά είμαστε βέβαιοι πως ο μπαμπάς του Γιαμάλ έχει άδικο; Θα κέρδιζε ποτέ ο Ντεμπελέ τον τίτλο του καλύτερου της χρονιάς αν υπήρχε κάποιου τύπου πανευρωπαϊκή ψηφοφορία; Όσο εκτυφλωτική και να ήταν πέρσι η Παρί πολύ αμφιβάλω. Ο μικρός Γιαμάλ είναι όντως η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ατραξιόν του καιρού μας. Το ότι δεν κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ίσως ο μοναδικός λόγος για τη μη βράβευσή του. Μια στιγμή όμως. Η Χρυσή Μπάλα δεν είναι το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη του Τσάμπιονς Λιγκ: αυτό το απονέμει η UEFA. Είναι το βραβείο του καλύτερου παίκτη του καιρού μας. Και για την ανάδειξη του καλύτερου αυτό που θα έπρεπε να μετρά δεν πρέπει να είναι οι τίτλοι, αλλά η ποιότητα του ποδοσφαίρου. Αλλιώς οι διοργανωτές της Χρυσής Μπάλας θα έπρεπε απλά να ζητάνε από όσους ψηφίζουν να διαλέξουν σε ποιον παίκτη της Παρί θα δώσουν το βραβείο.
Άτιτλοι
Για την ανάδειξη του κορυφαίου της χρονιάς δεν ήταν πάντοτε καθοριστικό κριτήριο η κατάκτηση ενός διεθνούς τίτλου. Το 1973 π.χ. κέρδισε το βραβείο ο Γιόχαν Κρόιφ: το σημαντικότερο που είχε κάνει ήταν η μεταγραφή ρεκόρ από τον Άγιαξ στην Μπαρτσελόνα και το γεγονός ότι είχε ανταποκριθεί στις προσδοκίες των Καταλανών παίζοντας σπουδαίο ποδόσφαιρο – αλλά πρωτάθλημα μαζί τους κέρδισε μια χρονιά μετά. Το 1970 ο Γκερντ Μίλερ ήταν μεγάλος σκόρερ, αλλά εντελώς άτιτλος: ήταν απλά η αποκάλυψη της Γερμανίας στο Μουντιάλ του Μεξικού – βραβεύτηκε! Το 2004 το βραβείο το πήρε ο Σεφτσένκο, μάλλον γιατί το Euro το είχε κερδίσει η Ελλάδα και το Τσάμπιονς Λιγκ η Πόρτο. Το 2003 τη Χρυσή Μπάλα την πήρε ο Πάβελ Νέντβεντ, κι ας μην αγωνίστηκε λόγω τιμωρίας με τη Γιουβέντους στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Από την άλλη μερικές φορές και η κατάκτηση ενός μεγάλου τίτλου δεν αρκεί για να πάρεις το βραβείο. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Ριμπερί το 2013: πήρε τα πάντα με τη Μπάγερν, αλλά κέρδισε ο Ρονάλντο κι ο Γάλλος ακόμα γκρινιάζει. Μια άλλη ο Σνάιντερ. Το 2010 είχε κερδίσει με την Ίντερ τα πάντα, αλλά το βραβείο το πήρε ο Μέσι γιατί όλα εκείνη τη χρονιά περιστρέφονταν γύρω από την Μπαρτσελόνα: αυτή ήταν το θέμα συζήτησης ακόμα και για τις ελάχιστες αποτυχίες της. Βέβαια και ο Ριμπερί και ο Σνάιντερ είχαν κλείσει άσχημα τις σεζόν τους: στο διάστημα της ψηφοφορίας ήταν τραυματίες και συχνά απόντες.
Σώμα
Το πρόβλημα σε κάθε περίπτωση είναι το θολό κριτήριο και το παράξενο εκλογικό σώμα. Κάποτε το βραβείο το έδινε το περιοδικό «Φρανς Φουτμπόλ» το οποίο και το θεσμοθέτησε. Τώρα το έχει υπό την αιγίδα της η FIFA. Ψηφίζουν 100 δημοσιογράφοι, ένας από κάθε χώρα που βρίσκεται στις 100 πρώτες στην κατάταξη της FIFA. Οι πιο πολλοί από αυτούς απλοποιούν τα πράγματα. Ποιος κέρδισε το σημαντικότερο ποδοσφαιρικό θεσμό φέτος; Ε, αυτός να κερδίσει. Και η ομορφιά; Η δημιουργία; Η προσμονή του να δεις κάτι σπουδαίο; Πολύ φοβάμαι πως αυτά δεν ενδιαφέρουν τους δημοσιογράφους. Αυτοί απλά καταγράφουν γεγονότα. Στην εποχή μας γεγονός είναι κυρίως η νίκη. Τίποτα άλλο.
Κατάρα
Αν τον γνώριζα τον μπαμπά του Γιαμάλ θα του έλεγα να μη φωνάζει και θα του υπενθύμιζα κάτι που το είχα πρωτοεπισημάνει το 2013 και το θυμάμαι κάθε χρόνο όταν φτάνει η ανακοίνωση του βραβείου γιατί εγώ πιστεύω στα μεταφυσικά: υπάρχει μια κατάρα που κουβαλάει η Χρυσή Μπάλα και που δεν έχει προηγούμενο. Το βραβείο κουβαλάει μια πραγματική γκαντεμιά κι έχει διαλύσει καριέρες. Το κέρδισαν ο Μάρκο Φαν Μπάστεν το 1992 και ο Ματίας Ζάμερ το 1994 κι έκοψαν το ποδόσφαιρο πριν να βγει η χρονιά! Το πήρε το 1998 ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, το «Φαινόμενο», και μετά είχε τους χειρότερους τραυματισμούς που είχε ποδοσφαιριστής! Το κατέκτησε δίκαια το 2001 ο Μάικλ Οουεν κι άρχισε να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία. Ο Ριβάντο (1998), ο Φίγκο (2002), ο Σεφτσένκο (2004) κι ο Ροναλντίνιο (2005), ακόμα κι ο Κακά (2007) μετά τη βράβευσή τους είδαν την καριέρα τους να παίρνει την κατιούσα! Ο Ριμπερί, ο Ρόμπεν κι ο Σνάιντερ που παραλίγο να την κερδίσουν, παραλίγο να κόψουν το ποδόσφαιρο. Ακόμα κι ο βιονικός Μέσι είχε τον πρώτο του τραυματισμό μετά τη Χρυσή Μπάλα που κέρδισε το 2010! Πέρυσι την κέρδισε ο Ρόντρι κι έμεινε ένα ολοκληρο χρόνο έξω. Ο μόνος που δεν είχε ποτέ πρόβλημα είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο που το κέρδισε το βραβείο πρώτη φορά το 2008 κι από τότε το διεκδικούσε για πάνω από μια δεκαετία σχεδόν πάντα χωρίς ποτέ να τραυματιστεί. Αλλά ο Ρονάλντο το ξέρουμε όλοι πως δεν είναι κανονικός άνθρωπος. (Σε δεύτερη σκέψη ούτε ο Γιαμάλ όμως είναι…).