Ακριβώς έναν χρόνο μετά από την τελευταία «παγωμένη» συνύπαρξη του νυν και των δύο γαλάζιων πρώην πρωθυπουργών στα ορεινά της Φιλοθέης, στο Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής», ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς αναμένεται να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο – οι δύο πρώτοι σίγουρα, ο τρίτος εκτός απροόπτου της τελευταίας στιγμής. Τόσο ο τόπος της εκδήλωσης, το Ωδείο Αθηνών στην οδό Ρηγίλλης (απέναντι από τα ιστορικά γραφεία της ΝΔ), όσο και ο χρόνος στον οποίο πραγματοποιείται, μερικά 24ωρα μετά τα 51α γενέθλια της παράταξης, δημιουργούν συνειρμούς.
Δίνουν εσωκομματική διάσταση στην παρουσίαση του επιστημονικού συλλογικού τόμου «Τεχνητή Νοημοσύνη. Ανθρώπινα Δικαιώματα, Δημοκρατία και Κράτος Δικαίου» (εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη), που επιμελήθηκε ο Ευριπίδης Στυλιανίδης. Την εκδήλωση αναμένεται να ανοίξει ο πρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης ενώ, εκτός από τη Νομική Βιβλιοθήκη, διοργανωτές είναι ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών στον οποίο προεδρεύει ο γαλάζιος Γιώργος Πατούλης και η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδας στην οποία προεδρεύει ο Γιάννης Βουτσινάς (ως γαλάζιος «αντάρτης» είχε προηγηθεί στις τελευταίες εκλογές του γραμματέα του πρωθυπουργού, Γιάννη Μπρατάκου).
Κι αυτό σε μία συγκυρία που η κυβέρνηση δέχεται πολλαπλές πιέσεις (με ανοιχτά θέματα από την τραγωδία των Τεμπών και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έως την εξωτερική πολιτική) και που παραμένουν ζωηρές οι συζητήσεις του παρασκηνίου για την ενδεχόμενη επόμενη μέρα στη ΝΔ.
Η θερμοκρασία
Το βλέμμα της «όλης ΝΔ» γυρνάει σήμερα σε οτιδήποτε μπορεί να μαρτυρήσει κάτι για τη θερμοκρασία στο νεοδημοκρατικό οικοσύστημα – σε κάθε βλέμμα και χειραψία. Οι προσδοκίες ωστόσο είναι πολύ χαμηλές και δεν φαίνεται ότι το σημερινό γεγονός μπορεί να λειτουργήσει ως ευκαιρία επαναπροσεγγίσεων. Διότι είναι προ πολλού σαφείς, πλην προσεκτικές, οι αποστάσεις του Μακεδόνα από τη σημερινή ηγεσία της ΝΔ καθώς επίσης είναι σαφής (και αμετάκλητη) η ρήξη μεταξύ Μητσοτάκη – Σαμαρά. Εξάλλου οι γαλάζιοι μετρούν πλέον πολλές κοινές και όχι ανώδυνες για την κυβερνητική πλειοψηφία κοινές εμφανίσεις Καραμανλή – Σαμαρά τον τελευταίο χρόνο.
Τον περασμένο Οκτώβριο, όσο ο Μεσσήνιος ήταν ακόμα στις τάξεις της ΝΔ (διαγράφηκε τον Νοέμβριο του 2024), ο νυν και οι πρώην είχαν έρθει κοντά μόνο χωροταξικά στην αίθουσα του Ιδρύματος «Κωνσταντίνου Καραμανλή». Κάτι αντίστοιχο – τυπικούς χαιρετισμούς μπροστά στις κάμερες – αναμένουν και για σήμερα πολλά κομματικά στελέχη, από τη στιγμή που δεν διακρίνουν αλλαγή κλίματος στο παρασκήνιο.
Οι εκτιμήσεις για Σαμαρά
Ο χρονισμός της σημερινής εκδήλωσης έχει σημασία για έναν ακόμα λόγο: εντείνονται οι εκτιμήσεις ότι ο Σαμαράς είναι πλέον κοντά στην οριστικοποίηση των αποφάσεών του στην κατεύθυνση δημιουργίας νέου κόμματος και την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι γαλάζιες φωνές που ζητούν επαναπροσέγγιση Μαξίμου – Σαμαρά έως και επάνοδο του πρώην πρωθυπουργού στην Κεντροδεξιά παράταξη.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι πέφτουν στο κενό τα όποια «ανοίγματα» και το χαμήλωμα των τόνων εκ μέρους του Μαξίμου προς τους δύο πρώην πρωθυπουργούς. Είτε εκλαμβάνονται ως καθυστερημένες ή ανεπαρκείς κινήσεις είτε ως ανειλικρινείς, προσχηματικές ενέργειες. Κι αυτό από μόνο του δείχνει τους ξεχωριστούς δρόμους των τριών.
Η παρέμβαση Καραμανλή
Εν αναμονή της κινητικότητας Σαμαρά, έρχεται άμεσα η επόμενη παρέμβαση (από μικροφώνου) του Καραμανλή. Σε ακριβώς μία εβδομάδα, την προσεχή Τετάρτη 15 Οκτωβρίου, ο Μακεδόνας θα απευθύνει ομιλία στην Παλαιά Βουλή, όπου η Παναθηναϊκή Οργάνωση Γυναικών οργανώνει εκδήλωση προς τιμή της πρώτης γυναίκας προέδρου της Βουλής, Άννας Ψαρούδα Μπενάκη, η οποία αναδείχθηκε επί των ημερών Καραμανλή.
Ο ίδιος σκοπεύει να βρεθεί στο πόντιουμ του ομιλητή – το πολύ – για 15 λεπτά για μια παρέμβαση, όχι για την εξωτερική πολιτική, αλλά για κάτι που πονάει ακόμα περισσότερο το Μέγαρο Μαξίμου το τελευταίο διάστημα: τους θεσμούς και τη Δικαιοσύνη. Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι ο Καραμανλής δεν πρόκειται να αλλάξει την πάγια στάση του να μένει έξω από τις προσωπικές επιθέσεις και τις ευθείες βολές – παρότι ο ίδιος δέχθηκε μια τέτοια από τον Μητσοτάκη προ μηνών, με τα περί «μακάριας ακινησίας» στην εξωτερική πολιτική.