Η μνήμη έχει έναν δικό της τρόπο να κρατά ζωντανές τις στιγμές. Ακόμα κι όταν το σώμα είναι στα ουράνια, ακόμα κι όταν η φωνή σιγεί, η παρουσία φωλιάζει στις αναμνήσεις. Σαν το άρωμα που μένει στον αέρα, σαν το τραγούδι που παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό, σαν το χαμόγελο που δεν σβήνει από τις φωτογραφίες.
Ενας χρόνος πέρασε από την ημέρα που ο Τζορτζ Μπάλντοκ έφυγε απροσδόκητα, αφήνοντας πίσω του μια σιωπή που μοιάζει τόσο εκκωφαντική. Κι όμως, στο ποδόσφαιρο – και πιο πολύ στον Παναθηναϊκό, την Εθνική Ελλάδας και τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ – τίποτα δεν είναι το ίδιο από εκείνη τη μέρα.
9 Οκτωβρίου 2024. Tότε πάγωσε ο χρόνος. Το απόγευμα εκείνης της καταραμένης Τετάρτης, ο Τζορτζ Μπάλντοκ βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του στη Γλυφάδα. Μόλις 31 ετών, στην ακμή της καριέρας του, με μια ζωή γεμάτη όνειρα μπροστά του, έφυγε τόσο ξαφνικά. Μια απλή, σκληρή λέξη – πνιγμός – δεν μπορεί να χωρέσει το βάρος αυτής της απώλειας.
Πατέρας, σύντροφος, άνθρωπος
Ηταν πατέρας ενός ανήλικου παιδιού. Πίσω από τον παίκτη που έδινε τα πάντα στον αγωνιστικό χώρο, υπήρχε ο σύντροφος, ο πατέρας, ο άνθρωπος που λάτρευε την οικογένειά του.
Το σοκ ήταν μεγάλο. Οχι μόνο για τον κόσμο του ποδοσφαίρου, αλλά και για εκείνους που είδαν ξαφνικά να γκρεμίζεται ολόκληρος ο κόσμος τους.
Την επόμενη κιόλας ημέρα, η Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε στο Γουέμπλεϊ απέναντι στην Αγγλία, για το Nations League. Η συγκυρία ήταν συγκλονιστική και το παιχνίδι των Μοιρών ανελέητο. Η χώρα που γέννησε τον Μπάλντοκ, απέναντι στη χώρα που τον αγκάλιασε ως δικό της.
Οι παίκτες και των δύο ομάδων φόρεσαν μαύρα περιβραχιόνια. Ενα λεπτό σιγής. 80.000 άνθρωποι έσκυψαν τα κεφάλια τους και η σιωπή έγινε πιο δυνατή… Σαν να σταμάτησαν όλα μπροστά στο μέγεθος της απώλειας του Τζορτζ Μπάλντοκ.
Η Ελλάδα κέρδισε με 2-1, η σπουδαιότερη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία μας και άφησε το αποτύπωμά της στο Γουέμπλεϊ. Μια νίκη αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στον Τζορτζ. Ηταν σαν να είχε μπει κι εκείνος στο γήπεδο, να είχε φορέσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να έτρεχε δίπλα στους συμπαίκτες του. Ενα ματς που ήταν o «γαλανόλευκος» φόρος τιμής στον «Τζόρτζι».
Κουρμπέλης: «Για πάντα στην καρδιά μας»
Ο Δημήτρης Κουρμπέλης κουβαλά ακόμη την ανάμνηση της λονδρέζικης νυχτιάς που ξεπέρασε τα όρια του ποδοσφαίρου και άγγιξε το μεταφυσικό. Με μια δόνηση ψυχής που δεν σβήνει.
«Εκείνη τη βραδιά στο Λονδίνο, ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για τον Τζορτζ και να τιμήσουμε τη μνήμη του. Θέλω να πιστεύω ότι μας έβλεπε από εκεί ψηλά και τον κάναμε χαρούμενο. Για μας εκείνη η βραδιά ήταν πολύ συγκινητική, όμως μέσα μας νιώσαμε κι εμείς όμορφα γιατί μπορέσαμε να τιμήσουμε τη μνήμη του».
Ο Μπάλντοκ δεν πρόλαβε να γεράσει στα ελληνικά γήπεδα. Ομως στο λίγο χρόνο που πέρασε κοντά μας, κατάφερε να αφήσει πίσω του κάτι πολύ πιο δυνατό από στατιστικά, αριθμούς και τίτλους. Αφηνε την ψυχή του στο χορτάρι. Επαιζε κάθε ματς σαν να ήταν το τελευταίο, δίχως φόβο, με εκείνη τη χαρακτηριστική ένταση που τον έκανε να ξεχωρίζει.
Δεν ήταν μόνο η ταχύτητα ή τα τρεξίματά του. Ηταν η αφοσίωση, η αίσθηση ότι έβαζε το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Ο κόσμος τον αγάπησε, γιατί έβλεπε σε εκείνον κάτι αυθεντικό. Κάθε του σπριντ, κάθε του μαρκάρισμα, κάθε του πάσα, ήταν και μια υπόσχεση. Οτι θα δώσει τα πάντα.
Ο Δημήτρης Κουρμπέλης θυμάται με συγκίνηση τον συμπαίκτη, τον φίλο, τον «δικό» μας Τζορτζ Μπάλντοκ:
«Κλείνουμε ένα χρόνο χωρίς τον Τζορτζ, αλλά πάντα θα είναι στο μυαλό μας και στην καρδιά μας. Ηταν ένα απίστευτο παιδί, γεμάτο θετική ενέργεια που μας ενέπνεε καθημερινά. Ηρθε σαν ”ξένος”, αλλά είχε μπει στην ελληνική πραγματικότητα και ένιωθε το ίδιο Ελληνας, όπως νιώθουμε κι εμείς. Ηταν θετικός με όλους, έδινε τα πάντα για την ομάδα και όλο του το ”είναι”. Εβαζε πάνω από την υγεία του την ομάδα και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Τα λόγια του Κουρμπέλη στα «ΝΕΑ», περιγράφουν το θάρρος, την ευγένεια, την επιμονή και την αφοσίωση του Τζορτζ Μπάλντοκ. Ηταν ένας ποδοσφαιριστής που δεν φοβόταν να σπάσει τα δεσμά του κορμιού, γιατί για εκείνον υπήρχε κάτι ανώτερο από την ατομική του υπόσταση. Το σύνολο.
Η απώλεια που ένωσε
Συχνά οι μεγάλες απώλειες φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Ετσι και εδώ. Ο χαμός του Τζορτζ Μπάλντοκ έγινε γέφυρα που ένωσε συμπαίκτες, προπονητές, φιλάθλους, ανθρώπους από την Ελλάδα και την Αγγλία. Στα πανό, στα συνθήματα, στις στιγμές σιωπής πριν από τα ματς, τρεις λέξεις έγιναν κοινός οδηγός: «Για τον Τζορτζ».
Ενα χρόνο μετά, ο πόνος δεν έχει σβήσει. Αλλά έχει πάρει άλλη μορφή. Δεν είναι πια το σοκ της απώλειας, αλλά η ανάμνηση ενός ανθρώπου που άφησε ανεξίτηλο σημάδι.
Ο Παναθηναϊκός προχώρησε στον δρόμο του. Νίκησε, έχασε, πάλεψε. Η Εθνική δίνει τις μάχες της. Η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ παλεύει στα αγγλικά γήπεδα. Μα κάθε φορά που οι ποδοσφαιριστές μπαίνουν στο γήπεδο, κάθε φορά που ακούγεται ο εθνικός ύμνος στα παιχνίδια της Γαλανόλευκης, εκείνη η μορφή με το πείσμα και το καθαρό βλέμμα στέκει κάπου σε μια γωνιά.
Κι όταν οι φίλαθλοι τραγουδούν, όταν τα χέρια υψώνονται στον ουρανό, δεν είναι μόνο για την ομάδα. Είναι και για εκείνον.
«Μνήμη είναι η αθανασία των θνητών»
Ενα χρόνο μετά, η μνήμη του Τζορτζ Μπάλντοκ παραμένει ζωντανή. Στις συζητήσεις, στις φωτογραφίες, στις διηγήσεις. Στα λόγια του Κουρμπέλη και του Ζέκα, που κουβαλούν τον πόνο αλλά και την περηφάνια που τον γνώρισαν. Στα βλέμματα των φιλάθλων, που ακόμα σηκώνουν τα πανό με το όνομά του.
Γιατί τελικά, ίσως αυτή να είναι η αθανασία. Να συνεχίζεις να ζεις στις καρδιές των άλλων. Κι ο Τζορτζ ζει. Ζει στις μνήμες, ζει στην αιώνια υπόσχεση ότι ποτέ δεν θα ξεχαστεί.