Μετά τη συζήτηση στη Σορβόνη, ο Τσίπρας αποφάσισε να ακολουθήσει κάποιους από τους παριστάμενους φοιτητές για μια μπίρα, κάνοντας λίγο «Παρίσι by night». «Το ενδιαφέρον τους για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα ήταν ζωηρό. Για την πολιτική ζωή, την οικονομία, τη διαφθορά και την αναξιοκρατία, για τη συνολική προοπτική της χώρας. Με καθαρή ματιά και γνήσια αγωνία για το αύριο της πατρίδας μας, που είναι το δικό τους αύριο», σχολίασε ο πρώην πρωθυπουργός στη λεζάντα της φωτογραφίας που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ελπίζοντας, προφανώς, πως, αν τελικά προκύψει, ο νέος φορέας θα τα πάει καλύτερα στους κατοίκους εξωτερικού απ’ όσο τα πήγε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023.
Πόσους θέλει
Οσοι βρέθηκαν στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ μετρούσαν: πόσα στελέχη θα άφηναν το κόμμα τους για τον Τσίπρα; Πόσοι βουλευτές θα ανεξαρτητοποιούνταν ή θα δέχονταν να αφήσουν τη θέση τους πρόωρα, παραδίδοντας την έδρα τους, για να ενταχθούν σε μια πιθανή νέα προσπάθεια; Πόσοι θα προτιμούσαν οι νέες κινήσεις του Τσίπρα να περιλαμβάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ; Η πραγματική ερώτηση, όμως, είναι άλλη: από αυτούς όλους, ο πρώην πρωθυπουργός πόσους θα ήθελε στο πλάι του; Τα στελέχη, λέγεται, είναι πολύ λιγότερα από τους βουλευτές.
Πείραμα
Ας πούμε πως η πρόταση της Κουμουνδούρου για κοινές δράσεις του προοδευτικού χώρου, όπως έγινε με την τελευταία κίνηση συνυπογραφής ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και Πλεύσης Ελευθερίας για τη Γάζα (που, ας σημειωθεί, δεν άρεσε και πολύ σε όλες τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ), εξελισσόταν όντως σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο. Η υπόθεση εργασίας, στις σχετικές συζητήσεις, αφορά την κάθε περιφέρεια ξεχωριστά – ποιος θα έβγαινε στην Α’ Αθήνας, στον βόρειο τομέα, ποιος θα κέρδιζε στην Α’ Θεσσαλονίκης; Και όταν βγαίνουν τα τεφτέρια, τελειώνει και όποια σοβαρή διάθεση για κουβέντα, καθώς τα προβλήματα των στελεχών είναι πιο έντονα από τις διαθέσεις τους. Με ένα μόνο παραθυράκι στο πείραμα: όλοι θα έβαζαν νερό στο κρασί τους, μόνο αν ήταν απολύτως απαραίτητο.
Ατμόσφαιρα
Στο ΠΑΣΟΚ η ωραία ατμόσφαιρα μπορεί να μην είναι εμφανής με την πρώτη ματιά, όμως στο πρώτο τηλέφωνο ακόμα κι ένας άσχετος την πιάνει με το «καλημέρα». Το πρόβλημα δεν είναι μόνο μεταξύ της ηγεσίας και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αλλά και των διάφορων τάσεων μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η έμμεση «προειδοποίηση» Δούκα πως δεν βρίσκεται στην ίδια πλευρά με τον Γερουλάνο («δεν υπάρχει πρόεδρος υπό προθεσμία») δεν τον εμπόδισε να τοποθετηθεί για τον Μπουνάκη. Ο Γερουλάνος, από την άλλη, που έχει δώσει εμφανώς προθεσμία (μέσα στην οποία το ΠΑΣΟΚ έχει δυνατότητα να ανέβει δημοσκοπικά), δεν φαίνεται διατεθειμένος να σταματήσει να τοποθετείται από εδώ και πέρα, όταν το κρίνει απαραίτητο – παρότι το εσωκομματικό μέτωπο δεν είναι ενιαίο. Και στην πλευρά Διαμαντοπούλου κρατούνται δυνάμεις. Και, προφανώς, σημειώσεις.
Απορία
Υπάρχει έστω και ένας στο ΠΑΣΟΚ που θα δεχόταν σήμερα ανοιχτό συνέδριο και εκλογή επικεφαλής από τη βάση, για νέο φορέα; Ούτε με σφαίρες.